40 Something…
Onlangs werd ik door collega debramster in dit artikel getipt dat het legendarische 30 Something longsleeve T-shirt van de band Carter The Unstoppable Sexmachine nog steeds te koop is. Het is een klassieker onder de bandshirts, net als deze twee:
Ik kocht mijn 30 Something shirt na hun optreden op 6 april 1991 in de Gigant in Apeldoorn. In de jaren daarna heb ik het met trots aan stukken gedragen. De woorden ‘Unstoppable Sexmachine’ zorgden nogal eens voor hilariteit en ik heb meermaals antwoord moeten geven op de vraag: “Jamaarwatbetekentdatdan?” Onwetende sukkels…
Met dat shirt was ik lid van een team, een geheim genootschap.
Dat shirt was het tastbare bewijs dat er een wereld was waarvan ik tot die 6de april 1991 alleen maar het vermoeden had dat die bestond: ondergronds en obscuur, tegendraads en een beetje gevaarlijk. Op woensdagmiddag kwamen er berichten door uit die wereld, wanneer de VPRO uitzond op Hilversum 3. Wanneer ik mijn 30 Something-shirt aantrok dan voelde ik me haast iemand anders worden. En altijd dacht ik terug aan die avond.
Ik zal je de clichés besparen van wat er door me heenging toen ik het shirt jaren later in de vuilnisbak smeet. Carter The Unstoppable Sexmachine verging daarna langzaam maar zeker van een manier van leven tot een dierbare herinnering.
Fast forward…
De site vermeldt: “White, top quality Fruit Of The Loom long-sleeved t-shirt with front and sleeve prints.” Beter… just like the old days!
Een week later heb ik het shirt in huis. In die week van wachten denk ik iedere dag wel een keer aan het shirt en ik verheug me. Om de voorpret nog meer te verhogen heb ik de twee platen die ik van ze bezit ook weer eens uit de kast gehaald om te draaien. Ik open het pakje, trek het shirt aan en loop naar de spiegel.
Het shirt zit strak om mijn armen, krap in de oksels en kleedt slecht af. Heel anders dan ik me herinnerde. Ik ben niet meer dezelfde als toen, denk ik, mijn buik inhoudend. Maar dit is ook niet hetzelfde shirt. In plaats daarvan heb ik een in Bangladesh geproduceerd vod van het merk Gildan ontvangen, slecht afgewerkt en met de pasvorm van een dwangbuis. Met een enkele beweging scheur ik het inferieure textiel van mijn bovenlijf.
En nu?, vraag ik mezelf. Ik voel me in het ootje genomen, en wel hierom…
Aangezien je een T-shirt niet door een ruit kan gooien en ik sowieso niet weet waar Carter en consorten wonen besluit ik een brief te schrijven:
Dear Carter U.S.M.,
Thank you for the fast shipping of the 30 Something long sleeve shirt.
I bought my first one at a concert you played at De Gigant in Apeldoorn on the 6th of april 1991. I was 18 at the time. It was my first proper concert and it felt as if I had entered another world.
The set-up of two guitars and a drummachine was completely new to me. Up to that point in my life I could have never imagined that something like that was possible. It was so punk rock to me. You guys where impressive and intense. You where rockstars in my eyes. I had never been that close to rockstars. You impressed me in many ways that night. It was all new to me. It was a wild show, with lots of stroboscope effects. The audience went wild and so did we, meaning me and my friend who I was with. On the way back home I had this glowing sensation. It felt as if I had been let in on a great secret.
That night and your first two records are landmarks in my personal history of experiences.
After the show, both I and my friend bought a 30 Something longsleeve. I wore mine all the time and kept it as long as possible. It was part of my life for at least 10 years, untill I spilt paint on it.
Last month an article I read online pointed me to your website, saying the shirt is still for sale. In your Shoppers’ Paradise it says: “White, top quality Fruit Of The Loom long-sleeved t-shirt with front and sleeve prints.” I bought mine immediately.
And now I have it and I feel empty and betrayed.
The brand of the shirt is not Fruit Of The Loom but Gildan and is of a much lesser quality, made in Bangladesh.
I couldn’t stand the sight of me, as I stood in front of the mirror wearing this ill-fitting, cheap, ‘second to next best’ reminder of a glorious and beautiful past. I still love your music, the shirt is going in the bin. Already it is starting to taint the memories I have of you.
Or maybe it’s just me, having become a fat bastard. No, it’s the shirt.
Kind regards,
Barry
“You fat bastard! You fat bastard!”
De volgende dag. Ik check mijn mail. Geen antwoord. Ik surf nog eens naar de site van Carter USM, klik door naar waar het shirt wordt verkocht. Hij ziet er zo mooi uit op het plaatje.
Eronder lees ik: “White, top quality Gildan long-sleeved t-shirt with front and sleeve prints.”
Keurig aangepast door de site-manager, waarschijnlijk zonder dat Jim Bob of Fruitbat mijn brief ooit zelf onder ogen zullen krijgen. Daarvoor hebben ze het te druk met twitteren.
Ik zet 30 Something nog een keer op, om mezelf ervan te overtuigen dat ik nog steeds fan ben. Dit zijn twee verschillende zaken, zeg ik bij mezelf. Het ene heeft niks met het andere te maken.
In Shoppers’ Paradise bezingen ze hoe we als consument niet alleen verneukt worden maar ook verneukt willen worden, en ik troost mezelf met de gedachte dat ik waarschijnlijk niet de enige ben die, in een aanval van nostalgie, zo’n shirt heeft gekocht.
“The big shop is open / it’s a wonderful world.”
Ik zet de muziek af en voel iets wat nog het meest lijkt op heimwee.
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
ELEKTRISCHE DROMEN →
Play the blues, punk! →
Psychoplaat →
Pingback: 40 Something... - Het Vervolg - DeKettingzaag