ALL QUIET ON THE BEVIS FROND
Ik hoorde de naam The Bevis Frond voor het eerst in Da Capo Records, uitgesproken door een vaste klant, op een toon waar grote bewondering uit sprak en met bijbehorende gezichtsuitdrukking. Dat gezicht en de bandnaam zijn altijd blijven hangen en op een dag niet zo lang geleden heb ik dan ook maar eens een elpee (Triptych) gecheckt. Die vond ik erg goed, helemaal toen dit liedje voorbij kwam.
Ik ben een laatkomer en geen die-hard fan en ik zal je geen pretentieus, bij elkaar gegoogled lulverhaal op de mouw spelden over welke plaat het meesterwerk is en hoeveel haren Nick Saloman iedere morgen in zijn kam vindt. De paar platen van The Bevis Frond die ik heb vind ik te gek en Nick Saloman komt – in wat ik over hem heb gelezen – over als iemand met het hart op de juiste plek, die trouw aan zichzelf is gebleven en met een goeie muzieksmaak. Dat zijn al drie streepjes die hij voor heeft op een heleboel andere bands en artiesten. Maar The Bevis Frond dus…
The Bevis Frond is min of meer het eenmansproject van Nick Saloman, een soort van muzikale diesel die doet waarvoor hij gemaakt is: psychedelische rockmuziek spelen, zonder zich daarbij af te laten leiden door trends, slechte muziekjournalistiek of het eigen ego. Nick is zo iemand die muziek maakt om het muziek maken en verder geen gedoe alsjeblieft.
Nick is met recht een veteraan te noemen. Al sinds de jaren ’60 speelt hij in bands. Hij was erbij, zeg maar, en dat is hij nog steeds. Niet zoals de Stones – terend op oude roem maar verder niets toevoegend, behalve nog meer geld aan de bankrekening van hun brievenbusfirma in Amsterdam – maar door op te treden en continue platen uit te brengen. De laatste, nummertje eenentwintig, is een driedubbelaar (!) uit 2013 getiteld White Numbers (verzamelaar High In A Flat, uit 2014, niet meegerekend.)
Hit!
In de jaren ’60 en ’70 speelde Nick in allerlei bands en had daar niet altijd even vruchtbare ervaringen mee. Begin jaren ’80 had hij een motorongeluk waarbij hij zijn arm verbrijzelde. Na overleg met de dokters liet hij die zo zetten dat hij nadien nog gitaar zou kunnen spelen. Van het verzekeringsgeld dat hij later ontving heeft hij een viersporen bandrecorder gekocht en is begonnen met thuis opnemen, waarbij hij alle instrumenten zelf inspeelde. De eerste plaat die zo tot stand kwam in 1986 heette Miasma en was eigenlijk meer bedoeld voor hemzelf dan als publieksrelease. Tot hij op een dag werd gebeld door een platenwinkel die graag tweehonderd stuks wilde, omdat het ding als een dolle verkocht. Dat was het begin van een langzaam maar gestaag groeiende ondergrondse reputatie die doorgroeit tot op de dag van vandaag.
Aanstaande zaterdag, 26 september, speelt The Bevis Frond in Patronaat Haarlem.
Comments
About the Author
Der Wolfshund Der Wolfshund - a.k.a. Barry Hofstede - is an independent writer. His work includes: theatre plays, short stories and song lyrics. He's also a columnist and story teller. Besides that, he's an avid record collector, part time rock star and deejay.
Related Posts
ELEKTRISCHE DROMEN →
Play the blues, punk! →
Psychoplaat →
