Al kachelend naar Breda het nieuwe jaar in
Zoals bekend kan een nieuw jaar alleen maar goed uitpakken indien je ‘m meteen bij aanvang bij zijn kloten pakt. Dat indachtig togen we afgelopen zaterdag met gezwinde spoed richting Breda. Het gerucht had zich namelijk de afgelopen maanden verspreid dat daar een retekoele nieuwe platenzaak is geopend, Grey geheten.
Eigenaar van Grey is Marthy C. ‘Enthousiasmerend’ is nog een understatement voor deze gast. Hij ratelt aan één stuk door over alles wat los en vast zit en vooral van vinyl gemaakt is. Over elke zwarte schijf in zijn shop weet hij wel een boom op te zetten, knap hoor. Vanzelfsprekend is Marthy geen groentje, hij loopt al langer mee en staat niet voor niets – net als Michel da Capo bijvoorbeeld- geportretteerd in het boekje ‘Vinyl Freaks’ van Robert Haagsma. Daarnaast kenden we hem al als platenbaas (Grey Past Records), als samensteller van allerlei bizarre platen (Turkse psychedelica onder andere) en voorheen ook als muzikant (Four One & Onlys, wie heeft nog er cassette-opnames van hun Carpenters-tribute-gig uit Kikker, Utrecht, begin jaren 90? Ja, daar vroeg hij om namelijk).
De winkel bevindt zich gewoon op de benedenste etage van zijn eigen woonhuis. Kijk zo kan het dus ook, gewoon al die rotmeubels de deur uitknikkeren en handelswaar erin, waar een wil is is een weg! Vrijwel alleen vinyl platen zijn er te koop (plus wat kleding), maar wat voor platen! Veel exotica, veel obscuur, veel 45s, veel 60s en 70s spul (en vrijwel geen dance of hiphop en ook geen cd’s). Een paradijsje dus voor de fetisjisten onder ons die zelfs vinyl als vloerbedekking hebben.
Okay, ik ga je nu meteen even deelgenoot maken van enkele van mijn aankoopjes. Niet jaloers worden hoor!
- debuutsingle van THROBBING GRISTLE uit 1978, je weet wel dat revolutionaire Britse combo onder leiding van Genesis P. Orridge. Dit moet wel de gezelligste single aller tijden zijn want één van de twee nummers is getiteld “Zyklon B. Zombie” en dat liedje probeert muzikaal te vertalen hoe het ongeveer geweest moet zijn om je laatste paar minuten in een gaskamer van Auschwitz door te brengen. Op Industrial Records natuurlijk (zij waren de eersten die de term ‘industrieel’ gebruikten) . Overigens, de naam Throbbing Gristle komt weer uit een ondeugend soort oud-Engelse slang en betekent ‘kloppend kraakbeen,’ vat je ‘m ?/ las ik ergens.
- Een LP uit 2013 van het trio HAMMERED SATIN, uit op Burger Records in een zeer beperkte (slechts 100 exemplaren hoorde ik?) oplage. De boys komen uit LA (where else?) en spelen een authentiek soort underground-glamrock, compleet met overtuigende hey’s!, yeah’s! en gillende vocalen. De plaat “Glamorama’ is gestoken in een zeer fraaie, kakelbonte hoes en om de een of andere reden is die ook nog eens gesigneerd door de voltallige band, yes!
- Een bekende (?) Nederlandse 60s garage-klassieker is ‘Be Mine Again’ van het Limburgse bandje The Skope. Het bijzondere van dat nummer is dat het weer een vertaling was van een Italiaans origineel, namelijk van “Piangi Con Me” van THE ROKES. Best wel kicken om dit origineel nou eens te vinden. En dat voor slechts 2,50! (net zoals deze hieronder).
- 35 jaar na dato weten we het zeker: de beste punk van het Europese vasteland komt uit België! Waren The Kids, Hubble Bubble en Plastic Bertrand al jaren favoriet, sinds vorig jaar hoort daar ook een Brussel-1977-verzamel-LP bij (“Everything is shit’). Kenners rekenen ook JOHNNY PALERMO tot dit rijtje. Lekker simpele p-rock met een heerlijk domme saxofoon op ’t eind.
- Sommige platen moet je gewoon puur vanwege de bandnaam hebben en SPUYTEN DUYVIL is daarvan een schoolvoorbeeld. Jaja, je moet weten dat geografisch gesproken Spuyten Duyvil het zuidpuntje is van de Bronx (ook een metro-station daar heet zo), het is de plek waar de Harlem River en de Hudson River samenstromen en naar verluidt kan/kon het daar op het water dusdanig spoken (zo vertelde ooit een rondvaartbootgids enthousiast) dat de Hollandse kolonisten destijds spraken van de “spitting devil!” Aaah, mooie vakantieherinneringen aan NYC. Goeie plaat ook, dat zal je altijd zien. Effe googelen: “Low fi guitar pop with female harmonies that got top spots on a number of west coast radio stations in the early 90’s when it came out. Only 500 made.” Top dus!
-
Een mooi early indie-singletje van SHOP ASSISTANTS… dacht ik toen ik ‘m in mijn knuistjes had. Maar bij thuiskomst bleek het er juist eentje uit een latere periode te betreffen. In 1989 blijken de Shoppies (3 meiden, 1 gozert) uit Edinburgh namelijk heropgericht en brachten dit dingetje uit op Avalanche Records. A-kantje klinkt net zo fris als hun eerdere werk, maar kantje B straalt vooral onzekerheid uit en dan znap je meteen waarom ze uiteen gingen. Maar wel leuk hoor.
Nou ja, en verder nog veeeeel meer aangeschaft natuurlijk. En na afloop nog even Café De Bommel met een bezoekje vereerd en daarna nog vergeefs iets authentieks proberen te kanen bij een derderangs Mexicaan. Helaas was het toen alweer tijd om terug te rijden naar boven de rivieren. We gingen toen maar over op een ander pleziertje: lekker onderweg elkaars aankopen bewonderen en/of afzeiken, is er een groter genoegen denkbaar?
Comments
Related Posts
Legende of sprookje? →
Hank Williams in Breda →
Glimmende pareltjes te midden van Bredase kakofonie →
Pingback: AC Berkheimer wijst Breda de weg - DeKettingzaag