Avondje perfecte pop met Roosevelt
Vorig jaar rees de ster van Marius Lauber a.k.a. Roosevelt ineens heel snel. In augsutus kwam zijn eerste langspeelplaat uit. Single Moving On werd dankzij 3FM een soort van hitje, waardoor Marius met zijn band in december op het song-van-het-jaarfestival in TiVre mocht optreden. Daarna was de band zomaar ineens een van de publiekfavorieten van Eurosonic . Het is dus niet verrassend dat de kaartjes voor hunnies concert gisteren in de Ekko gisteren de hottest tickets in town waren en al maanden uitverkocht.
Maar was het goed? Voordat we die vraag met “ja” gaan beantwoorden constateren we maar even dat wat Roosevelt brengt in het geheel niet nieuw, origineel of baanbrekend is. Het genre van de danspop-met-synthesizer is intussen al zo oud als de weg naar de baard van Metusalem. Slimme muziekverkopers hebben er al een speciaal tabje voor in de platenbakken. Wegbereiders en vaandeldragers van het genre zijn (om er een paar te noemen) artiesten als Holy Ghost!, Zoot Woman, Phoenix, Erlend Øye, Cut Copy en Hot Chip. De DJ van dienst had het gisteren ook begrepen en draaide vooraf werk van o.a. Toro Y Moi, Blood Orange en LCD Soundsystem. Dan weet je waar je het moet zoeken: in de hoek van de lichtvoetige muziek voor goedgemutste mensen die van een dansje en van een feestje houden. Want een feestje werd het natuurlijk.
Een snelle peiling wees uit dat de gemiddelde leeftijd gisteren exact 22,6 jaar was. Best laag hè. De nadrukkelijke goedkeuring van de band door 3FM zal daarbij een rol gespeeld hebben. Bovendien was het ook nog eens dinsdagavond. Dan zit de fatsoenlijke 30-plussers natuurlijk gewoon met zijn glas chardonnay op de bank voor de telebuis uit te puffen van weer een dag in de fabriek. En zo kwam het dus dat zich gisteren vooral gezond blozende jongens en meisjes voor het podium verdrongen.
Dat de band opkwam op de tonen van het intro van Kraftwerks Spacelab zal een groot deel van het jonge publiek zich dus niet gerealiseerd hebben. Net zomin als zij hadden herkend dat afsluiter Teardrops een cover is. Geeft allemaal niks. Het was immers een feestje, geen popkwis.
Maar was het dan goed? Ja, het was goed. Roosevelt heeft prima in het snotje hoe je een soepel popliedje maakt. En bij de uitvoering trakteert hij ons op bescheiden, maar onvervalst showmanschap. Als hij in zijn compleet witte outfit binnen hetzelfde nummer tussen zijn orgel en zijn gitaar fladdert heeft hij wat van een goochelaar. Hij laat ons geregeld in lichte spanning of hij op tijd bij het juiste instrument zal arriveren – wat hij natuurlijk altijd doet. Omdat Marius geregeld bijschnabbelt als DJ (of misschien schnabbelt hij juist wel bij als bandleider – ik laat het even in het midden) weet hij precies hoe hij zijn nummers het effectiefst kan inzetten om maximale euforie uit het publiek te trekken. Hij werkt plagerig toe naar een uitgesteld climax, waarna het publiek bij de “drop” juichend de handen in de lucht en de beentjes los gooit. Oud trucje, maar werk altijd – mits goed uitgevoerd, maar laat dat maar aan Marius over.
Een van die lekkere nummertjes van Roosevelt
De twee andere bandleden (beide eveneens in smetteloos wit) doen overigens allerminst voor spek en bonen mee. De bassist staat wat verstopt in een donker hoekje, maar hij zorgt bij ieder nummer wel ff voor een stevig groovende basis. De drummer is een fenomeen en een soort van achtste wereldwonder. Dat zit zo: Roosevelt speelt dancemuziek, maar met een livedrummer. Dat vraagt een grote mate van strakheid. De met hipsterbaard getooide drummer van Roosevelt (ik heb na afloop zijn naam niet gevraagd) bood die schijnbaar moeiteloos. Hulde voor deze man! Hij is een waardige opvolger van Keith “the human metronome” Forsey, die in de jaren 70 de discoplaatjes van Giorgio Moroder bij elkaar trommelde.
Al met al lekker avondje uit dus. Helaas een beetje kort, maar wat wil je als er nog maar een plaatje uit is. Als je er open voor staat, ga je deze gast vast tegenkomen op een boel van festivals deze zomer. Er zijn ergere straffen.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
