Baltimore bastards: Divine en John Waters
Sinds het zeer informatieve schrijven van de Bramster over producer Bobby Orlando, en meer specifiek over zijn protegee Divine, staan hier op de Kettingzaag-burelen de telefoons roodgloeiend! Trouwe fans van Divine laten weten veel meer te willen weten over de voorgeschiedenis van deze kolossale ex-disco-ster. Want, zo zeggen ze, het kan toch niet zo zijn dat zo’n fenomeen destijds zomaar ineens uit de lucht kwam vallen? Had dan niemand uit Nederland eerder van hem gehoord? Vandaag is er zelfs een hele meute op de been dat onophoudelijk aan de toegangshekken rammelt. De kids willen, nee EISEN meer duidelijkheid!
Dus wij hier op zoek en oef…een paar uur geleden konden we opgelucht adem halen. Want in de achterste kelder, onderin een vergeten bezemkast vonden we een knipsel uit een Panorama van begin 1977. Een knipsel dat geheel toevallig en uitgerekend uit een Rolling Stones archief kwam rollen. Een knipsel dus van dik vijf jaar vóórdat Divine hi-energy (‘Hi NGR’) disco-hits zou scoren met Step by Step en nog een paar.
(click to enlarge)
Maar er is meer… Eerst even -op persoonlijke titel- het tijdsgewricht schetsen. Ongeveer tegelijkertijd met het uitdoven van de disco-vlam in de vroege jaren ‘80, stak het fenomeen ‘cult-videotheek’ de kop op. Met de opkomst van die (inmiddels bijna weer geheel verdwenen) cultvideotheeken werd ook het diepere verleden van Divine ontsloten. Wat werd duidelijk? Divine maakte al vanaf 1966 films, welgeteld (alles bij elkaar) een stuk of 13, Maar pas vanaf de jaren 80 konden we daar dus in Europa goed kennis van nemen. Ongeveer tegelijkertijd met de opkomst van de cult-videotheek, begon Ekko in Utrecht met een filmhuis. Nadat je daar eerst beneden een goedkope, kleffe studentenhap naar binnen had gewerkt, was het boven op zolder goed uitbuiken bij ranzige cult-video’s, haha. Ouwe films van Russ Meyer enzo. Het was ook daar op die zolder dat het fenomeen Divine pas goed tot leven kwam.
Toen Divine nog een Divinetje was
Zijn films maakte Divine (echte naam: Harris Glen Milstead) altijd samen met regisseur en vroegere high-school (‘Hi SCHL’) vriend John Waters. De twee kenden elkaar goed, waren ook buurtgenootjes van elkaar in Baltimore. Roept Baltimore tegenwoordig associaties op met The Wire en bands als Beach House en the Lower Dens, vroeger was het nog het Rotterdam van Amerika, met veel havens en grauwe industrie. De stad was het weinig fijnzinnige, exclusieve domein van excentriekelingen als John Waters. John Waters, the King of Sleaze, filmregisseur tot aan het gaatje, had een complete troupe om zich heen verzameld. Allerlei buurt-mafkezen die in tal van zijn films opdoken. In 1972 maakte Waters zijn meest memorabele werk: Pink Flamingos. Met in de hoofdrol: Divine!
Streets of Baltimore 1972. Mooie stad, je kon daar gewoon van de straat eten. Divine doet zich hier tegoed aan een goddelijk maaltijd.
In zijn schitterende bundel Cult Movies uit 1981 behandelt essayist Danny Peary ook Pink Flamingos. ‘Irresponsible,” is zijn simpele eind-conclusie. Want die nazi-uniformen bijvoorbeeld zouden de jeugd wel eens op foute gedachten kunnen brengen…. Tamelijk benepen vind ik dat laatste, maar het essay begint in ieder geval veelbelovend als hij schrijft: Sometime back John Waters – an NYU film school dropout who lives in Baltimore- must have gotten the notion that he’d like to make films that are so disgusting and sexually perverse that critics couldn’t write about them without seeming like absolute perverts to their readers for having sat through them. And he accomplished just that.
The King of Sleaze
Pink Flamingos gaat over twee families die strijden om de titel “The World’s Filthiest.“ Vijfenegentig minuten lang bloed, vieze poepdrollen, illegale baby-verkopen en vooral slechte acteerprestaties. Ergens halverwege de film volgt er nog gratis voor iedereen een prima bruikbare levenswijsheid: ‘There are two kinds of people: my kind and assholes!’
Pink Flamingos blijft tot op de dag van vandaag de enige film die ik ooit gezien hebt waarin iemand EEN KIP NEUKT. Je ziet een kansloze hippie met baard, herinner ik me, een witte kip en wat maagdelijk hoenderbloed, that’s it. Vanwege censuurbepalingen vanuit het Saudi Arabië van de westerse wereld, mag dat onschuldige tafereeltje niet eens op YouTube. Mierenneukers die Amerikanen!
Sterren komen, sterren gaan… The Copa, Fort Lauderdale, Florida, 1983
In 1988 sterft Divine. Leeftijd: 42 jaar. Gewicht: 168 kilo. Doodsoorzaak: hartvergroting door overgewicht. Ondertussen in 2013 is John Waters stinkend rijk geworden, sinds zijn film Hairspray het tot musical schopte, en vervolgens weer omgevormd werd tot ‘musical-film’ is er geen houden meer aan namelijk. Met zijn trademark pencil moustache zit hij nu zijn geld te tellen in zijn buitenhuis in Baltimore.
2 Responses to Baltimore bastards: Divine en John Waters