Attentie, verdomd goeie band gesignaleerd: Warm Soda!

Zo heel vaak kom je dat niet tegen: onbekende band komt op, treedt het kat-uit-de-boom-kijkende publiek met open vizier tegemoet, om vervolgens een kleine 40 minuten later de gehele zaal in verbijstering achter te laten. Jezus, wat was dit goed!! Judas, wat speelde deze band strak!!! Toch was Ekko afgelopen vrijdag weer zo’n plek waar een dergelijk klassiek rock ‘n ‘roll wonder zich voltrok. WARM SODA was de naam van de band. Ze deden hun ding en God zag dat het goed was. Ik zeg: een magisch moment om te koesteren. Zoiets overkomt je hoogstens om de drie jaar ofzo.

In mijn glazen vissenkom zag ik de volgende dag bij het opstaan al meteen een gouden toekomst weggelegd voor deze jongens uit Oakland, California. Ook zag ik dat mijn goudvissen geil aan het loeren waren naar de platen die ik na afloop van de show van deze goudvinkies gekocht had. Maar ze bekijken het maar, die hou ik mooi voor mezelf!

Een LP, een handtekening, een flexi en een button, … dat is alles wat resteert na een piekervaring op vrijdag

Als basismateriaal maakt Warm Soda handig gebruik van het beste wat de seventies ons te bieden hadden: glam, punk en powerpop. Vooral dat laatste eigenlijk, powerpop dus. Ofwel die venijnige pop met romantische inslag van weleer waarin het beste van the Beatles en the Ramones verenigd leken.

Om de een of and’re onverklaarbare reden is de beste powerpop altijd een Amerikaanse aangelegenheid geweest (The Nerves, The Knack, The Romantics, Cheap Trick, The Zeros, Paul Collins Beat, (early) Blondie, Strokes, Gentleman Jesse + nog een stuk of 1.000) en konden de Britten daar slechts een punt aan zuigen. Goed The Undertones, The Jam en The Buzzcocks kwamen in de buurt, maar dat was toch meer punk. Nick Lowe, early Elvis Costello dan? Toch iets teveel pub-rock. Supergrass of The Jags dan misschien? Hm… Of toch PROTEX? Ja, die laatsten waren misschien wel Britain’s (sorry: Noord-Ierland’s) meest stijlzuivere en tot de verbeelding sprekende powerpop-band ooit. Helaas reikte hun faam nooit veel verder dan Belfast city limits en moeten latere generaties het voor eeuwig doen met slechts een vuistvol nagelaten prachtsingles.
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=ZmIxhUPQtPU&w=560&h=315]
Maar goed, we hadden het over Warm Soda. Wie net als ik voorafgaand aan het optreden aan de Luisterpaal gehangen had om hun album een keer of twee te beluisteren, die kon alle liedjes al subiet meeneuriën. En almaar hou je dat gevoel van: waar ken ik dit godverdomme toch van?? Namen van ouwe glam- en powerpop-bands schieten je weliswaar bij bosjes te binnen maar HET IS HET STEEDS NET NIET. Hun nummer Jeanie Loves Pop bijvoorbeeld, ik dacht eerst nog met een cover van doen te hebben, maar dat is het niet! Dus help, welke eikel weet het, waar lijkt dit nummer nou zoveel op???
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=OUQQDb4fkmo&w=560&h=315]
BTW, Warm Soda’s debuutplaat Someone For You is verschenen bij Castle Face Records, het in LA gevestigde platenlabel van (ondermeer) John Dwyer van Thee Oh Sees. Het is dan ook John die tekende voor de (verder weinig opzienbarende) frontcover-foto van Someone For You. Op dat zelfde label verscheen overigens vorig jaar een Velvet Underground tribute-plaat. Zo’n beetje alle acts uit het Castle Face roster (Ty Segall, The Fresh & Onlys, White Fence, Oh Sees etc) deden hiervoor een duit in het zakje, zo ook Warm Soda. En hoor toch weer eens hoe ze I’m Waiting for the Man naar hun powerpop-hand weten te zetten. Prachtig gewoon, en wederom zo strak als het kontje van Doutzen Kroes. Het lijkt Protex wel!
[youtube=http://www.youtube.com/watch?v=9hxXoeYfLsY&w=420&h=315]