Alles legendarisch
Al lange tijd weet ik me afzijdig te houden van het kinderachtige gereutel op de Kettingzaag (de nieuwe kicking the habbit?) over leuk concertje dit of goed geluidje dat. Vooral als het woord “legendarisch” valt weet ik het snel te relativeren door er de tag ‘oud gekraak’ op te plakken. Dit alles zodat ik er met een grote boog omheen kan lopen, en geen dure tijd verspil. We beleven elke seconde maar 1 keer weet je nog.
Maar ook ik heb andere hersens prikkelende rust uit privé oogpunt nodig gehad en ik ben met de groep onderzoeksjournalisten van Kettingzaag afgereisd naar Primavera Sound 2014. Wacht ik hoor je denken, alweer een oprecht bullshit verhaal uit Primavera? De andere verhalen kun je hier, hier, hier , hier, hier en zelfs hier (?!) lezen. Even tussen jou en mij, god wat zijn sommige journalisten gepeupel van het laagste soort. Ze zouden alles een tip, top of legendarisch noemen, zonder enige nuance. Zouden we hier te maken hebben met zaden van een fantasieloze sekte uit ’40-’45? Ik ging op onderzoek uit, en zie hier mijn wetenschappelijk schrijven.
Laten we eens beginnen met de grootste legendarische Charles Bradley. Zooooo goed en zooooo oud. Charles Voodoo God Bradley. De kwalificatie leuk wil ik er wel aan geven, om hem vervolgens met zijn eeuwige roem links te laten liggen. Want eerlijk, verder dan 3 nummers beluisteren kwam ik niet. Kijken of jij het volhoudt:
Meteen door naar de volgende ‘legendarische’ band Slint. Ok, nu moet ik keihard inbinden. Ik was niet onder de indruk van het publiek die met 10.000 man “sssssst”. Dat doen ze in de meeste religieuze tenten. Het was de vervoering door een mathematisch opgebouwde slow rock die je meesleurt door de heerlijk lange nummers. Het deed me sterk denken aan een andere band op het festival “God Speed you Balck Emperor”, ware het niet dat Slint Henry Rollins in dienst had genomen. Of wie was die zanger die aan de vervoering zo’n goede invulling gaf? Door die combinatie leek het af en toe op een langzame versie van mijn geliefde band Helmet. Het was me ook een genoegen om me tussen het nerdy publiek te begeven, volledig gevrijwaard van alle hipsters met gekleurde Nike gympies en te dure regenjassen. Echte non-bullshit publiek, gekomen om te genieten. Slint is Tip 1.
Een andere plaats waar het genieten was was toch wel de duizelende Boiler room. Met dank aan de legendarische boxen van Bower and Wilkins. Maakte niet uit wie er draaide, de electrotonen klonken toch wel. Ja zeg, wil je werkelijk weten of ‘t muziek is dan moet je toch echt puur natuur naar buiten toe. Je bewegen tussen de mensen, zonder megaboxen, rookmachines en Philips sfeerlichten. En dan kun je zomaar Barbados from Liverpool tegenkomen. Mondje dicht en luisteren maar:
Dit filmpje heb ik gegoogled, mijn eigen versie was niet plaatsingswaardig, en geloof me als ik diepe virtuele buigingen heb gemaakt door hard te klappen voor die heren. Waarom? Omdat ze goed synchroon speelden en het handje vol publiek deden springen van plezier. Barbados from Liverpool is mijn Tip 2.
Stromae doe ik even af met de mededeling dat dit mijn Tip 3 is. Leuk, maar we moeten niet overdrijven met deze man. Hij is notabene geen President van Europa, c’mon!
Waar ik werkelijk een volgzame jugend zag was wel bij de ultra hippe FKA TWIGS met hun enorme dreun geluiden. Geen tip wel mooie plaatjes voorbij zien van hun mooie zangeres.
Wie weet moet ik hier nog in groeien.
Net zoals het gevoel dat ik had bij de andere hitlerjugend die speciaal gekomen was voor Kvelertak.
http://en.wikipedia.org/wiki/Kvelertak
Weer geen tip. En een beetje zwak om elke discussie af te sluiten met een vergelijking gerelateerd aan nazies of hitler, maar ja dat ligt niet aan mij, dat is een wetmatigheid.
Stiekem heb ik toch wel erg genoten. Van Cut Copy, Chromeo, van Metronomey, en van vele vele andere tips en tops. En het aanwezige Kettingzaag gezelschap, daar kan ik nog veel van blijven leren qua muziek. Dank hoor.
Comments
Related Posts
die sendung mit… der wolfshund # 43 →
Zweedse Punk: ja het kan! →
die sendung mit… der wolfshund # 24 →
4 Responses to Alles legendarisch