Nu uit!

Published on november 3rd, 2013 | by debramster

6

Arcade Fire, de volgende is nóg beter!

Net als alle zichzelf respecterende muziekblogs besteden wij natuurlijk óók aandacht aan het fenomenale Arcade Fire. Maar waar de concullega’s zich uitputten in superlatieven over de laatste plaat, bespreken wij alvast het volgende dubbele conceptdubbelalbum van de barden uit Quebec: Icarus’ Child.

Het is bijna niet te geloven, maar met dit geniale meesterwerk dat uitmuntend is in zijn eclectische complexiteit overtreft het Canadese gezelschap rond het echtpaar Butler/Chassagne niet alleen hun eigen, maar ook onze stoutste verwachtingen. Plaatsen in welke muzikale categorie dan ook is zinloos, Arcade Fire laat met zijn volgende album zien hoe popmuziek er in zijn definitieve vorm uit moet zien. De band bewijst eens te meer een genre op zichzelf te zijn, waar geen enkele serieuze liefhebber van serieuze popmuziek omheen kan.

Daft Punk doet productie

Met Daft Punk achter de knoppen bij een groot deel van de nummers verwacht de argeloze luisteraar een dansplaat. Maar dan heeft hij buiten de creatieve onberekenbaarheid van de Verlossers uit Montréal gerekend. In het openingsnummer, de krautrock electroballad Nowhere Without Your Soul, laat de band zich van zijn meest breekbare, ingetogen kant zien, waarbij ze tegelijkertijd de bombast niet schuwen. Dansbaar is het niet, maar allemensen wat krijg je er kippenvel van. Na deze spectaculaire opener, horen we in Lost weer een meer vertrouwd geluid van de band. Niet vreemd, want Lost is niet meer en niet minder dan een integrale sample van het tweede nummer van het eigen debuutalbum. De band toont hiermee opnieuw aan stevig beïnvloed te zijn door de Fluxusbeweging. Weinig bands zouden hiermee wegkomen, maar Arcade Fire pulls it off. Weergaloos!

Dan komen we aan bij track drie, IS (Infinite Splendor). Dit nummer vormt het hart van deze conceptplaat dat als thema de verwerking van de dood van Butler’s labrador heeft. Deze hond (met de naam Splendor) werd op zijn eigen oprit door zijn eigen vrouw overreden. Dat schreeuwt natuurlijk om uitgebreide soul searching. In IS trekt de band dus alle registers open. Butler gaat letterlijk vol op het orgel. Geen geluidspoor is onbenut gelaten in deze tornado van emoties en spleen. Waarmee de band opnieuw bewijst als geen ander te weten hoe je de studio als instrument gebruikt.

Een van de drie tenoren

Gelukkig kunnen we weer een beetje op adem komen met track vier, het lichtvoetige, maar intense Head To Head. In dit  “triët” met Chris Martin en Bono, draagt laatstgenoemde de toorts definitief over aan Butler. Begrijpelijk, want Bono beseft hoorbaar dat zijn eigen band het niveau dat Arcade Fire op Icarus’ Child tentoonspreidt nooit meer zal kunnen evenaren. Coldplay daarentegen heeft met zijn laatste plaat aangetoond over genoeg creatieve energie te beschikken om Arcade Fire naar de kroon te kunnen steken. Moeten ze natuurlijk wel hun best doen.

Dan zijn we bij kant twee, die met het bijna 22 minuten durende End Game/Trust The Machine in zijn geheel bestaat uit een weergaloze exercitie in tempo- en volumewisselingen, waarmee ze landgenoten Godspeed! You Black Emperor een kruidig poepie laten ruiken. Laatsgenoemde band kan nu eigenlijk wel definitief inpakken en de strijkstokken aan de wilgen hangen.

En dan zijn we nog maar op een kwart van het album. Butler c.s. weten dit onmenselijk hoge niveau plaatkant na plaatkant vol te houden. Woorden schieten eigenlijk tekort om te beschrijven hoe ingenieus de band te werk is gegaan. Wij volstaan hier nog een aantal uitschieters te noemen. Interesting Theory is een samenwerking met de heren van Atoms For Peace. Of samenwerking, eigenlijk is het een soort duel, waarin beide bands elkaar de loef proberen af te steken in het zo complex mogelijk maken van een songstructuur. Een winnaar is er niet, beide bands slagen met vlag en wimpel. Het resultaat is een soort metamuziek, waar waarschijnlijk alleen beide bands zelf nog de weg in weten te vinden. Hypnotiserend…

Bedankt!

Ook vermeldenswaardig is de samenwerking met Mumford & Sons. Ardace Fire is natuurlijk wereldwijd de wegbereider voor alle bands die tegenwoordig succesvol zijn met viool en trekzak. In Roads To Ruin bedanken de Mumfords de band daarvoor. En hoe! Deze compositie is zo mogelijk nog beter dan het beste van hun eigen werk. En dat wil wat zeggen!

En als je aan het eind van het album denkt: “wat nu nog?”, laat Arcade Fire met Next een glimp van de toekomst zien. In een nummer van krap drie minuten en met niet meer dan drie akkoorden, bezingt de band de liefde. Butler doet in dit nummer iets heel geks: hij verdraait zijn doorgaans wat theatraal pathetische stem tot iets dat op een normale zangstem lijkt. Daardoor krijgt het nummer iets recht-toe-recht-aans, dat opzienbarend, vervreemdend en vernieuwend tegelijk is.

Weer levert Arcade Fire dus een album op zonder zwak moment, met een spanningsboog die je aandacht geen seconde doet verslappen. Uw recensent kan hiervoor alleen maar diep zijn hoofd buigen en zachtjes “briljant, briljant, briljant” voor zich uit prevelen. Bij deze dus: “briljant, briljant, briljant…”

Comments

comments

Tags: Arcade Fire, nieuwe plaat

About the Author

debramster

Related Posts

LCD Soundsystem: de Simon Vestdijk van de popmuziek? →

Soepele doorstart Primavera Sound ~ in roze en lichtblauw →