In Wales kwam alles samen voor de Bohemian Rhapsody
Het was dan wel niet in Wales maar … een jaartje of wat terug vond de schrijver dezes zichzelf eens terug in upstate New York. Daar bewoog hij zich voort in de richting van het plaatsje Troy, een paar uurtjes noordwaarts van NYC. Onderweg naar Troy zijn verkeersborden eigenlijk overbodig want je gaat gewoon all the way stroomopwaarts de Hudson River langs. Troy is een oud industriestadje en het is als het ware vastgeklonken aan Albany, en Albany is weer de hoofdstad van de staat New York. Daar in Troy/Albany, in een onbenullig tweedehandswinkeltje vond hij dit onbenullig lijkende, doch in werkelijkheid unieke plaatje:
Wie is deze LARRY LUREX, vraag je je af? Welnu, achter die illustere naam gaat niemand anders schuil dan de band Queen! Nog helemaal uit de tijd van voordat zij overbekend waren. De artiestennaam ‘Larry Lurex’ was bedacht als knipoog naar ‘Gary Glitter,’ zoals ook ‘Chubby Checker’ ooit een knipoog was naar ‘Fats Domino,’ begrijp je wel? Het nummer was eigenlijk een probeersel en nooit bedoeld om op de markt te brengen. Het is dan ook ‘the first unofficial Queen song’ die je hieronder hoort. Maar dat zou je nou net zien: toen Queen eenmaal naam begon te maken toen bracht platenmij EMI dit snel uit op 45 rpm uit. Zonder dat het ‘iets deed’ overigens. Zie daar de geboorte van een collector’s item. In dit geval gaat het ook nog eens om een persing op een USA-label, en ook nog eens een ‘promotional copy, not for sale’. Kortom, je begrijpt wel: de schrijver dezes voelt zich als een hond met zeven lullen wanneer hij dit kleinood kwispelend in zijn pootjes houdt.
Is dit een zanger die je hoort? Het lijkt wel een wijf! Oorspronkelijk uitgevoerd door The Ronettes
Wat deze single muzikaal interessant maakt is dat het zich volledig lijkt te willen onttrekken aan de muzikale trends die de vroege jaren 70 overheersten. Niks geen hardrock, symfonische rock, glamrock, folkrock of countryrock. Neen, we horen hier een genre dat op dat moment TOTAAL UIT was, de ‘girl group sound!’ Sterker nog: die early 60s girlgroup sound belichaamde welbeschouwd zo’n beetje alles wat in dat vrijgevochten early 70s tijdperk verafschuwd werd: gekortwiekte creativiteit, artiesten die zich volledig in het keurslijf van platenmijen lieten persen; brave teksten waarin het burgermansideaal van een huwelijk centraal stond; meiden die zich volledig schikten naar traditioneel voorschreven rollen, enzovoorts. En toch liet Larry Lurex zich in die girlgroup-dwangbuis hijsen. De vraag is: stonden zij hierin alleen, waren zij een roepende in de woestijn of waren er in die vermaledijde periode nog meer UK-acts actief in dat genre? Neen…..ja toch….eentje! Dave Edmunds is de naam.
Nemen we vervolgens een zijpad naar Wales. Daar staat Dave Edmunds bekend als ‘the real Prince of Wales’ en dat kan de pa van Harry en William in zijn koninklijke zak steken. In Nederland kennen wij hem van geweldige antieke hits als ‘I hear you knocking,’ (1970) en ‘Girls Talk’ (1978). Minder bekend is de muziek die hij rond 1972 maakte: de girlgroup sound revisited!
Op het platteland van oostelijk Wales werd in de jaren 60 een nieuwe studio gebouwd. Verbluffend voor de hand liggend werd het vernoemd naar het vlakbij gelegen plaatsje Rockfield. De Rockfield Studio dus. Behalve dat het een topstudio betrof/betreft is het bijzondere eraan dat het de allereerste ‘residential studio’ was. Oftewel een studio waar een band ook gedurende langere tijd kan logeren. Als muzikant in hart en nieren bij wie het Welshe bloed woest door de aderen stroomt was Dave Edmunds dusdanig enthousiast over deze faciliteit dat hij besloot te verhuizen naar de directe omgeving van de studio. Zo kwam het dus dat Dave in Rockfield kind aan huis werd. Dag en nacht was hij er te vinden, een heuse studiorat. Toen de studio een eigen Rockfield-platenlabel oprichtte was het Dave Edmunds van wie er als eerste plaatjes verschenen. Met zowat alle instrumenten door hemzelf bespeeld!
Kijk daar achter die koeien, de Rockfield Studio!
Catalogusnummers ROC 1 en ROC 2. Dave Edmunds op het Rockfield-label, hij stort zich op de meisjesgroepen: ‘Born to be with you’ van The Chordettes, ‘Be my baby’ van The Ronettes. De laatste is net als die van Larry Lurex geschreven door Phil Spector-Jeff Barry-Ellie Greenwich.
Zelfde nummers in Duitse hoesjes (b-kantje ”Maybe’ is origineel van The Chantels, ook al een meidenband)
Twee jaar na Larry Lurex was Queen een stuk bekender geworden. Dusdanig bemiddeld waren ze dat ze in staat waren de complete Rockfield Studio voor langere tijd af te huren. En het was precies daar, op het platteland van Wales dus, dat hun ‘Bohemian Rhapsody’ het levenslicht zag!
Queen in Rockfield
Wel jammer… dit verhaaltje zou mooi gaaf, af en rond zijn als Dave Edmunds ook nog mee had gespeeld op ‘the Bo Rap,’ zoals de Engelsen het nummer liefkozend noemen. Of als hij de boys van Queen alleen maar even ontmoet had daar in de Rockfield Studio. Maar helaas… geen enkel bewijs daarvoor te vinden.. Je moet het dus doen met dit tamelijk onsamenhangende schrijfsel. Over hoe de meisjesgroepensound en een studio in Wales de drijfveren waren achter het – ahum- ‘het beste nummer aller tijden.’
Dave Edmunds in Rockfield
Nu ik erover nadenk, het feit dat dat Larry Lurex-plaatje zo verweesd lag weg te kwijnen in dat winkeltje in Troy is eigenlijk best wel verklaarbaar. Immers, in dat deel van de USA zijn de mensen nog gewoon zichzelf en down-to-earth. Zij groeten elkaar nog op straat en als ze elkaar leuk vinden zeggen ze nog gewoon onomwonden ‘Let’s get laid, okay?’. Dit in tegenstelling tot ons oude continent dat in hun ogen vooral verdorven en verwijfd is. Amerikanen zijn ervan overtuigd dat wij Europeanen elkaar veel te omslachtig benaderen. Want als wij elkaar iets ondeugends met elkaar van plan zijn dan stotteren wij onbeholpen zinsneden als “Scaramouche, will you do the fandango?’ Althans, dat vinden zij hoor! Met dank aan Freddy Mercury!
PS: en vergis je niet in de Rockfield Studio want tot op de dag vandaag wordt er druk gebruik van gemaakt, en niet door de minsten. Om er een paar te nomen: Stone Roses, Suede, Motorhead (hun debuutplaat, direct na de ‘Bohemian Rhapsody’ opgenomen!), Oasis (‘Morning glory’), Stranglers, Coldplay, Black Sabbath, Paulo Nutini, Maccabees en nog een paar honderd. Bijzonder is ook dat vier NL-acts daar in Rockfield een langspeler opnamen: Bintangs (‘Genuine Bull”), Solution (‘Cordon Bleu’), Alquin (‘Nobody can wait forever’) en Jan Smit (!) (‘Unplugged’).
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 11 →
Toen Giorgio bas speelde bij de Rolling Stones →
