Supergrass: met een coverplaat meer mans

Het moet halverwege de jaren ’90 geweest zijn dat ik eens met mijn toenmalige lieve vriendin naar het Metropolis Festival toog. Daar in het Zuiderpark speelden tal van bands, maar slechts eentje daarvan is me na al die jaren nog goed bijgebleven: SUPERGRASS. Vanaf een zonnig podium smeet het trio er een zeer energieke set powerpop tegenaan. De Rotterdamse veenbodem deinde al gauw solidair mee, net als een pianist – de broer van de zanger- die de band kwam versterken en vrolijk een aantal nummers mee pingelde.

Na afloop van dat optreden kon je in een oude autobus terecht voor wat klets- en handtekeningensessies met daar optredende artiesten, dus daar stapten we op af. Drie frisse Supergrass-aapjes zaten er achter een tafel guitig te doen. Ze hadden vooral oog voor mijn moppie, met graagte krabbelden ze wat liefs voor haar op papier. Kijk maar hier want ik (en niet zij!) heb het goed bewaard:

Nog even opgezocht wanneer dat optreden nou precies was: op 1 juli 1995. Te midden van de Britpop-golf die onze kusten destijds teisterde was Supergrass een geval apart. Ze onderscheidden zich van de meute met frisse, cheeky, onbekommerde, pretentieloze en vooral aanstekelijke feestmuziek. In diezelfde zomer verscheen hun debuut-LP “I Should Coco.’ Het opmerkelijke van die plaat is dat de verkoop ervan pas begon te lopen toen er voor de vierde maal een nummer van werd geplukt om als single/eye-catcher te dienen. ‘Alright’ heette dat liedje, het zou uitgroeien tot een 90s anthem van jewelste.

Ik moet bij deze erkennen dat ik Supergrass daarna rap uit het oog verloren ben. Hun tweede cd (LP’s bestonden toen een poosje niet) nog wel in huis gehaald maar daar niet al te veel naar geluisterd. Gewoon een beetje op uitgekeken denk ik, de wilde frisheid was er toen wel vanaf.

Maar hoera, al mijn aandacht was plots weer terug toen in 2010 de LP ‘Turn Ons’ van HOT RATS uitkwam. Hot Rats was het bandje van Gaz Coombes en Danny Goffey, normaal gesproken de zanger/gitarist en drummer van Supergrass, dus welbeschouwd precies tweederde van die groep. Hot Rats deed van zich spreken op het moment dat Supergrass al op sterven na dood was, in juni van dat jaar deden ze een laatste optreden in Parijs. ‘Turn Ons’ is Hot Rats’ enige plaat, het is er eentje met louter covers. En het is deze LP dames en heren, die sindsdien moeilijk van mijn platenspeler te branden is. Gewoon omdat het net zo opwindend en ongelooflijk fris van de lever klinkt, eigenlijk zoals Supergrass in hun vroege jongehondenjaren.

Hot Rats had zich vernoemd naar de bekende Frank Zappa LP en belangrijker nog, ze lieten weten dat het hele idee van een coverplaat gebaseerd was op “Pin Ups’ van David Bowie. Net als in Bowie’s geval ging het om een stel ouwe nummertjes waarvan ze hielden en waarvan ze zeiden dat die hen gevormd had in hun jonge jaren.

Hot Rats doen een Lou Reedje

‘Pin Ups’ van David Bowie kwam uit in 1972 en in die periode kwamen ook andere grote jongens uit de popmuziek met soortgelijke coverplaten: Bryan Ferry met zijn solo-debuut “These Foolish Things’ (1973, eigenlijk gewoon een plaat van Roxy Music minus Brian Eno) en John Lennon met ‘Rock ‘n’ Roll’ (zijn zesde, een Phil Spector productie, uit 1974). Een mooi trio coverplaten uit de early 70s dus, waarbij herwonnen speelplezier en het back-to-the-roots-thema centraal staan. En die Hot Rats-plaat sluit daar natuurlijk uitstekend bij aan. Dus vandaag dat je ze mij in een adem hoort noemen.

In alle vier de gevallen gaat het om goedgeluimde, pretentieloze platen waarop niet één eigen nummer te vinden is. De liedjeskeuze is steeds smaakvol en de spaarzame arrangementen doen steeds volop recht aan het origineel. Echter, in ‘de bladen’ worden (en vooral: werden) dit soort coverplaten gewoonlijk kritisch bezien. Men vindt het getuigen van creatieve armoede of ideeënloosheid. Maar ja, zo vertrouwde mij laatst een cultuurfilosoof toe: in de Westerse cultuur is ‘vernieuwing’ zo’n beetje het allerhoogste goed geworden, in de kunstkritiek is ‘originaliteit’ tegenwoordig de strengst gehanteerde maatstaf. Zeker voor popmuziek gaat dit op. Toch is die nadruk op originaliteit pas sinds pakweg 1966 een feit, niet toevallig gelijk oplopend met de opkomst van de albumpop. Vóór die tijd konden bands (Beatles, Stones, Pretty Things, Them, Q65, etc) nog gewoon wereldberoemd worden met het simpelweg naspelen van anderen.

Ik zeg: daarom is het verdomd nuttig dat er bands als Hot Rats zijn. In deze tijden van overwaardering van het individu en van de individuele expressie is het goed dat er ook artiesten zijn die – met gevaar voor eigen credibility- ons weer met de beide benen op de grond durven te zetten. Dus lieve lezer, draal niet langer en draai er eentje, je zal zien dat je dag zo weer goed is. Zo simpel kan het leven zijn! Erken dat je niet bijzonder of origineel bent! Ken je nederige plek op deze aarde! Maak een keuze uit deze platen:

‘Turn Ons’ van Hot Rats:

Kant 1:
I can’t stand it                      Lou Reed / Velvet Underground
Big sky                                   Kinks
The chrystal ship                 Doors
Fight for yr right to party   Beastie Boys
Damaged goods                    Gang of Four
Love is the drug                    Roxy Music

Kant 2:
Bike                                         Pink Floyd
Pump it Up                            Elvis Costello
The Lovecats                         Cure
Queen Bitch                           David Bowie
E.M.I.                                      Sex Pistols
Up The Junction                   Squeeze

‘Pin Ups’ van David Bowie:

Kant 1:
Rosalyn                                  Pretty Things
Here comes the night          Them
I wish you would                   Yardbirds
See Emily play                       Pink Floyd
Everything’s alright              Mojos
I can’t explain –                     The Who

Kant 2:
Friday on my Mind                Easybeats
Sorrow                                      Merseys
Don’t Bring me Down           Pretty Things
Shapes of Things                    Yardbirds
Anyway anyhow anywhere   The Who
Where Have all the Good..    Kinks

‘These Foolish Things’ van Bryan Ferry:

Kant 1:
A Hard rain’s gonna Fall      Bob Dylan
River of salt                             Ketty Lester
Don’t ever change                  o.a. Crickets
Piece of my heart                    Erma Thomas
Baby I don’t care                     o.a. Elvis Presley
It’s my party                           Lesley Gore
Don’t worry baby                   Beach Boys

Kant 2:
Sympathy for the devil          Rolling Stones
The tracks of my tears           Smokey & The Miracles
You won’t see me                    Beatles
I love how you love me         Paris Sisters
Loving you is sweeter…         Four Tops
These foolish things               o.a. Billie Holiday

‘Rock ‘n ‘Roll’ van John Lennon

Kant 1:
Be-bop-a-lula                         Gene Vincent
Stand by me                           Ben E King
Medley:
Rip it up / Ready Teddy       Little Richard
You can’t catch me                Chuck Berry
Ain’t that a shame                 Fats Domino
Do you wanna dance?         Bobby Freeman
Sweet little sixteen                Chuck Berry

Kant B:
Slippin’ and Slidin’                Little Richard
Peggy Sue                                Buddy Holly
Medley:
Bring it on home to me / Send me some lovin’
o.a. Sam Cooke
Bony Moronie                        Larry Williams
Ya ya                                        Lee Dorsey
Just because                           Lloyd Price