A Place To Bury Strangers: nu nóg hechter en overdonderenderder

Vandaag geven we het woord weer eens aan onze geheime medewerker Burned Toast:

‘Op zich houdt uw gastschrijver wel van dat principe: nieuwe ronde, nieuwe kansen. Vooral als het kiele kiele wordt en je de kans van slagen maar op 10% inschat. Dus toen de New Yorkse hardcore noisegroep A PLACE TO BURY STRANGERS onlangs op de agenda van EKKO verscheen, was het duidelijk: geef die Vreemdelingen nog een kans en koop een kaartje! Welke kans? Wel, op 2 mei j.l. was APTBS in Paradiso Noord en mijn verslag daarvan was nou niet bepaald positief. Kort samengevat: het optreden liet na te boeien. Ik werd niet geraakt. Zou een herkansing alles weer goed maken? Met toch een licht gevoel van opwinding begaf ik mij richting. EKKO

Aldaar blijkt dat men veel in het werk heeft gesteld om het de mensen naar de zin te maken, zoals: 2 (twee!) voorprogramma’s! De avond wordt geopend door het Rotterdamse THE LUMES, een trio weliswaar maar geluidmakend alsof het een dectet is. Invloeden van Autobahn en Joy Division komen voorbij. Bassist Lennard van der Voort staat op zijn gemakkie links op het podium in het half donker, en dat duistere blijkt tevens de themakleur van deze avond. Drummer Mitchell Quitz is als een stoommachine op dreef, samen met gitarist/zanger Maxime Prins stort het drietal een golf van geluid over ons heen. Het publiek reageert wat matjes maar ik ben meteen verkocht. Dat ‘meteen’ moet ook wel want na 30 minuten is het al over.

NUMB.ER is een quintet uit Los Angeles dat op de plaat veelbelovend klinkt: voorman Jeff Fribourg houdt van synthesizers, gemixed met shoegaze, (post)punk, galm en effecten. Zo jammer dan dat het er live niet uitkomt van wat er in zit. Als je het nummer ‘State Lines’ op de plaat hoort wil je live maar één ding: overgoten worden door dat geluid. Helaas, het lijkt wel alsof de band vast zit aan de beperkingen van hun eigen sound terwijl je juist zo graag wilt dat ze daaroverheen gaan en het vet van de daken schreeuwen.

(Fotö: Sabrine Baakman)

Wie in ieder geval niet vastzit is Lia Simone Baswell. De nieuwe drummende zangeres van A PLACE TO BURY STRANGERS dartelt al vóór het optreden als een veulen door de zaal. Dat is dan ook één van de charmes van EKKO: als band kun je je niet verstoppen voor het publiek want wil je het podium op dan móet je door de zaal/publiek heen. Tijdens het optreden ontpopt Lia Simone Baswell zich steeds meer tot een attractie op zich, als een drumsensatie van de eerste orde. Met haar fanatieke uitstraling en haar overdonderende drumsound weet zij alle ogen op zich gericht, een effect dat nog versterkt wordt door het flitslicht der stroboscopen waardoor haar voorkomen iets manisch krijgt. Tijdens ‘Harp Song’ begeleidt zij zichzelf -net als in mei- bij het bespelen van de autoharp en oh oh oh, wat klinkt het nu nóg beter en mooier!

(Foto’s : DaDa)

Ook haar bandmaten laten zich niet onbetuigd, vol zichtbare overgave storten zij zich in het optreden. Bassist Dion Lunadon kijkt bozer dan ooit om zich heen en gitarist/zanger Oliver Ackerman gaat als een noeste slager tekeer. Het geluid is opnieuw overweldigend (oordopjes verplicht zou ik zeggen) en dit keer klinkt het hechter dan toen in Amsterdam. Vooraf was ik gewaarschuwd voor agressief rondvliegende gitaren zoals naar verluidt de avond ervoor bij Fuzz Club in Eindhoven nog het geval was, dus positioneer ik mij veiligheidshalve naast de geluidsman. Gaandeweg komt het optreden steeds beter van de grond, komt misschien ook omdat de zaal kleiner is, meer intimiteit.

De avond ervoor, uitgebreid muzikaal intermezzo te midden van het publiek in Eindhoven (foto: Gros de Jood)

Is er dan helemaal geen enkel minpuntje? Jazeker, het licht. Was tijdens het optreden van APTBS in Paradiso Noord een overvloed ervan een storende factor, deze keer is het tegenovergestelde aan de hand: afgezien van het stroboscooplicht is het aardedonker op het podium. Soit, als dat het enige is, waar zeur ik dan nog over? Na afloop zien we Lia wederom blij door de zaal huppelen en gitarist Oliver wisselt verliefde blikken en handgebaren uit met de geluidsman. Bassist Dion kijkt nog steeds boos maar toch denk ik een vrolijke glinstering in zijn ogen te ontwaren. Kortom, kans geslaagd, A Place To Bury Strangers, van mij mag je ze weer opgraven!’