Barney en Johnny komen ermee weg
Bij de term supergroep denk ik onwillekeurig aan bands met ellenlange nummers en dito solo’s op dubbelloops gitaren. Verder zie ik een enorm drumstel voor me (met gong) en een hele batterij synthesizers met daarachter een onooglijk kalend kereltje dat toch te lang haar heeft. Dat krijg je ervan als je opgroeit in de jaren zeventig en tachtig. Emerson, Lake & Palmer, Bad Company en Asia hebben het beeld grondig verpest. Het was dan ook verfrissend toen de zanger van New Order en de gitarist van The Smiths eind jaren 80 bewezen dat het ook anders kon.
Compleet gejat van Spacer van Sheila & B Devotion (en dus van Nile Rodgers)
Aangevuld met Neil Tennant en Chris Lowe van The Pet Shop Boys verrasten zij de wereld in 1989 met hun single Getting Away With It. Als bandnaam hadden ze Electronic gekozen. Een naam die natuurlijk best briljant is in het pre-digitale tijdperk, maar die de band tegenwoordig vrijwel onvindbaar maakt op internet. Getting Away With It werd een onverwachte indiekersthit in Groot-Brittannie en verkocht ook flink in de VS van A. “Geinig hitje” dacht menigeen, “maar daar horen we nooit meer wat van”. Mis!
Barney en Johnny waren namelijk veels te blij met hun nieuwe bandje om er na een single al mee te stoppen. Voor beiden had de samenwerking bovendien een therapeutisch aspect. Johnny was nog aan het bijkomen van zijn scheiding van Morrissey. Hij had wel al wat muziek met gemaakt The Pretenders, The The, Bryan Ferry en Pet Shop Boys, maar hij snakte naar een nieuwe, wat vastere samenwerking. Bovendien wilde hij wat meer doen met synths. Bij de Smiths mocht hij daar soms wat mee experimenteren (denk bijvoorbeeld eens aan Oscillate Wildly), maar de house was hem niet ontgaan en hij wilde meer.
Geen Electronic zonder Pernod
Barney op zijn beurt had zijn buik even vol van New Order. Na het succes van Technique werden de stadions waarin de band in de VS optrad steeds groter en namen de spanningen binnen de band toe. Aan het eind van de Amerikaanse tour van 1989 trok Barney het niet meer en werd met vermoeidheidsverschijnselen opgenomen in een ziekenhuis in Chicago. Overigens speelden daarbij niet alleen vermoeidheid een rol, maar ook een wat te fanatieke inname van zijn favoriete drankje Pernod. Hoe dan ook: Barney was toe aan wat rust en besloot zich een poosje toe te leggen op het schrijven van liedjes. Toen hij Johnny vroeg of hij daarvoor diens kelderstudio mocht gebruiken, zag johnny zijn kans schoon en vroeg of hij niet mee mocht doen. De rest is, zoals ze zeggen, geschiedenis.
De schrijverij van Johnny en Barney had dus al een hit opgeleverd in 1989 en gedurende 1990 bleef het duo liedjes schrijven en opnemen. In 1990 nodigde Depeche Mode de prille band uit om het publiek op te warmen bij hun twee concerten in het Dodgers stadion in Los Angeles. Dat versterkte de band natuurlijk nog meer. Verder deden Johnny en Barney nogal wat inspiratie op tijdens stappen in The Haçienda, waarbij – naar verluid – ook wel eens MDMA genuttigd werd. Na het horen van de nieuwste producties uit Chicago en Detroit spoedde het duo zich naar Johnny’s huis, alwaar zij hun briljante ingevingen onmiddellijk vastlegden. Uiteindelijk verschenen er op 29 mei 1991 (hee, dat is vandaag precies 25 jaar geleden: ook toevallig!) elf nummers van het duo op hun debuutplaat die ze simpelweg Electronic hadden genoemd. Op twee daarvan (waaronder het eerder genoemde Getting Away With It) was een rol weggelegd voor The Pet Shop Boys. De rest was strictly Johnny & Barney.
Barney doet rappen
Electronic werd in de Britse pers juichend ontvangen en Factory verkocht er meer dan een miljoen exemplaren van. Logisch, want Electronic was niets minder dan een update voor de nineties van de twee grootste Britse indiebands van de jaren 80. Desondanks klinkt de plaat vandaag de dag nauwelijks gedateerd. Vooral de nummers die meer gitaargeoriënteerd zijn (Tighten Up, Getting… en Get The Message) hebben de tand des tijds goed doorstaan. Maar ook de dansliedjes (Reality, Gangster en Try All You Want) zijn nog prima te pruimen. Als kers op de slagroom op de taart krijg je er dan nog twee nummers bij waarop je Barney een soort van kan horen rappen.
“Johnny fucking Marr”
Al met al is het dus best begrijpelijk dat EMI de plaat onlangs weer heeft uitgebracht in een nieuwe feestverpakking. Uiteraard met een hoop overbodig restmateriaal. Barney en Johnny zelf schamen trouwens allerminst voor dat oude plaatje. Barney speelde er een paar jaar geleden nog nummers van tijdens een tour met zijn andere hobbyband Bad Lieutenant. Bij Johnny is Getting Away With It zelfs steevast het hoogtepunt in zijn livesets. Johnny is trouwens speciale gast tijdens de komende tour van New Order in de VS. Je hoeft geen glazen bol te hebben om een klein reunietje te voorspellen. Hopelijk neemt Johnny zijn dubbelloops Fender mee…
Comments
Related Posts
Regenjassenreggae uit Manchester →
Last Night At Club Vinex, Vol. 11 →
Schijnbare nonchalance bij Litzberg →
Pingback: Barney en Johnny voeren de druk op | KETTINGZAAG
Pingback: Peter Saville, kikker in je bil | KETTINGZAAG
Pingback: Waarom je NU naar de nieuwe plaat van The Radio Dept. moet gaan luisteren - DeKettingzaag