Alex Cameron: de Bruce Springsteen van de indiepop
Het album Forced Witness van Alex Cameron is nu een weekje of twee uit, dus hoog tijd om er maar eens een mening over te hebben. Die is als volgt (spoiler alert): als je dit jaar één plaat zou moeten aanschaffen, dan is het deze. Ik zal je vertellen waarom.
Maar eerst: wie is die Alex Cameron ook alweer? Nou, dat is een gast uit Sydney, die een jaar of tien geleden in het synthpopbandje Seekae zat. Die band maakte vooral instrumentale muziek. Niemand kon er dus aan afhoren wat een goede zanger en liedjesschrijver Alex is. Dat kwam pas later, toen hij in 2013 met zijn oude buurjongen, schoolmaatje en “businesspartner” Roy Molloy het album Jumping The Shark opnam. Die plaat, met acht songs waarin hoofdzakelijk maatschappelijke misfits een hoofdrol spelen, kon je gratis downloaden van Alex’ website. Alex trad ook op en werd in 2014 “ontdekt” door die luitjes van Foxygen toen hij in David Lynch’s club Silencio in Parijs speelde. Een tour met Foxygen, Kevin Morby en Mac DeMarco volgde en platenlabel Secretly Canadian bracht Jumping The Shark opnieuw uit in 2016. Lovende recensies volgden. En terecht.
Forced Witness
De inspiratie voor zijn liedjes haalt Cameron vooral uit een baantje dat hij een paar jaar geleden bij de ombudsman van het politiecorps in Sydney had. Daar mocht hij treurige verhalen van slachtoffers aanhoren en vertalen naar onderzoeksvragen. Lang hield Alex dat niet vol, maar het leverde een schat aan materiaal op over de zgn. zelfkant van Sydney. En die zelfkant verschilt niet zoveel van zelfkanten op andere plekken ter wereld. Veel van die treurige verhaaltjes zijn nu dus puntgave liedjes.
Een van de mooiste voorbeelden daarvan is de white trash satire van het nummer Real Bad Lookin’. Dat liedje heeft twee hoofdpersonen. De eerste is een jonge golddigger die zich op andermans kosten lam zuipt in de kroeg terwijl ze haar baby in de Daewoo op de parkeerplaats achterlaat. Maar ze is geen slechte moeder hoor, want ze gaat af en toe kijken of haar koter nog leeft. De tweede hoofdpersoon is een sneue patser met praatjes die eigenlijk geen cent te makken heeft. Cameron zingt het nummer met een deadpan Lou-Reedstem, waar eerder een lichte sympathie voor zijn hoofdpersonen dan een moreel oordeel in doorklinkt. Het vrolijke deuntje dat de tekst ondersteunt versterkt die indruk.
White trash satire
Op Forced Witness vertelt Alex ons meer van dat soort verhalen over maatschappelijke losers. We maken in True Lies bijvoorbeeld kennis met een man die best snapt dat die internetdame met de mooie ogen eigenlijk een Nigeriaanse man is. Toch stuurt hij hem/haar geld. De neppe internetliefde is altijd nog beter dan zijn huwelijk. In Marlon Brando worstelt een jonge man met zijn mannelijkheid. Hij weet best dat het tegenwoordig niet okee is om op de vuist te gaan met iemand die je voor homo uitscheldt, maar hij doet het toch. Ook al weet hij dat hij daarmee zijn meisje verliest. In Country Figs merkt een boerenjongen dat de stadse meisjes hem niet lusten. Hij eindigt als een zwerver met natte dromen. En dan is er nog dat wonderschone duet met Angel Olsen over verloren liefde.
Indie Meatloaf en indie Bonnie Tyler
Het verschil met Jumping The Shark is dat de muziek op Forced Witness niet langer spaarzaam en overwegend electronisch is. Het is rijker, gevarieerder en soms bijna episch. Bepaalde nummers doen denken aan wat Jim Steinman met Meatloaf deed of John Landau met Bruce Springsteen. Zij lieten liedjes over klein menselijk leed klinken als Griekse tragedies. Zo over de top wordt het bij Alex Cameron nooit, maar het neigt soms op een prettige manier die kant op.
Verder valt op dat het geluid van de plaat nogal gedateerd klinkt. We horen het funky gitaartje dat je in 1984 ook op plaatjes van Madonna hoorde, we horen intro’s waar Billy Joel zich niet voor zou schamen en we horen saxofoonsolo’s. Je zou bijna denken dat de muzikale koerswijziging ironisch is, totdat je op een filmpje stuit van Cameron en Molloy die gaan winkelen in een platenzaak. Dan blijkt hun muzikale voorkeur te liggen bij softrock uit de jaren zeventig en platen van Grote Namen als Dylan, Cohen en Morrison uit de jaren tachtig. Maar misschien is dat ook wel ironisch. Bij Alex Cameron weet je het nooit zeker.
Cameron en Molloy gaan plaatjes kopen
Dan is er nog een extra reden om deze plaat te kopen. In een interview vertellen Cameron en Molloy dat zij ternauwernood kunnen rondkomen van hun artiestenbestaan. Tot een paar jaar geleden waren bijbaantjes noodzakelijk (Cameron bij de ombudsman en als pizzabakker, Molly als trammachinist). De “ontdekking” door Foxygen bracht daar wat verandering in, maar de nieuwe plaat moest wel gecrowdfund worden om te kunnen verschijnen. Godgeklaagd natuurlijk dat artiesten tegenwoordig bijna gestraft worden voor hun kunst. Maar daar kun jij iets aan doen. Koop die plaat! Dat kan binnenkort trouwens bij Alex zelf. Op 28 november speelt hij zijn liedjes in Paradiso Noord te Amsterdam.
Comments
Related Posts
Gus Dapperton kan de volgende keer beter met de toegift beginnen →
Oogst 2017 →
Le Guess Who en de mosterd na de maaltijd →
