Barney en Johnny voeren de druk op
Zo’n stukkie over ’s werelds beste indiesupergroep levert nogal wat reacties op. Links en rechts spreken mensen mij aan en de vraag die op ieders lippen blijkt te branden is: was die briljante plaat met die briljante single nou de enige output van Electronic? Ik zal maar meteen verklappen dat dat niet het geval is. Electronic bracht namelijk na het debuut Electronic nog twee albums uit die ieder op hun eigen manier het beluisteren waard zijn. Het tweede album verscheen in juli 1996 en was door Barney en Johnny Raise The Pressure gedoopt. En net als Electronic heeft deze plaat een verhaal.
Beste Smithsnummer dat Morrissey nooit geschreven heeft. Muziek vanaf 4.17.
Er zit dus vijf jaar tussen het eerste en het tweede album van Electronic. Maar dat betekent bepaald niet dat de heren hadden stilgezeten. Johnny had na Electronic in Matt Johnson een nieuwe muzikale partner gevonden. Als tijdelijk bandlid van The The had hij een belangrijke rol bij het schrijven van Dusk, dat in 1992 verscheen. Op die plaat speelde Johnny niet alleen gitaar, maar nam hij ook de hartverscheurende mondharmonicapartijen voor zijn rekening. Dusk was een groot succes en Johnny ging lekker mee op wereldtoer met de notoir podiumschuwe Matt.
Vrijwel het enige nummer op Republic met een hoorbare Hooky. En hier dus ook met The Hoff.
Barney was intussen bezig om het Factory-label te redden. Begin jaren negentig bleek The Haçienda een zwart gat waar al het geld van het label, en dus ook dat van New Order, in verdween. Over hoe dat precies zat kun je een boek schrijven. Laat ik het er hier op houden dat alle betrokkenen er knap chagrijnig van waren. In 1992 leek alleen een goed verkopende nieuwe plaat van New Order een faillissement van het label en de club te kunnen voorkomen.
Eigenlijk is Peter Savilles artwork het hoogtepunt van Republic
Dat is natuurlijk niet echt een goede motivatie om een wereldplaat te maken. Voeg daar vertroebelde verhoudingen binnen de band en overmatig gebruik van bepaalde poeders bij en je hebt een recept voor een ramp. Republic werd dan ook de meest matige plaat van New Order. Vanwege de oorverdovende afwezigheid van Hooks trademark basgeluid op deze plaat kreeg Republic al snel de naam vooral een Electronic-album te zijn, waarop Hook de koffie mocht halen. De plaat redde Factory trouwens niet. Al voordat hij uitkwam had Tony Wilson zijn label aan de duivel verkocht; in dit geval – ironisch genoeg voor de trots van Manchester – in de vermomming van London Records. Ondanks de matige kwaliteit was Republic best nog succesvol. De band ging met de nummers op tournee, maar na een verpletterende show op Reading kondigde Barney in de zomer van 1993 aan dat de band er mee ophield.
“Many melancholic artists would also be happier and more productive if they took prozac.”
In 1994 begonnen de opnamen voor Raise The Pressure. De heren hadden er zin in. Johnny was nog opgewonden van zijn succes met The The en Barney had weliswaar een zure smaak in zijn mond van al dat Factory-gedoe, maar hij was wel weer vrij man en had er zin an om alle sores lekker van zich af te schrijven. Maar daar wrong de schoen. In de zomer van 1995 was de muziek van het album klaar, maar moesten er nog teksten bij. Nu heeft Barney sowieso moeite met teksten schrijven, maar nu stak er ook nog een soort van depressie de kop op die het nog moeilijke maakte om een letter op papier te krijgen.
Happyyyyyy!
Gelukkig had de farmaceutische industrie daar net een wonderpilletje voor uitgevonden: prozac. Barney besloot zich er eens aan te wagen. De BBC maakte net een documentaire over de pil en Barney was een gewillig onderzoeksobject. Het resultaat van de farmadrug was niet alleen dat de teksten van de nummers op Raise The Pressure opgewekter zijn dan we van Barney gewend waren, ook de muziek is bijzonder uitgelaten. Raise The Pressure kunnen we dan ook met recht Baney’s happy album noemen. Als meer mensen naar de kermisklanken van nummers als Dark Angel of If You’ve Got Love zouden luisteren, kon de prozacfabrikant wel inpakken.
Karl’s versie van Kraftwerk
Is er verder voor de verderest nog wat bijzonders te melden over Raise The Pressure? Jazeker: werkte ons dynamische duo op de vorige plaat nog met synthpoppioniers The Pet Shop Boys, op dit album was voormalig Kraftwerk-lid Karl Bartos de katalysator. Of, nou ja, Kraftwerk-lid, Karl was een aantal jaar slagwerker geweest voor Ralf en Florian en daarmee zoiets als de vijfde Beatle van Kraftwerk. Karl werkte mee aan zo ongeveer de helft van de nummers op de plaat en interessant genoeg zijn dat eigenlijk vooral gitaarnummers. De rest van de begeleidingsband bestond uit de muzikanten van Black Grape en Denise Johnson, die we van Primal Scream kennen. De plaat kreeg wisselende kritieken, maar ik zeg: helemaal niks mis mee!
Russia’s greatest love machine
Dan meteen maar even door naar de derde en laatste plaat van Electronic. Om Raise The Pressure op te nemen hadden de heren flink wat tijd in de studio doorgebracht. Daar hadden ze bij hun volgende plaat niet meer zoveel zin in. Twisted Tenderness werd al jammend opgenomen. Aanvankelijk zonder electronica, gewoon twee gitaargoden met hun instrument op schoot. Later is er hier en daar nog een scratch en een bliep aan toegevoegd, maar toen de plaat begin 1999 uitkwam stond de liefhebber met een geile gitaarplaat in zijn hand.
Johnny laat zijn harmonica huilen, Barney laat ons huilen met zijn gedans
Met het gitaargeluid van Twisted Tenderness sloten zowel Johnny als Barney hun electronische jaren negentig af. Beide heren zouden de jaren nul beginnen met platen die naadloos voortborduurden op Twisted Tenderness.
“One of the founding members of the seminal rock and roll band The Smiths”
Johnny trok de stoute schoenen aan en begon met de zoon van Ringo en de bassist van Kula Shaker eindelijk zijn eigen gitaarband met de fantasievolle naam Johnny Marr & The Healers. Barney en Hooky begroeven hun strijdbijl weer eens voor een tijdje en maakten met Get Ready het gitaarrijkste album uit de geschiedenis van New Order.
Benieuwd waar The Killers hun naam vandaan hebben?
Johnny en Barney zijn nog steeds goede vrienden die af en toe lekker een pilsje pakken, maar plaatjes hebben ze samen al een tijdje niet meer gemaakt. Maar daar kon nog weleens verandering in komen. Deze zomer staan ze weer eens samen op een podium en Barney schijnt aan een soloplaat te werken. Ik kan me niet voorstellen dat de heer Marr daarop niet te horen zal zijn.
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 11 →
Schijnbare nonchalance bij Litzberg →
Thurston Moore zo goed als lid van onze koninklijke familie →
