Architectuur en platenhoezen: Eagulls en Temples
Overmorgen, donderdag dus spelen ze in Ekko (en morgen in Eindhoven, Stroomhuys): EAGULLS. De liefhebber van frisse paranoia & post-apocalyptische, eindeloos voortjakkerende onheilsmuziek zal bij deze Leeds-lads-met-attitude ongetwijfeld weer flink aan zijn/haar trekken komen!
Toen ik begin dit jaar hun debuut-LP in handen kreeg zag ik het meteen: de foto van die pre-apocalyptische achterbuurt op de hoesfoto, die is genomen in Sheffield. Ja, want ik was die stad ooit eens per trein vanuit het zuiden binnengereden, en als je dan aankomt dan zie je meteen rechts een eigenaardig Bijlmer-achtig woonoord liggen (de stad ligt wat lager, aan je linkerhand). En aangezien mijn innerlijk shit-detector nooit uitgeschakeld staat, besloot ik meteen eens een kijkje te gaan nemen daaro.
Die vergelijking met de Bijlmer moet ik eigenlijk meteen terugnemen want ik hoorde laatst een kwieke jongedame enthousiast verhalen over het wonen in die wijk. Ze woont er met veel verve en ook ’s avonds voelt ze zich er volledig veilig, dus tja, wie ben ik dan om daar anders over te denken? Waarschijnlijk weer gewoon zo’n hardnekkig vooroordeel…
Hetzelfde kan gesteld worden over de stad Sheffield want wie is er nou niet opgevoed met de gedachte dat dit een oude werkstad is, alwaar ooit de staalindustrie floreerde en waar het sindsdien een deprimerende bende is? Welnu, ik kan uit eigen ervaring vertellen dat het juist een zeer relaxte, opvallend groene stad is, qua rust doet het bijna kleinburgerlijk aan, ik bedoel maar…
Maar dat vliegertje gaat dus niet op voor Park Hill, want zo heet dat desolate betonbuurtje waar ik rondliep. De botte armoede druipt daar als het ware van die flats af, veel dichtgetimmerde ramen en deuren, veel zwerfvuil, alle balkonnetjes hebben betonnen hekjes. En verder opvallend weinig mensen op straat. Enter de tele-lokatiemachine, kijk hier in Street View kun je mooi rondkijken.
Ik las ergens dat de wijk (bouwjaar 1961) qua architectuur geschaard kan worden onder de -tegenwoordig vooral negatief bedoelde- term ‘brutalisme,’ en dat woord komt van het Franse béton brut, oftewel “ruw beton”. Nou dan weet je het wel. Ik las ook nog dat de hele boel binnenkort gesloopt gaat worden.
Ook Park Hill: deze twee singles van Eagulls.
Ook bij TEMPLES, die andere Engelse band die dit voorjaar met een tof album (‘Sun Structures’) debuteerde, staat op de LP-hoes een bijzonder architectonisch schepsel. Wat precies? Dat moest ik online even napluizen natuurlijk. En wat ontdekte ik precies?
We hebben hier te maken met de ‘Rushton Triangular Lodge,’ een toeristenattractie nabij het plaatsje Rushton, UK (en dat ligt weer vlakbij het stadje Kettering, waar Temples vandaan komen). Het is gebouwd rond 1590 in opdracht van ene Sir Thomas Tresham, die vervolgd werd vanwege het katholieke geloof dat hij aanhing. Als daad van verzet liet hij een gebouw neerzetten dat heimelijk en op meerdere manieren zijn geloof in de heilige drie-eenheid weergaf. Niet alleen is het gebouwtje zelf driehoekig, alles is feitelijk in drieën: verdiepingen, geveltjes, ramen, ornamenten… Een soort Jack White avant-la-lettre moet dat geweest zijn dus!
Overigens, over Temples gesproken. Hun plaat vind ik nog steeds top en eerder dit jaar was ik nog behoorlijk enthousiast over hun NL-debuut tijdens Motel Mozaique. Maar tijdens hun optreden in mei in Barcelona raakte ik die begeestering meteen weer kwijt. Het overtuigde gewoon niet meer, al zal de regen ook een rol gespeeld hebben. Sinds kort hebben Temples een nieuwe plaat uit (“Sun Restructured”), vol met brutalistische remixen van hun debuut. Bij het beluisteren ervan begint de shit-detector vervaarlijk te piepen… Ik denk: aha, daar hebben we het weer, dat typische Engels talent om zichzelf om zeep te helpen met allerlei hippigheid waar niemand om gevraagd heeft!
Comments
Related Posts
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
Bam, daar gaat het deurtje van het Tramhaus dicht →
Vreemde vogels bij Florist in Ekko →
