Auf der Reeperbahn nachts um halb eins
Met gezwinde spoed brengt de tjoektjoek me op deze snikhete woensdagochtend naar Münster, niet heel ver van Enschede gelegen. Het stadje doet me erg aan Utrecht denken. Vanwege het inwoneraantal, de antieke kerken, de diepgaande geschiedenis en de alom aanwezige, immer opgewekte en hoogopgeleide smetvreesjeugd dat de plaatselijke uni’s en hbo’s bevolkt. Op massa’s fietsen rijden ze rond, e-bikes – het vervoermiddel bij uitstek voor jonge bejaarden- zie je hier nog nauwelijks. Daarentegen is de e-step sterk in opkomst, overal zie je die stukken veredeld kinderspeelgoed voorbij zoeven, brr!
Het mooiste van dit soort reisjes vind ik het om zo veel mogelijk onvoorbereid op stap te gaan en je dan te laten verrassen. Ofwel, laat het lot zijn werk doen en gun jezelf de kans om met je neus in de boter te vallen! Of tegen vreselijke missers aan te lopen, dat kan ook natuurlijk. En ja, in Münster begint het geluk meteen al, de botanische tuin is fantastisch, en de kathedraal en de binnenstad mogen er ook wezen. Maar als het donker wordt dringt de behoefte aan wat aardser vertier zich op. En ja hoor, dan valt mijn oog op een poster die bij een koffiezaakje aan het raam hangt: in plaatselijk ‘Musikclub’ Gleis 22 speelt vandaag Fleur. Aus Holland!
In Gleiss 22, een Ekko-achtig zaaltje met bruine plavuizenvloer, bevalt Fleur me dit keer een stuk beter dan vorig jaar in dB’s. Het publiek, al gauw een man of 50 tel ik, zal er wel vreemd opkijken: een Nederlandse band die in het Frans zingt op een Duits podium, die de aan- en afkondigingen in het Engels doet terwijl men platen uitbrengt op een Spaans label (!). Toch lijkt het voor hen geenszins bezwaarlijk want Duits publiek, dat is altijd vol aandacht en beloont bands die goed hun best doen immer dankbaar met een gul applaus.
Ik dacht eerlijk gezegd dat Fleur en haar band het bijltje er bij neer hadden gegooid want het hele afgelopen jaar had ik niks meer van ze vernomen. Maar niets is minder waar, in september komt er een nieuwe single aan, en ook nieuwe LP is in de maak, zo onthult ze vanavond. Ik heb ook nog eens een primeur te pakken zo blijkt, want dit is hun very first gig in Germany, meldt Fleur. De band speelt strak en gedisciplineerd naar een finale toe, terwijl Fleur zich duidelijk aan het ontwikkelen is tot een soort podiumpersoonlijkheid, iets wat de band duidelijk ten goede komt. Lekker losjes staat ze daar te swingen, helemaal a-go-go in 60s style. Okay, het komt wat tuttig over als ze het Gleis-personeel tussen twee nummers door om een doekje vraagt omdat er wat bier op de mouw van haar babydoll is gevallen (!) maar tezelfdertijd bedenk ik me dat alle sixties-girls in wezen knolbegonia’s waren. Dus eigenlijk was dit een briljante, authentieke zet van Fleur en maakt ze zich hiermee ganz geloofwaardig!
Maar dan Hamburg, de tweede stop van mijn tripje. Tjonge,we bevinden ons hier in a completely different league. Met zijn twee miljoen inwoners is het groter dan 010, 020 en 070 tezamen en dat zie je er aan alle kanten wel aan af, wow! De Hanzestad ligt een paar uur noordelijker dan Münster en praktisch aan zee, maar helaas, enige verkoeling kan ik op mijn buik schrijven, ook hier is het scheiss heiss. Treurig om te zien is het dat meerdere havenbekkens die aansluiten op de machtige rivier de Elbe aan het droogvallen zijn, op sommige stukken kun je zelfs met gemak gaan wadlopen en daarbij kun je de funderingen van de even machtige pakhuizen van Speicherstadt (speichern = opslaan) bewonderen want het kwetsbare houtwerk is nu overal open en bloot zichtbaar.
Wadlopen op de zijtakken van de Elbe. Opvallend ook: geen enkele rotzooi ligt er hier op de bodem. Zelfs geen e-steps.
In good old St. Pauli bevindt een poptent die Knust heet. Dusdanig organisch ingebed in zijn directe omgeving is Knust dat elke gespeelde wedstrijd van lokale voetbalhelden FC St. Pauli in hun pop-agenda is opgenomen! Dus zowat wekelijks kan iedereen die dat wil op grootbeeldscherm de wedstrijden gratis komen kijken. Gaaf! Deze donderdagavond is het echter muziekavond en blijkt er in Knust een band te spelen die bezig is zijn 25-jarig of eigenlijk zijn 27-jarig jubileum (want vanwege corona twee jaar uitgesteld) luister bij te zetten: ASH uit Noord-Ierland.
Eerlijk gezegd heb ik Ash nooit echt goed in het snotje gehad, al heb ik wel wat singletjes uit hun begintijd liggen, geloof ik. Maar de britpop-sound is van alle tijden dus die achterstand is makkelijk in te lopen, dunkt mij. In Knust speelt de band in de klassieke driemansbezetting, waarvan frontman-in-polka dot-blouse Tim Wheeler tegelijkertijd zingt en gitaart. Het is niet moeilijk om te beseffen dat Ash na al die jaren een schat aan gave, van gouden melodieën overlopende liedjes bijeen gespeeld heeft, daarbij geholpen door de gave stem van frontmannetje Wheeler. Geroutineerd doch enthousiast ogend staat de band zijn jubileum te vieren en het Duitse publiek blijkt veel liederen uit het hoofd te kennen, sommige worden tot mijn verbazing hartstochtelijk meegezongen. Wel verdomd jammer is dat gaandeweg het optreden het volume flink opgeschroefd wordt, op den duur doet dat pijn aan de oren. Nou vind ik een beetje pijn altijd wel lekker dus dat is het punt niet. Maar erger is dat britpop dat met een hoog volume de zaal ingeslingerd wordt al snel gaat klinken als ordinaire hardrock, en dat kan nooit de bedoeling zijn. De toegiften laat ik daarom maar voor wat ze zijn. So goodbye Ash, nou weten we het wel!
De volgende dag heb ik een goed plan. Ik denk dan even Crypt Records met een bezoekje te gaan vereren. Immers, Crypt is de platenzaak/boekingskantoor dat hoort bij het legendarische en gelijknamige jaren 80/90/00-undergroundplatenlabel (denk New Bomb Turks, de Back from the Grave-serie, Jon Spencer, Teengenerate, Oblivians en vele anderen) van de Amerikaan Tim Warren. In de Julius Leber Strasse moet ik zijn volgens Google, het blijkt een keurige straat in een keurig deel van St Pauli. Na enig zoeken vind ik bij nummer 20 een met traliewerk afgesloten deur, de boel zit duidelijk op slot. De deur zit volgeplakt met Crypt-gerelateerde rommel en daartussen ook een sticker waarop verzocht wordt om aan te bellen. Daaraan geef ik gehoor maar… no reply. Een buurman die toevallig komt aanlopen vertelt desgevraagd dat hij deze zaak slechts héél zelden open ziet. Dus tja.. wegwezen dan maar weer. Jammer Tim, das war einmal! Wel is even verderop in de Feldstrasse Ruff Trade Records open, een prettig zaakje alwaar ik effe later met armvol zwart plastic weer uitloop. Tja als jager en verzamelaar zijnde geeft vinylbezit me nou eenmaal een puik gevoel, zeker als daar ook een mij tot dusverre onbekende 12 inch bijzit van Hunters & Collectors, naar mijn bescheiden mening toch een van Australië’s meest onderschatte bands van de 80s.
Wie Hamburg zegt, zegt Reeperbahn (probeer zelf maar!) en het valt als argeloze bezoeker niet mee om daar omheen te fietsen, ook al ligt het een aardig endje buiten het stadscentrum… Wat meteen opvalt: de loszinnige uitbundigheid heeft zich hier geografisch flink uitgebreid. De zijstraten maken nu (in vergelijking met een jaar of 10 terug toen ik er voor het laatst was) meer en meer onderdeel uit van deze befaamde plek. Zoals bekend, in menig Nederlandse stad wordt dit soort rosse oorden thans door gezagsdragers in de ban gedaan vanwege vermeende uitbuiting, criminaliteit, drugs en met massatoerisme samenhangend seksisme. In Hamburg valt daar echter helemaal niks van te merken. In tegendeel, het lijkt wel of de gemeente er een ‘speerpuntbeleid’ van maakt om het tot een meisjes-van-pleziergebied en ultieme feestplek te promoten. En niemand daar die ermee lijkt te zitten.
Halverwege de Reeperbahn is nu een rond pleintje gecreëerd dat de ‘Beatles-Platz’ heet, compleet met een wat goedkoop ogend ‘standbeeld’ van de Fab Four. Te zien aan de toeristen die zich er verdringen om selfies te maken is dat een schot in de roos. Ook valt op dat er op en rond de Bahn werkelijk om de vijftien meter een ATM is geplaatst dus dat het feestgedruis hier hand in hand gaat met veel geldelijk gewin staat wel als een paal boven water.
Helemaal aan het begin (of aan het eind, het is maar hoe je het bekijkt) van de Reeperbahn blijkt deze vrijdagavond een band te spelen die ik heel graag wil uitchecken, de PSYCHEDELIC PORN CRUMPETS uit Australië, hoera! Ze spelen in club Molotow, dat schijnt een bekende tent te zijn aldaar. Maar mis poes, als ik aankom blijkt het concert hartstikke ausverkauft, dat heb ik weer! Een beetje slijmen bij de portier en me voordoen als gedupeerde toerist die verdammt noch mal speciaal hiervoor het hele eind is komen reizen helpt me niks want hij zegt opdracht te hebben gekregen om absoluut niemand meer binnen te laten. Mooi klote dus. Maar hey, Molotow blijkt in een oud winkelpand gevestigd en het podium is tegen de etalageruit aan geplaatst. Zodoende kan ik buiten staand toch auditief flink meegenieten van wat er binnen gaand is. Sterker nog: hier en daar lukt het me om tussen de gordijnen door naar binnen te loeren. Aldus ontwaar ik vale spijkerbroeken, veel wapperend haar, enthousiast juichend publiek en stroboscopenlicht. De band speelt een fris en zeer speels soort neo-psych zonder dat het te zwaar wordt, helemaal in het straatje van Tame Impala en King Gizzard and the Lizard Wizard. Hm, toch geen beroerde ervaring zo. Als ik terug fiets naar mijn hotelletje bedenk ik me dat het er voor buitenstaanders wellicht wat vies uitzag, zo’n volwassen vent die een tijdlang glurend tegen het Reeperbahn-glas aangeplakt stond. Aan de andere kant moet je maar zo denken: een peepshow van een dergelijke kwaliteit maak je niet elke dag mee!
Comments
Related Posts
Fleur in dB’s, 27 juni 2021 →
Flower Power →
Watusi-dansende schedelneukende zombies →
