Alles over de David Nance Group en ‘Goats Head Soup’

Coming Down Again is de titel van een fraaie LP-track op het 1973-Rolling Stones-album Goats Head Soup. In mijn geitenhoofd dekken titel en tekst van dat ene nummer de lading volledig. ‘Coming down again, where are all my friends?,’ vraagt Keith zich af, terwijl je hem in gedachten vertwijfeld om zich heen ziet kijken. Tja, de Stones hadden een zééér onstuimige periode achter de rug met tal van dieptepunten (je weet wel) en hoogtepunten (vier klassieke albums op rij). Nu was het tijd om de balans op te maken, niet zozeer qua munten en biljetten maar vooral qua ziel en zaligheid. Het was tijd voor bezinning. Het was de tijd ook dat Mick met Bianca trouwde en zich in de internationale jetset ging begeven, de tijd dat ze als beginnende dertigers de Britse belastingdienst gingen ontwijken en in vette villas in Frankrijk kwamen te wonen. Je kan wel zeggen, het was de tijd van de algehele ontnuchtering en Goats Head Soup vormde de weerslag daarvan.

Keith: vox en wah wah, Mick J: backing vox, Mick T: bas, Charlie: drums, Nicky Hopkins: piano, Bobby Keys: sax. Bill mocht thuisblijven.

Goats Head Soup (die titel slaat op een Jamaicaans armeluisgerecht; ze namen die plaat grotendeels op in Kingston, Jamaica) kunnen we als een scharnierpunt in hun carrière beschouwen. Het was het moment waarop Mick de macht definitief van Keith overnam, zie alleen al de hoes waar mr. Rubber Lips prominent op staat. Behalve één bona fide rocknummer (‘Starfucker‘) domineren op deze plaat de toetsen en andere vriendelijk klinkend instrumentarium. De plaat klinkt ingetogen, alsof-tie zittend is gemaakt, en dat moet gezien de keyboardpartijen van Nicky Hopkins op zijn minst gedeeltelijk ook waar zijn. Het is ook de plaat waar Angie op staat, dat wereldwijde schuifelmonster. Qua genreaanduiding zou je het ‘blue-eyed soul’ kunnen noemen: piano-rock, Mick’s ‘volwassen’ teksten, Keith’s door hard drugs aangetaste hese stem (een tevreden spuiter is geen onruststuiter) en Mick Taylor’s melancholieke wah wah…

De Kettingzaag Pluim van de Week gaat dit keer postuum naar Jimmy Miller (midden). Hij produceerde niet alleen Goat Heads Soup, maar ook de vier meesterwerken die daaraan vooraf gingen: respectievelijk Beggar’s Banquet, Let it Bleed, Sticky Fingers en Exile on Main Street

Enter DAVID NANCE. Van het bandje FORBIDDEN TIGERS heb je vast wel eens / nog nooit van je leven gehoord (doorkrassen naar keuze). Een jaar of tien geleden deden deze jongens uit Grand Island, Nebraska een minuscuul rimpeltje ontstaan in de woelige baren der popmuziek. Een paar plaatjes brachten ze uit. Neen, wereldschokkend was het bepaald niet wat ze deden, maar het had wel kwaliteit en werd verdomd leuk uitgevoerd!

De complete discographie van de Forbidden Tigers

Eén LP en twee ep’s maakten The Forbidden Tigers. De groene 7 inch linksonder in beeld is het bijzonderste want deze werd destijds (in 2008) uitgegeven door het NL-labeltje A Fistful of Records. Een bijzonder aardig plaatje, ook naar huidige maatstaven, al zeg ik het zelf. Gretige, typisch Amerikaanse jongensmuziek, gestoken in een opvallend gezeefdrukt hoesje dat opvalt door het opvallende ontwerp dat zo te zien afkomstig is van ene Utrechtse duivelskunstenares genaamd Jo An. Luistert eens naar het openingsnummer:

Er zijn zelfs ICT-ers die het hoesje thuis uitvergroot aan de muur hebben hangen…

Boehoe, al snel na het verschijnen van dit plaatje, bereikte ons Europeaanse fans het bericht dat Forbidden Tigers zichzelf hadden opgedoekt. Wel bestond nog het zusterbandje (want overlap van twee bandleden) BRIMSTONE HOWL. Dat bandje klonk soortgelijk, zij kwamen in die periode wel even op tournee door Europa. Goeie band, nog gezien in het rookhok van dB’s toen. Maar Brimstone Howl lijkt inmiddels ook in het niets opgelost. Niks mis mee, niks mooiers dan korte, felle oprispingen van talentvolle jochies…

Dat wil zeggen… tot afgelopen januari dan, want toen piepte er plots iets urgents op mijn muzikale groepsapp: “Vanavond David Nance in dB’s, voorheen van de Forbidden Tigers!”stond er te lezen. Verdraaid zeg, dat had ik weer. Net op het moment dat ik een paar dagen bedlegerig was vanwege deze of gene aandoening stond deze voormalige gitarist/zanger van Forbidden Tigers totaal onverwachts op een Utrechts podium! Voor mij werd het een jammerlijk gemiste kans…. Maar een maat van mij had het wel uitgecheckt, van hem hoorde ik later dat hij zag dat het goed was. Hij had nadien nog een praatje aangeknoopt met David Nance en die had ‘m verteld dat de jongens van Forbidden Tigers destijds zo trots als pauwen door Grand Island hadden geparadeerd, in de wetenschap dat ze als 18-jarige pikkies een plaatje uithadden in Europe! Hijzelf was niet tot Brimstone Howl toegetreden, hij verkoos het om zijn eigen weg te gaan. Als David Nance treedt hij sindsdien solo op, en dit was dus zijn eerste Euro-tourtje.

Artwork. Links Rolling Stones, rechts David Nance. Boven voorkant, onder achterkant.

Als troost had die maat van me, wat is het toch een gulle gup, een mooi audio-aandenken voor me meegenomen. Een schrille troost natuurlijk but much appreciated! Het betrof een David Nance-LP die hij na het optreden gekocht had en waarop David Nance (samen met Simon Joyner) de nummers van ‘Goats Head Soup’ stuk voor stuk en in chronologische volgorde door de mangel haalt. Een bijzondere luisterervaring. Krasserige lo-fi, alsof iemand een emmer accuzuur over het origineel heeft gegooid en het daarna met behulp van schuurpapier weer heeft proberen op te poetsen. Soms is de oorspronkelijke opzet ver weg en bieden alleen de teksten nog houvast. Hoogtepuntje: een desolate en demente rammelversie van Coming down again

Wat er gebeurt als je het waagt een Stones nummertje te coveren: meteen een advocaat aan je broek!. David Nance had er poep aan, bracht de CDR ook als LP uit en deed een kopie van de brief daar gewoon als inlegvel bij.

Ik moet er bij vertellen dat nader onderzoek oplevert dat David Nance’s versie van Goats Head Soup al zijn derde poging was om een klassieke rockplaat volledig naar zijn hand te zetten. Hetzelfde kunstje had hij al eerder geflikt met Beatles for Sale en Berlin van ome Lou Reed, al is dat spul nooit op vinyl uitgegeven, alleen op CDR en MP3.

Maar goed, nu is het oktober 2018 en dat bezoek van David Nance aan Nederland (ook in Vera trouwens) was in januari 2018. In de tussentijd is er alweer een en ander veranderd want de band van David Nance heet nu de David Nance Group en tekende hij bij het prestigieuze Chicago-label Trouble in Mind. Dat bracht vorige week een heus officieel album uit, ‘Peaced and Slightly Pulverized’ heet het. Deze plaat wijkt flink af van zijn interpretatie van Goats Head Soup, hoor ik. Het klinkt nu behoorlijk traditioneel, uitgesponnen gitaarsolo’s zijn schering en inslag, een beetje Neil Young-achtig. Sommige nummers tikken met gemak de 7-minuten grens aan. Voor mijn part noemen we dit stoner-rock, met dat verschil dat verschroeiende, alles weer kapot makende garage-invloeden de boel op zijn kop weten te zetten waardoor er toch weer iets verfrissends ontstaat. Best wel gewaagd om anno 2018 met zoiets op de proppen te komen! ‘The most guitar-shreddiest indie-reord of 2018,’ las ik al ergens. Ofwel: ‘a galvanizing collection of lumbering, guitar solo-heavy numbers that sound like classic-rock radio being pushed deep into the red.’ Ook laat de plaat goed horen dat David Nance de bedompte lo-fi achter zich lijkt te willen laten en een soort crossover naar classic rock lijkt te ambiëren. In feite is er dus niks hips aan deze plaat of loop ik achter en is dit juist ultra-hip?

Sufkutje als ik ben ben ik er ondertussen achtergekomen dat de vorige plaat van David Nance, Negative Boogie uit 2017, ook erg sterk is. Sterker nog, die vind ik nóg sterker dan deze Pulverized. De platen hebben weliswaar een zelfde sound, stramien en sfeer, maar op Negative Boogie staan simpelweg betere en meer puntige liedjes. Kortom, mijn audio-tip van vandaag is: koopt allen Negative Boogie van David Nance!!