Het is toch wat: naar Italië om aan je trekken te komen
Met lede ogen moeten we het aanzien tegenwoordig: dat de ene na de andere band ervoor kiest om Nederland maar over te slaan voor hun komende Eurotour. Naar de redenen ervan kunnen we slechts gissen, maar ik doe even een gooi: verwend publiek, geen aanwas van jonge hondenpubliek, doodgesubsidieerde muziekpaleizen, weinig geestdrift, slechte media-infrastructuur, perverse focus op luxe festivals, perverse focus op exclusieve flutlocaties, enzovoorts. Enkele voorbeelden van wat daardoor dit seizoen goeddeels aan onze neuzen voorbij gaat: Ausmuteants, Nots, Shivas, Abigails, White Fence, Audacity, Tomorrow’s Tulips, Terry Malts,…. In zo’n geval is er maar één remedie: er zelf op uit gaan! Naar het verre Italië bijvoorbeeld.
Gouden korenaren zo ver het oog reikt, zachtjes golvend onder een frivole bries. Ja mensen, de Povlakte, beter bekend als de graanschuur van Italië, ligt er weer fraai bij als we met de tjoek-tjoek vanuit Bologna koers zetten richting Ravenna. Toch doet dat zomerse decor ons geen moer, we hangen immers uit het raam vandaag en hebben de blik straf gericht op het einddoel van de reis, het Beaches Brew festival. Dit festijn vindt plaats aan de Adriatische kust, in een kustplaatsje genaamd Marina di Ravenna om precies te zijn, zeg maar het Scheveningen van Ravenna. Als een wonder speelt een aantal aanstaande groten der aarde er de komende dagen, en het is nog gratis toegankelijk ook.
Marina de Ravenna
Op maandagmiddag begint het allemaal al, op de havenkade. Terwijl op de achtergrond containerschepen beheerst voorbijschuiven staan in de brandende zon artiesten het beste uit zichzelf te persen. De kop gaat eraf als ADRIAN CROWLEY zijn gitaar inplugt. De Ier grossiert in ‘mystieke’, zeg maar moody klanklandschappen die het in de kille mist van Donegal ongetwijfeld goed doen maar hier in deze omstandigheden slaan ze als een tang op een varken. Valse start dus. We nemen de gelegenheid te baat om ons te goed te doen aan het vele vers aangevoerde vis, dat weelderig uitgestald ligt in de vitrines van de viswinkels annex restaurantjes, meteen om de hoek bij het podium. Een moot gegrilde zalm op mijn bord, het neusje van de zalm op het podium, perfecter kan haast niet, laat maar komen dus!
Cate le Bon
We worden op onze wenken bediend als CATE LE BON, het podium bestijgt. Zij moge dan wel uit Wales afkomstig zijn en haar liedjes somtijds in het Welsh zingen, toch heeft deze dame een zeg maar urbane urgentie om haar bips hangen. Dat heeft ze ongetwijfeld te danken aan het feit dat ze recentelijk naar Amerika verhuisd is en als een soort moderne John Cale beide werelden – de oude en de nieuwe- in zich heeft weten te verenigen (en oh ja, zij zat tevens in het zij-project Drinks samen met White Fence’s Tim Presley). Ontdaan van de tierelantijnen van haar laatste plaat ‘Crab Day,’ eisen zij en haar 3-koppige band meteen de aandacht op met van die heerlijk blikkerige, minimalistische songs zoals we die kennen van bands als Velvet Underground en Ultimate Painting, met dat verschil dat Cate’s vocalen verder reiken dan alleen maar ‘cool.’ Mooi, doorleefd en geloofwaardig. Echt een verrassing dit!
Car Seat Headrest
Naar mijn persoonlijke schatting lopen er op deze aardkloot ongeveer zeventig miljoen gitaarbandjes rond, en wie er dan in slaagt om die hele meute met bijbehorende clichés te ontstijgen die weet allicht alle aandacht op zich gericht. CAR SEAT HEADREST is zo’n band. Hun gitaar-bas-drum-opstelling is zo doorsnee als de pest, maar het is dat ondefinieerbare ‘iets’ (het woord ‘Q-factor’ is taboe hier op de Zaag) dat hen in het centrum van de belangstelling geplaatst weet. Zoals zo vaak zijn invloeden vrij makkelijk aanwijsbaar (in dit geval Weezer, Eels, Pavement, Nirvana) maar het zijn ongrijpbare zaken als passie, zeggingskracht, aanstekelijkheid, persoonlijkheid en een zekere mate van gekte die ervoor zorgen dat dit combo in een razend tempo aanhang verwerft. Heel Marina di Ravenna hangt in elk geval aan hun lippen. Questa è i nova cosa, zeg ik in mijn beste steenkolen Italiaans: this is the new thing. Zorg dat je erbij komt dus. Opnieuw een verrassing dit!
Daarna taaien we af, in de verte horen we nog onze Chileense vrienden van van FöLLAKZOID een aanvang maken, maar we hebben voor vandaag al genoeg naar binnen gewerkt om te herkauwen. Morgen weer een dag. Wordt vervolgd.
Comments
Related Posts
Cate le Bon is toppie, en toch kan ze beter →
LGW dag 4: Kat redt The Ex, Tropical Fuck Storm bekroont de zondag →
Optreden in Bitterzoet bewijst: Tim Presley is een anti-hapklare brokkenpiloot →
