Angel eruit, angel erin: Girls Names en Holograms

Volgende maand komt hun nieuwe plaat uit, dus met het lijf strak van de spanning stonden we gisteravond te wachten op GIRLS NAMES in Ekko. Nou die spanning vloeide snel weg toen Girls Names eenmaal begon te spelen. Ik weet niet wat die lui mankeert, maar ze lijken de weg een beetje kwijt te zijn. Op zich natuurlijk prima als een band weigert zichzelf te herhalen en zich voorwaarts wenst te evalueren. Petje af wat dat betreft, ze hebben er duidelijk hard aan gewerkt de laatste maanden. Van de springerige en puntige popliedjes van voor de zomer (ACU en Barcelona) is dan ook hoegenaamd niets overgebleven.

Daarvoor in de plaats komen ze nu met een nieuwe sound, met een extra gitarist, een lager tempo en meer uitgesponnen nummers. De bassiste blijft weliswaar dezelfde simpele en aanstekelijke loopjes spelen, begeleid door dezelfde funky drummer. Maar het zijn de heren gitaristen die nu veel meer de ruimte krijgen. En daar knelt de puntschoen, ze weten er niet goed invulling aan te geven. De onzekerheid daarover is bijna tastbaar en uit zich in vlakke zang, anoniem gepruts met effectpedaalgitaar en onhandige pauzes tussen de nummers door. Ik zal je vertellen, in een stad als Utrecht liepen er in de new wave-periode meerdere bandjes van dit kaliber rond.

Ik had mooi geen zin om helemaal naar voren te lopen voor een fotootje. Vandaar deze uit het Beffelona-archief. By the way, wat is ook alweer de naam van dit meiske ? (Girls Names, vat je ‘m?)

Overigens, dat kan nog leuk worden vanavond in Groningen. Daar zijn ze immers tot één der hoogtepunten gebombardeerd, terwijl deze Noorderslag van de hype-pers ook nog eens de editie van de garazierock en de “psych-pop” moet worden. Nee, als Girls Names slim zijn spelen ze vanavond gewoon die eerste plaat nog een keertje, anders gaan ze nog met bier gooien daaro.

Andere koek was het met de HOLOGRAMS uit Stokkie Holm. Dirty old punk met centraal een jachtige Korg-sintezeiker. Gewoon met één hand bespelen dat ding en in je andere hand een blikje bier, cool! Ja, fucked up waren ze, onze Zweden. Op zijn best een beetje Cabaret Voltaire ten tijde van Nag Nag Nag. Een beetje met van die kouwe Killing Joke-madness. Beetje Jay Reatard in zijn gouden en hyperurgente Reatards / Lost Sounds jaren (dus de periode voordat hij omhelsd werd door het snelle volk van de VPRO-Jugend). Wel jammer dat het geluid zo beroerd was, hoewel… de zang van Andreas Lagerström stond zo knetterhard dat het wel de bedoeling leek om het matte publiek wat te ontregelen. Al met al tip ik: buy, beg, steal or borrow hun debuutplaat en ga ze daarna eens live zien. Vanavond in Grunnen kan dit wel eens dé verassing worden!