Met slagroom smijten in Italië, want het is feest!

Gisteren kon je hier al het een en ander lezen over het Beaches Brew festival in Marina de Ravenna, Italië. Zoals gezegd, de opening vond plaats in het havengebied van het plaatsje, maar voor Dag 2 heeft men een ander decor voor ons bedacht: het strand! Strandpaviljoen Hana-Bi dient als hoofdkwartier, en daar is ook de ‘Roof Stage,’ terwijl 40 meter verderop het veel grotere ‘Beach Stage’ in de zon staat te blaken.

Als we vroeg in de middag door het mulle zand komen aansjokken, blijkt zowaar TY SEGALL bezig met zijn soundcheck. Een hoop rotherrie natuurlijk en dat komt een beetje surrealistisch over, zo tussen de zonaanbidders. Maar zij lijken zich er totaal niet aan te storen. Yep, wat zijn Italianen toch een relaxt en verdomd aardig volk, heel anders dan vroeger meen ik me herinneren, toen de straten en stranden nog bevolkt werden door opgedirkte / half-corrupte / pedante modepoppen. Of ligt dat nou aan mij?

Check, check… Ty soundcheck!

Anyway, in het paviljoen is een drukte van belang, allerlei musici (er staan vandaag zes – waarvan vijf Amerikaanse- bands op het programma) drentelen om elkaar heen en vallen elkaar in de armen, een zee van smakeloze tatoeages, want een soort van reünie is het ook. Ook wij geven onze ogen de kost want het wemelt van de bekende koppen, allerlei typetjes die we ons al dan niet goed herinneren van eerdere optredens van al dan niet nog bestaande bands.

DIRTY FENCES is een NYC-punkrockband. In het begeleidende boekje wordt hoog opgegeven over de killer harmonies en het Tommy Ramone-gehalte van de beats, maar daar horen wij weinig van terug. Best wel aardige band, toffe gasten ongetwijfeld, maar nogal 13-in-een-dozijn helaas.

THE ABIGAILS, daar hebben we het hier laatst nog uitgebreid over gehad. Het blijkt één van de onbetwiste hoogtepunten van het festival. De geest van Johnny Cash worstelt zich uit de fles…. Let op binnenkort meer hierover op uw Zaag in de vorm van een…. onvervalst interview!

Soms kun je jezelf wel voor je kop slaan vanwege een gemiste muzikale kans, terwijl die gewoon voor het oprapen ligt. AUDACITY is typisch zo’n geval. Doordat we te lang aan de bar blijven hangen en vooral doordat we al vroegtijdig aftaaien om vooraan te kunnen staan bij Royal Headache, krijgen we van deze Californiërs hoegenaamd niets mee. In de verte horen we het echter wel: messcherpe tunes, killer harmonies en Tommy Ramone-beats. Bij hen dus wel! Volgende keer beter opletten…

ROYAL HEADACHE BEACH7
Royal Headache

Dan is het tijd voor alweer een ander hoogtepunt: de Sydney-band ROYAL HEADACHE. Een jaar of vijf geleden baarde dit kwartet opzien met een debuut-LP met daarop een twaalftal punky twee-minutennummers. Een lekker doorraggende plaat was het, met als speciale attractie de unieke stem van zanger Shogun, de ‘blue-eyed soul’ die ervan afspat doet sterk denken aan good old Rod Stewart in zijn Faces-periode. Het succes overdonderde de band een beetje en pas vorig jaar kwamen ze sterk terug met hun tweede.

Live is het niet veel anders. Te midden van een typisch Australische no-bullshit attitude predikt de zanger de passie. Dat doet hij niet alleen met allemachtig veel (ja soms aandoenlijke) inzet maar ook met een loepzuivere, geschoold klinkende, technisch knappe gruisstem die het midden houdt tussen die van Chris Bailey en Feargal Sharkey, ofwel die sprekend lijkt op die van Rod Stewart! Sterke troef zijn ook de ballads die ze durven te spelen, ook dat doet vermoeden dat deze band nog veel meer in zijn mars heeft. Dus als je de kans krijgt….

Ik zeg dit allemaal nogal betweterig, maar de waarheid is dat ik aanvankelijk nogal sceptisch mijn schouders ophaalde bij deze lui, zelfs een stukkie hier op de zaag wist mij niet op andere gedachten te brengen. Maar nu ben ik dus om. Ik zeg: ROYAL HEADACHE is een geweldige band!

white fence beach beter
White Fence, met rechts Tim Presley

Het misschien wel zesde optreden dat ik meemaak van WHITE FENCE is opnieuw om door een ring te halen. Frontman Tim Presley heeft voor de verandering de bezem eens door de bezetting gehaald en zodoende zien we tot onze verbazing Charlie Mootheart achter de drumkit plaatsnemen. En die snorremans op gitaar, is dat niet Andrew Luttrell die eerder in Ty Segall’s Sleeper-band zat? Afijn, maakt allemaal niet uit. Van alle bands uit de Califonie-scene zijn White Fence wel degenen die het meest geluisterd lijken te hebben naar Captain Beefheart. Technisch knap, schijnbaar achteloos gespeeld, met tegen elkaar opklimmende bas en –gitaarloopjes, terwijl toch de 60s nooit ver weg zijn. Een boeiend hoorspel.

Als meteen erna TY SEGALL & The MUGGERS de Beach Stage beklimmen, wordt het publiek eraan herinnerd dat het vandaag 8 juni is, en hey, dat is Ty zijn verjaardag, zijn 29e! Dat moet gevierd worden en de band is vastbesloten er een crazy rock ‘n’ roll party van te maken. Het optreden loopt dan ook volledig uit de hand, een crowd happening van jewelste. Zo zien we dat Ty een taart in zijn gezicht uitgedrukt krijgt, dat Ty slagroom het publiek insmijt, dat een meiske het podium wordt opgetrokken om mee te zingen, dat Ty een stoel aan gruzelementen slaat, dat Ty aan het crowdsurfen slaat, dat Ty …

TY BEACHGG
Ty Segall als Manipulator

En dan de muzikanten. Zie ze daar eens staan op het podium, een hele serie bazen uit de LA-scene heeft Ty meegenomen. V.r.n.l: de gitarist van King Tuff, Mikal Cronin op sax en bas, Emmett Kelly (van de Cairo Gang) op gitaar, op drums die ene gast van Wand (en tevens William C. Macy-lookalike). En dan die toetsenwizzard in tropenpak, ook van Wand, dacht ik….Voornaamste twee verschillen met eerdere Ty-optredens zijn dat a) drumster Emily Rose Epstein nu eens thuis mag blijven. Het is pijnlijk voor haar om te zeggen maar het drumwerk gaat er zo met sprongen op vooruit. En b) dat Ty nu bevrijd is van zijn ‘guitar-duties. Hij heeft nu alle tijd en ruimte om de frontman te spelen. En dat doet hij met verve: gehuld in een donkerblauwe overall ziet hij eruit als een guitige leerlingmonteur die de boel op stelten komt zetten. Onderwijl maakt hij quasi-bezwerende bewegingen met zijn handen terwijl hij quasi-visionair in de verte tuurt, dan wel het publiek nog maar eens induikt. Yep de verlegenheid is hij thans volledig ontgroeid.

Maar goed, klasse-musici of niet, vandaag staat het feesten voorop. Dat blijkt ook wel als we de bandleden na afloop backstage zichzelf op de dijen zien kletsen van de pret en elkaar gierend van het lachen zien hi-fiven. Haha, hihi, missie geslaagd!

Mikal Cronin beach
Gezelligheid troef, Mikal Cronin met trouwe Hollandse fan