Snapped Ankles en Bodega zijn de bands van London Calling 2018

Te midden van een Leidseplein-ambiance van aan de grootbeeldbuis gekluisterde voetballiefhebbers vanwege Liverpool-Real Madrid, spoeden wij ons richting de 26^e editie van London Calling. Het concept is steevast lekker overzichtelijk. Gewoon 24 bands verdeeld over twee dagen, verdeeld over twee Paradisozalen. Bovendien denken we aan te voelen dat de programmeurs het lekkerste voor de zaterdag, en wel specifiek voor het tweede deel daarvan hebben bewaard, zodat London Calling voor ons zeer tijdsefficiënt van start kan gaan op zaterdag om 21.30 uur sharp.

Het eerste bandje dat we zien heet NOW NOW en is in de Grote Zaal. Online is daar de ‘meeste buzz’ over volgens het programmaboekje, maar het blijkt een ontluistering van de eerste orde. We weten niet hoe snel we hiervandaan weg moeten komen. Cynische, geprefabriceerd aandoende hitparadepop, ingestudeerde maniertjes en danspasjes, neppe lip-synch vocalen van een hippig huppelmeiske. Kom kom, het lijkt het songfestival wel, wat een ellende. Now now, als dit maar niet de norm wordt vanavond!

Natuurlijk is dat niet zo, in de bovenzaal bijvoorbeeld geeft SNAPPED ANKLES een flitsend optreden weg. We hadden hen vorig jaar al in het snotje want toen speelden ze zich reeds in de picture met een paar knapperige, dansbare popsongs en dit is hun NL-podiumdebuut. Bij het opstellen der spullen zien we het al meteen: opnieuw zo’n ‘ugly bunch’ uit Engeland: steuntrekkers van een zekere leeftijd, een vaag besnorde krullenbol op vox en een leuk grietje op bas. Kennelijk vinden ze een uniforme band-look ook ontbreken want als ze even later het podium betreden gaan ze gevieren gehuld in bizarre, onherkenbaar makende grollebolpakken. Als een soort tribal GWAR (wie kent ze nog?) staan ze in die outfits een partij ophitsende techno-elektro-funk ten beste te geven, hetgeen een vervreemdend effect oplevert en zoiets is altijd goed.

Inmiddels is Paradiso zo goed als volgelopen, we horen over wachtrijen tot onderaan de trap bij Snapped Ankles. Nou okay, dan laten we SNAIL MAIL in de Grote Zaal maar schieten en blijven we gewoon hangen voor een ander NL-debuut: dat van het New Yorkse BODEGA (wat een kutnaam voor een band eigenlijk), voorheen Bodega Bay (wat alweer wat beter klinkt).

Het opstellen der spullen is ook bij hen een attractie op zich, want we zien een paar meiden die duidelijk niet van Hollands bloed zijn en zenuwachtig doch sexy gekleed met allerlei spulletjes en snoertjes heen en weer drentelen. Je begrijpt het al, diezelfde meiden blijken even later tot de all-female kern van BODEGA te behoren. Deze band is echt een verrassing, dit kenden we nog niet! Het schijnt dat het vriendjes zijn van de (thans almaar in aanzien stijgende) Parquet Courts maar muzikaal neigt het duidelijk meer naar LCD Soundsystem inclusief vette knipogen naar de oude no wave en punk-funk bewegingen. De nerveuze energie van de grootstad versus de verwarrende status van Amerika onder Trump, je hoort het er zo vanaf. Heel arty en heel New Yorks allemaal! De dames (bassiste, drumster en zangeres) staan zeer zelfbewust en assertief de moderne tijd uit te dragen, geflankeerd door twee gitaarspelende en zingende heren die voor de rock ‘n’ roll moeten zorgen. De rechtse ervan heeft zowel de look als de houterige motoriek en dito gitaarspel van good old Andy Gill (Gang of Four) alsof hij hem naar de kroon wil steken. Ik zeg, dit is de echt onderscheidende shit, de toekomst ziet er zonnig uit voor deze band. Ook al zijn er nog kinderziektes om aan te sleutelen want 100% stijlvast zijn ze nog niet, een ballad valt erg uit de toon en twee onverwacht korte nummertjes verstoren de cadans. Ook de gebrilde frontvrouwe moet nog even bij zichzelf te rade gaan want haar erg uitdagend bedoelde poses kan ze maar beter bewaren voor een willekeurige stripclub op Manhattan.

Bodega, net als de gitarist het publiek inspringt

Bodega setlist!

Dan is het al tijd voor de Rolling Blackouts Coastal Fever, de Australiërs die ik hier op deze blog van de week nog zat te bewieroken als zijnde de redders van de rock ‘n’ roll. Welnu, hun optreden komt niet direct goed van de grond, dat eeuwige tyfusgeluid van de Grote Zaal natuurlijk, en verder net iets te strak en te uptempo gespeeld, terwijl hun muziek dat losse juist zo goed kan gebruiken. Ondertussen beginnen een paar maten van mij vervelend te doen, ze staan achter me, tappen me op mijn schouder en roepen grappig bedoelde dingen in mijn oor als ‘wat is dit voor wijvenband, joh hee!” daarmee waarschijnlijk doelend op het feit dat de vijf op het podium er gezond en recht van leden uitzien, iets dat zij over zichzelf bepaald niet kunnen zeggen. Met een gezichtsuitdrukking waarmee ik wil zeggen ‘wacht nou nog maar even af eikeltjes, je zal zien dat het zo beter wordt’ tracht ik ze van repliek te dienen, maar dan blijken ze al weggelopen. Ikzelf blijf echter stug hangen en zoals gewoonlijk wint dan de aanhouder. Wat volgt is een traktatie van fraaie, uitgebalanceerde, meerstemmige zonnepop waarbij ik echter toch mijn mening over deze band moet bijstellen: niks redding van de rock ‘n’ roll, het is veel meer mainstream dan vooraf gedacht en gehoopt.