Allen Klein: meedogenloos en van onschatbare waarde
Alom staat hij bekend als de meest meedogenloze bruut uit 60 jaar popgeschiedenis. Als de man die nog net niet het einde van the Beatles op zijn geweten had. Als de ‘shark’ die nog net niet de Stones onderdompelde in een zakelijk debacle. De gebeten hond is hij, een crimineel monster, the guy they loved to hate! Allen Klein is de naam. Bijnaam: Allen Crime.
In 2009 overleed Allen Klein op 78-jarige leeftijd ten gevolge van Alzheimer. Op dat moment was zijn rol in de muziekbiz al decennialang volledig uitgespeeld. Maar zelfs in de necrologieën die verschenen bleef zijn bar slechte reputatie hem achtervolgen. Voor zijn achterblijvende familie was dat een hard gelag, met name zijn liefhebbende zoon en zakelijk opvolger Jody Klein zag het allemaal met lede ogen aan. Het knaagde aan hem, want volgens hem liepen feiten en fictie op alle fronten dwars door elkaar heen.
Jody Klein besloot Rolling Stone-journalist Fred Goodman te banaderen en deed hem een voorstel die Goodman moeilijk kon weigeren: als Goodman zich bereid toonde het volledige en eerlijke verhaal over Allen Klein op te schrijven dan was zoonlief bereid hem carte blanche te geven en hem alle medewerking te verlenen, inclusief onbeperkte toegang tot de uitgebreide Allen Klein-archieven. Een bijzonder aanbod want ABKCO, het bedrijf van Allen Klein en zijn vrouw (Allen and Betty Klein COmpany) gold tot dusverre als zo gesloten als een oester. Welnu, het eindresultaat mag er zijn, na een jarenlange ‘labour-of love’ ligt er een doorwrocht boek dat pagina op pagina zijn best doet de naakte waarheid boven tafel te krijgen Volgens Goodman kreeg zoonlief de inhoud pas onder ogen toen het boek eenmaal van de persen gerold kwam. Maar of die er nou zo blij mee was…
“The man who bailed out the Beatles, made the Stones and transformed rock & roll“ is de subtitel. Het lezen ervan is even wennen geblazen want nu eens geen lyrische verhalen over creatief talent zus die manager zo versteld doen staan van zijn coole zang-, dans- of gitaarspeelcapriolen. Neen, dit is andere koek, dit gaat over de boeiende carrière van een accountant!
Allen Klein mocht dan wel uit een arm Joods-New Yorks gezin afkomstig zijn en zelfs een aantal jaren in een kindertehuis te hebben doorgebracht, langzaam maar zeker wist hij zich op te werken tot de hoogste echelons van corporate America. Van assistent-accountant tot accountant tot veruit de meest gewilde man in de entertainment business. Zijn showbiz-loopbaan begon ermee dat hij al vroeg in de jaren 60 gevraagd werd hier een daar ‘audits’ (boekencontroles) uit te voeren bij diverse kleine platenmaatschappijen, zoals Dot Records en Sceptor Records. Tot zijn verbazing stuitte hij daarbij keer op keer op hetzelfde euvel: contracten zaten slecht in elkaar, artiesten waren steeds de dupe, ja werden grof uitgeknepen.
Dit bracht hem op het idee om zichzelf te verhuren aan artiesten. Op no-cure-no-pay basis wist hij bij platenmaatschappijen audits af te dwingen en hij adviseerde de artiesten daarbij. Zodoende wist hij er vaak goeie deals uit te slepen voor de artiesten in kwestie, zoals bv voor Bobbie Vinton. Van het een kwam het ander, hij stond al snel bekend als de man die je hebben moest, als een gewiekst en energiek zakenman met een fabelhaft geheugen. Maar ook als een man met een meedogenloze en agressieve manier van werken. Rechtszaken zouden dan ook als een rode draad door zijn leven gaan lopen.
1964: What a wonderful world, alweer een goeie deal! Partners met Sam Cooke
Aldus maakte Allen Klein pijlsnel naam en zo kwam het dat hij zaakwaarnemer werd van Sam Cooke. In het hoofdstuk over Sam Cooke komt zijn plotselinge dood ter sprake. Volgens de overlevering werd Sam doodgeschoten door een motel-eigenaresse dit zich door hem bedreigd voelde. Nadien zijn er veel twijfels gerezen over die toedracht. Hier en daar wordt niet uitgesloten dat Allen Klein himself aandeel had in de moord. Een mogelijk motief daarbij: hebzucht, het verleidelijk snel groeiende vermogen van Sam Cooke en het veiligstellen van al diens rechten. Dat laatste lukte in ieder geval want kort na Cooke’s dood verkocht zijn weduwe alle rechten aan ABCKO. Tot op de dag van vandaag bezit ABKCO de publishing-rights van al het Sam Cooke materiaal. Dat zou hen geen windeieren leggen gezien o.a. de Levi’s reclames in de 80s (“don’t know much about history” je weet wel) en het gekoketteer van Obama met het zwarte erfgoed (‘A Change is Gonna Come,’ je weet wel)
Beslissend moment 1967, de Stones gearresteerd, hun manager Andrew Loog Oldham wist niet wat te doen en smeerde ‘m naar Amerika. Maar Allen Klein was snel ter plekke wist ze vrij te krijgen. Rechts staat hij.
Naast het feit dat Klein goeie deals uit het vuur wist te slepen (Marianne Faithfull en Donovan bijvoorbeeld zijn tot op de dag van vandaag dik tevreden over zijn inspanningen) was Klein zo snugger om er bijvoorbeeld voor te zorgen dat de uitbetaling van artiesten over meerdere jaren uitgesmeerd werd waardoor er veel minder belasting betaald hoefde te worden. In het boek komt een zakenpartner van Klein aan het woord en die zegt dat een enkele uitspraak van Klein zijn hele leven op zijn kop zette. Klein had hem namelijk geadviseerd ervoor te zorgen ‘dat jij geen 20% van de artiest krijgt, maar dat de artiest 80% van jou krijgt’ Een omkering in denken dus, waarbij de manager alle touwtjes in handen heeft terwijl de artiest toch hetzelfde betaald krijgt. Op zich niet verwerpelijk, maar volgens de auteur valt Klein te verwijten dat hij artiesten hierover in het ongewisse liet, alsook wat hij vervolgens met het hem toevertrouwde geld uitvrat. Zo investeerde hij grof met gelden die hem toevertrouwd waren, in (later geflopte) films bijvoorbeeld.
Dikke maatjes met Yohn en Joko
Het enige goeie uit dit nummer is de strofe “second verse, same as the first”, door the Ramones geciteerd in hun “Judy is a Punk”
Met de komst van de British Invasion zag Klein zijn kans schoon om écht naam te maken. Probleem voor al die Britse jongetjes was dat Amerika voor hen een enorme, moeilijk te doorgronden en moeilijk te overziene markt was. En juist dat was Allen Klein’s specialieit. Wie hem inhuurde was bijna verzekerd van succes. Neem bijvoorbeeld Herman’s Hermits, een tamelijk talentloos Brits bandje. Met behulp van Klein werden ze toch een mega-succes in de States. Dit in tegenstelling tot bijvoorbeeld de Rolling Stones die daar in 1964 nog totaal onbekend waren. Dat zou snel veranderen, maar in 1965 nog wist Herman’s Hermits ‘Satisfaction’ van de Stones van de eerste plaats van Billboard te houden met hun stompzinnige deuntje “I’m Henry VIII, I am.’
Geniaal nummertje
De Rolling Stones ontmoetten Klein in Londen. Aanleiding hiervoor was hun coverversie van ‘It’s All Over Now. in de originele versie een nummer van de Valentinos (met Bobby Womack in de gelederen). Dat plaatje kwam uit op SAR Records, het label waarvan Sam Cooke de eigenaar was. Als vertegenwoordiger van Sam Cooke was Klein naar Londen afgereisd om een deal te maken. Stones-manager Andrew Loog Oldman was de onderhandelingen begonnen door te stellen dat hij een fikse korting wilde omdat de Valentinos nou eenmaal een vet bedrag aan royalty’s binnen zouden krijgen. Maar Klein hielp (de toen 21-jarige) Oldham snel uit de droom door keihard te stellen dat de Valentinos juist veel inkomsten misliepen omdat de Stones er met het succes vandoor gingen. Zo’n soort zakenman dus!
Tevreden rokers zijn geen onruststokers. Met Andrew Loog Oldham
(wellicht volgt er nog een deel 2)
Comments
Related Posts
De tragiek van Brian Jones omgezet naar een toffe docu →
Toen Giorgio bas speelde bij de Rolling Stones →
Alles over de David Nance Group en ‘Goats Head Soup’ →
