Balle in me buik: de nieuwe Fat White Family is uit
En toen jengelde opeens heel urgent de deurbel. Een granaat op de stoep ofzo? Net nu ik dacht op deze Goede Vrijdag even welverdiend uit te slapen staat er zo’n extreem gehaast mannetje, een zogenaamde pakjesbezorger voor mijn neus. Huh pakjesbezorger, heb ik wat besteld dan? Hij douwt een bruine pizzadoos in mijn knuistjes, er zit een witte poststicker uit de UK op. Ah, al direct begint het te dagen. Maar natuurlijk, de nieuwe LP van de Fat White Family! In een jolige bui had ik die in januari ofzo online besteld, als een zogenaamde pre-order. Wie vroeg intekende zou de LP bij voorrang toegestuurd krijgen, en wel met wat speciale dingetjes erbij. Maar eh, wat voor speciaals ook alweer? Snel uitpakken die handel dus.
In de gauwigheid ook nog even het ouwe bevestigings-mailtje erbij gepakt en ja hoor, daar staat het: ik ga een limited edition & signed copy krijgen! ‘Serfs up!” heet de plaat. Geinige woordspeling natuurlijk, een hint naar ‘surf’s up,’ waarbij we ‘serf’ vermoedelijk niet in de betekenis van Serviër moeten lezen maar van ‘lijfeigene.’
Het Domino-logo staat ook op de adressticker geprint, zie ik. Yep, Fat White Family heeft nu getekend bij Domino Records, las ik laatst. Verder is de hele band nu verhuisd van Londen naar Sheffield en zijn harddrugs en kraakpanden afgezworen. Nou ja, hele band, wie er nou precies deel uitmaakt van Fat White Family is altijd even een puzzletje. Gelukkig ontwaar ik op de hoes in glimstift vier handtekeningen. Twee keer staat er ‘Saoudi’ op dus die moeten dan wel van de broers Lias en Nathan Saoudi afkomstig zijn. De andere twee handtekeningen zijn onleesbaar, ik neem maar aan dat die van oerlid Saul Adamczewski daar ook tussen staat.
Het vinyl blijkt mooi Soviet-rood, altijd leuk zo’n kleurtje. En kijk nou zeg, op het label staat prominent het nieuwe Fat White Family logo. Maar eh… verrek, dit logo lijkt als twee droppels water op die van de extreem rechtse AWB / Afrikaner Weerstand Beweging. Is dat eigenlijk al eens eerder iemand opgevallen? Of ben ik de enige die zoveel oplettendheid aan de dag legt, hm? Wel lekker controversieel dit bandje in elk geval.
De binnenhoes blijkt tevens een tekstvel, daar is niks bijzonders an. En hela, wat lees ik daar onderaan? De plaat is opgedragen aan Dale Barclay, de vorig jaar overleden voorman van de Schotse band The Amazing Snakeheads. Oh ja, dat is waar ook, die gast is kassie wijlen. Ooit die band eens gezien in dB’s, toch de plaat die ik daar kocht weer eens draaien dan.
Terwijl ik de plaat opzet besnuffel ik de hoesafbeelding verder. We zien een berglandschap met een bergbeek, enkele koetjes op de voorgrond lebberen eruit. Het blijkt te gaan om een bekend schilderij. ‘De grote Eiger vanaf de Wengernalp gezien’ (1823) van de Zwitser Maximilien de Meuron. De Meuron behoorde tot de Romantiek, een stroming waarin, en wie weet dat nou niet, de verbondenheid tussen de mens en de overweldigende kracht en schoonheid van de natuur een belangrijk thema was. Curieus wel dat de Fat Whites, city dwellers bij uitstek natuurlijk, uitgerekend zo’n idyllisch zuid-Germaans tafereeltje tot hoes verkiezen. Hing dit soms aan de muur in hun afkickkliniek?
Fat White Family: ‘A celebration of everything that’s wrong in life’
Nu ik eraan denk, het was even afwachten of de Fat White Family überhaupt een derde album zou afleveren. Want na hun vorige twee, ‘Champagne Holocaust’ (2013) en ‘Songs for our Mothers’ (2016) leken de boys even van het padje af. Solo-avonturen van Saul en Lias kregen toen voorrang, met respectievelijk de Insecure Men (perverse cocktail jazz) en the Moonlandingz (dark room spacerock, check hun Paradiso-optreden hier) als uitvloeisel, Maar zie, beiden zijn nu terug in hun hok. En is er dan toch die derde plaat. Geen samenwerkingsverbanden met Black Lips, met de cowboy uit de Village People of met Sean Lennon dit keer. Wel een enkele vocale gastbijdrage van Baxter Dury (de zoon van) en van de Honey Hahs, dat piepjonge meisjesbandje dat vanzelfsprekend perfect past in de per definitie dubbele bodem-wereld die FWF heet.
Dan de muziek maar eens gauw opzetten. Die klinkt op het eerste gehoor behoorlijk soft. De ervaringen uit hun solo-escapades hebben de boys hoorbaar meegepikt. Elektrische gitaren spelen steeds meer een ondergeschikte rol. In plaats daarvan horen we zorgvuldig opgebouwde klanklagen waarbij synths, mellotrons en elektrische percussie een hoofdrol opeisen. De plaat gaat meteen sterk van start met ‘Feet,’ het lied dat enige maanden terug reeds als single verscheen. Het is een goed geproduceerd elektro-sleaze nummer, compleet met een strings arrangement. Een andere uitschieter blijkt ‘Fringe Runner.’ Het klinkt als een bizarre mengelmoes van Dr. John the Nightripper-vokalen geplakt op het basloopje uit ‘White Lines,’ terwijl Trevor Horn voor de synth-bombastistiek tekent. Al na een paar keer draaien constateer ik: ‘Serfs up!’ is een typische ‘grower,’ zo’n plaat die pas na meerdere draaibeurten zijn ware aard prijsgeeft en vervolgens gaat hechten.
Het is heel leuk om zelf ook een Fat White Family te hebben!
Oh lala, en dan heb ik het nog niet gehad over de teksten! Het begint al meteen goed met de eerste regels van het allereerste nummer ‘Feet.’ Kom, vlei je neder, hap al liggend uit een tros druiven en neurie even mee svp:
I could not believe it / could not believe my eyes / The thing that I saw down there / down between your thighs / I consume it over and over again / Roll over Addulah holy broken skin
Ziehier de specialiteit van Fat White Family. Hun muziek moge dan bedrieglijk ‘normaal,’ klinken, wie zich ervoor openstelt wordt langzaam maar zeker een duistere trip binnengezogen. Wie daar vervolgens weer uit ontwaakt blijkt zich te bevinden in een duister lustoord, aan de poorten waarvan ceremoniemeesters Lias en Saul je al grijnzend en handenwringend staan op te wachten. Welkom in de gewetenloze belevingswereld van de Fat White Family, waarin zaken als prostitutie, radicale politiek, islam, SM, nazi’s, Dutch gabba, paedophielen, seriemoordenaars, oosterse sprookjes en homo-erotiek bijna logischerwijs speels door elkaar heen lopen. Dit hier is het oord dat voorheen bevolkt werd door types als Fassbinder, Marquis de Sade, Marc Almond, Peaches, Charles Manson, Gary Glitter, Amanda Lear en Lux Interior. Dit hier is het oord waar erotische fantasieën waar we allemaal stiekem wel eens last van hebben tot volle bloei kunnen komen: dan zien we Rudolf Hess in zijn blootje onderuitgezakt, zittend bovenop een bonkende biljartballenpoetsmachine, zijn ogen loom en wellustig richting plafond gedraaid. Onderwijl komt minister Ollongren, functioneel gekleed in slechts een kippenleren onderbroekje, grommend aankruipen. Ze geeft hem een geweldig pak ransel met een met koperen kopspijkertjes afgewerkte zweepje dat ze zojuist nog tussen haar tanden had geklemd. Hmm, lekkerr!
Van dat soort dingen dus. Pakken we vervolgens de bijgevoegde ‘900x600mm fold-out poster’ erbij. Die is van de hand van Neal Fox, een upcoming en spraakmakende UK-kunstenaar die er een handje van heeft om veel popcultuur en bloederigheid in zijn werk te stoppen. We zien Saul breeduit lachend, dit keer geïncarneerd als Theresa May. Het zwarte gat in zijn gebit blinkt ons al van verre tegemoet. Op een spies heeft hij het hoofd van Boris Johnson gespiest. Dit moeten we denk ik niet zozeer zien als een simpel anti Brexit-statement, maar eerder als een puur anarchistisch fantasietje, of nog waarschijnlijker: als een fat white vinger naar het gehele Britse politieke establishment, al weet je het nooit zeker bij deze lui. Als we de poster verder uitklappen dan blijken we zowaar binnengedrongen in het hol van de leeuw, de conservatieve denktank Reptilia Conservative Club. De wraak smaakt hier zoet, links krijgt Brexit-veroorzaker David Cameron een koekje van eigen deeg, zijn hoofd wordt met een kettingzaag van zijn lichaam afgesplitst.
Kortom: ‘Serfs up!’ is een plaat die ik absoluut niemand durf aan te raden, maar die evenwel ergens tussen mijn eigen hoofd en onderbuik vijf vieze, vette ballen krijgt.
Comments
Related Posts
Nieuwe plaat van Fat White Family voor 85% gereed (en Bez houdt zijn jas aan) →
Last Night At Club vinex, Vol. 8 →
Le Guess Who en de mosterd na de maaltijd →
Pingback: Nieuwe plaat van Fat White voor 85% gereed (en Bez houdt zijn jas aan) - DeKettingzaag