Air in Tivoli/Vredenburg: ouwe glorie in de gloria

Het creëren van een smaakvolle ambiance kun je aan Air wel overlaten. Piekfijn en in smetteloos wit gekleed staan ze in Ronda tegen een achtergrond van vijf grote schermen waarop heel fraai abstracte, hologramachtige effecten te zien zijn. Onze Fransozen zijn met zijn vieren vandaag, het kernduo Nicolas Godin en Jean-Benoît Dunckel staat frontstage het gezicht van de band te bepalen. Parijse chique, bekroond met een paar lekker arrogante smoeltjes. Beiden zingen, Jean-Benoît heeft een batterij aan toetsinstrumenten om zich heen staan terwijl Nicolas zich beperkt tot het bespelen van diverse snaarinstrumenten (bas, banjo, guitare acoustique). Aan weerszijden schuin achter hen zorgen twee hippie-wezens voor verdere ondersteuning, dat wil zeggen eentje drumt en de ander wordt óók al omringd door een batterij aan toetsinstrumenten. Air dus.

Onwillekeurig gaan de gedachten terug naar die periode rond de eeuwwisseling. Het was de tijd dat Air diepe indruk maakte met ‘Moon Safari,’ een vernieuwende en verfrissende plaat vol slow-electro, meer geschikt voor de zitkuil dan voor de dansvloer. Destijds werd Air nog in één adem genoemd met Daft Punk, dat was me wat die twee! Maar waar laatstgenoemden uitgroeiden tot een mondiale super-act (denk ‘Get Lucky’ en hun recente samenwerking met Arcade Fire), daar horen we de afgelopen jaren bar weinig meer van Air. Zo is hun laatste ‘normale’ schijf (* zie onder) alweer van een jaar of vijf geleden, en dat is meteen hun enige van dit decennium. De kernvraag die gisteren loodzwaar boven de band hing was dan ook: hoe relevant is Air nog?

De tophit

Nou, wie dit ensemble geheel onbevangen tegemoet treedt en zich onbekommerd laat meevoeren door hun space-trip, die heeft een goeie avond. Het geluid is perfect en Air heeft natuurlijk ook een volstrekt eigen sound, een prestatie op zich. Als Air in vorm is, en daar mag je in Ronda heus wel van spreken, dan staan ze daar gewoon lekker te spacen en waan je je een reisgenoot in hun ruimteschip. In mijn innerste voel ik de Wubbo Ockels in mij ontwaken, met mijn ogen dicht stijg ik samen met de band op en zo zweven we een tijdje rond in de nok van Ronda, ook al begin ik daar spontaan – okay, dat is Wubbo onwaardig- het strenge rookbeleid van TiVre te vervloeken want een vette joint is het enige waar ik op dat moment nog naar verlang.

Maar naarmate het optreden vordert begint de ratio mij parten te spelen. Ja dat is niet zo best, ik begin mij zelfs dingen af te vragen. De indruk begint aan mij te knagen dat Air het wel heel erg moet hebben van zijn oude successen, iets waarin ze welbeschouwd niks verschillen met de Rolling Stones. Want wat hebben ze de afgelopen 15 jaar uitgevreten eigenlijk, hebben ze dan niet één memorabele tune meer geschreven ofzo? En waarom zo zwaar leunen op ‘Moon Safari.’ En waarom klinkt alles zo afgepast en ingekapseld? En waar zijn de spontaniteit en de experimenteerdrift gebleven, ja wat drijft hen om überhaupt nog op te treden???

De setlist

Voor de draad ermee dan maar: gaandeweg wordt duidelijk dat Air verworden is tot een pure nostalgie-act. Logisch ook eigenlijk, want wat anders dan de promotie van hun eerder dit jaar verschenen dubbel-verzamelplaat “Twentyears’ zal de drijfveer geweest zijn achter hun huidige tourtje? Even snel rekenen hoor: 1200 toeschouwers x de entreeprijs van 38 euries, hoeveel wordt er dan wel niet op je bankrekening gestort? Incashen heet dat….

Wil ik graag nog even met je stilstaan bij de twee film-soundtracks die Air maakte.

‘The Virgin Suicides’ van Sofia Coppola is mede dankzij Air een schitterend werkstuk geworden. De film is op zijn beurt weer gebaseerd op dat beslist niet onaardige boek van Jeffrey Eugenides, maar dat terzijde.

Sommige mensen hebben de hoesafbeelding van ‘The Virgin Suicides’ meteen maar op hun buik getatoeeerd

Minstens zo interessant is de soundtrack die Air maakte bij “Le Voyage dans la Lune’, een klassiek geworden stomme film uit 1902 (!) van Georges Méliès. Deze film, die niet meer dan een minuut of dertien beslaat, staat bekend als de allereerste science fiction-film ooit, en qua special effects is het ook al bijzonder innovatief. Pas in de jaren ’90 werd er in Spanje een (destijds) handmatig ingekleurde versie van deze klassieker (her)ontdekt. Na een minutieuze restauratie volgde in 2011, dus 109 jaar na dato, de (her)premiere ervan op het festival van Cannes (!). Air mocht daar de soundtrack voor verzorgen, een droomopdracht natuurlijk. Moet je kijken (en luisteren), een ervaring op zich: