Bericht van het front: het Label Mates Festival te Londen

Gisteren had ik het hier al over het concert van de Ronettes in de Roundhouse maar dat was niet het hoofddoel van onze Londen-trip. Nee nee, dat was het Label Mates Festival dat ookvorig weekend plaatsvond. Het leek ons een uitstekende gelegenheid om de hotste bands eens uit te checken en de coolste rocktentjes van Londen eens aan een vergelijkend warenonderzoek te onderwerpen. Zo bezochten we de Oslo, The Victoria, The MOTH Club, Shacklewell Arms, The Vintage Dress… Alles gelegen in de Oost-Londense wijken Hackney en Dalston. Zonder uitzondering zijn het ouderwetse oergezellige pubs met een zaaltje erboven, eronder, erachter of ernaast. Yep, al meteen leken de opgepoetste roltrappen van TiVre heel ver weg… Het concept van dit festival is reuze simpel: in verschillende zaaltjes presenteren verschillende platenlabels zich aan de buitenwereld, elk label vanuit zijn eigen locatie

Over de Britten kun je je blijven verbazen want als het om de promotie van dit nog onbekende festivalletje gaat lijken ze er met de pet naar te gooien… Het staat aangekondigd als tweedaags (vrijdag en zaterdag) maar uiteindelijk blijkt 90% van het programma op de zaterdag plaats te vinden, alles tegelijkertijd op de avond natuurlijk…. Pas heel kort van te voren wordt bekend gemaakt wie er überhaupt komen spelen en de publiciteit beperkt zich tot wat sporadische en laat geplaatste facebook-berichtjes. Of moet dit een ‘boutique festval’ voorstellen ofzo? Geen Brit die zich er druk om lijkt te maken, en dat is ook wel terug te zien aan de opkomst want die had best wel hoger kunnen zijn.

Nachtelijke act bij daglicht…

Op vrijdagavond is de MOTH Club de enige relevante locatie. Normaliter is dit een stand up comedy-club en dat is wel te zien aan de inrichting. Nooit eerder een tent gezien dat zo op Waldolala lijkt! Goudkleurige slierten bepalen het decor, en het golfplafond is volledig in goudglitter uitgevoerd. De DJ-booth heeft tralies ervoor, waarschijnlijk kan het er hier wild aan toe gaan. Vanavond presenteert Moshi Moshi Records zich, bekend als label van Happyness en Florence and the Machine. Ik zal me hier beperken tot één opmerkelijke andere act uit hun stal… BENIN CITY. Dit is een curieus trio met Nigeriaanse roots bestaande uit een black male-female duo dat zingt en uitbundig freestyle danst. Een blanke gozert staat ernaast en bespeelt o.a. de sax-o-phoon. Het doet aan als typische clubland muziek, Faithless is de eerste referentie die ons te binnen schiet. Ofwel aanstekelijke, vet dansbare stuiterbeats en dito rave-elektronica, door henzelf ook wel ‘afro dance pop’ genoemd, of ‘electro brass’ met spoken word invloeden. Ook de politiek wordt niet geschuwd, kom daar maar eens om in ons benepen D 66-fucklandje. ‘Fuck the fascists , fuck the tories!’ roept de zanger onder luide instemming van het publiek. Met een lange en zelfbewuste solo rap maakt hij een eind aan een best wel indrukwekkend optreden. Het is waarschijnlijk geen toeval dat (ik pas bij thuiskomst ontdek dat) hun bekendste nummer ‘Faithless’ heet.

De Victoria is op zaterdag de plek voor Burger Records, een stuk of 8 bands treden er op. Ik ken er niet één van behalve dan de pre-puber-meisjes van The Honey Hahs die we eerder in Rotterdam al gegeneerd de rug toekeerden. De eerste band van vandaag speelt om 15 uur (er is dan een man of 20 publiek) en dat is meteen raak. GHOST CAR is de naam, een meidenband die Londen als uitvalsbasis heeft maar feitelijk bestaat uit twee daar wonende Spaanse chicas, een Ierse doll en een Engelse del. Nu heb ik in mij leventje al tal van meidenbands voorbij zien komen en ik meen daar een patroon in te herkennen: altijd fijn voor het oog en altijd leuk voor het oor. Maar op de een of andere wijze is er ook altijd een soort van barrière, een glazen plafond zo je wilt, waar het maar moeilijk doorheen breken is. Ik denk even aan bands als Bleached, Dum Dum Girls, Coathangers…. Naar de redenen waarom dit soort bands er zelden in slaagt het predicaat ‘leuk’ te overstijgen kunnen we slechts gissen. Maar met Ghost Car is het different cook., dit is bij uistek een goeie live-band! Met een onnavolgbare drumster, een jengelend orgeltje en met een theremin als geheim wapen en met inventieve liedjes die verrassende wendingen aannemen en niet zelden naar een stevige apotheose ‘doorrocken’ moet het deze meiden lukken om nou eens écht potten te breken. Afwachten maar dus, en, ook al is de link met Burger Records erg onduidelijk, ondertussen gewoon kopen die platen!

Over de Shacklewell Arms liet ik op deze plek al eerder mijn enthousiasme blijken, een echt toffe plek waar nog iets van een onvervalste undergroundsfeer hangt. Er spelen op zaterdag drie Amerikaanse bands, PILL, NOV3L en WARM DRAG, een label-connectie is er niet tussen deze bands.

PILL hadden we dik een jaar of twee terug al tweemaal eerder aan het werk gezien, in dB’s en kort daarvoor in Tivoli in het voorprogramma van Parquet Courts. Even kijken wat we er toen over schreven: ‘….met een funky freakdrummer, een heavy fuzz-bas, een scheurende sax en een lekker diep gaand frontsletje (Veronica Torres heet ze) doet deze band denken aan de roemruchte no-wave dagen, zoals die zich afspeelden in het lower Manhattan van de late jaren 70. De geest Lydia Lunch en James Chance komen vanavond even uit de fles. Pill gaat flink loos met een maffe mix van free-jazz, freak-punk en ander weird gedonderstraal. Speelgoedgitaren en ander blitz spul worden daarbij met graagte ingezet.…’ Welnu, dat hele freakerige is er nu wel vanaf bij Pill, en daar bedoel ik verder nies mee. Daarvoor in de plaats krijgen we nu een lekker gestroomlijnde funky swinggroove, waarbij de zangeres verrassend genoeg erg klinkt als Betty Davis, je weet wel de ex van Miles Davis die in de vroege jaren ‘70 drie waanzinnig stampende funk-LP’s maakte. Als het publiek naar de zin van de Brooklyn-band te lauw reageert horen we de gitarist tot onze hilariteit letterlijk zeggen: “You are almost as silent as the Dutch countries, and that means something!”Welnu, zoiets laten we natuurlijk niet over onze kant gaan en na afloop gaan we bij de merch table meteen verhaal halen bij deze krullebol. Hij lacht wat schaapachtig en doet nog eens voor hoe Nederlanders er volgens hem altijd bijstaan (hij imiteert een houten plank die met grote ogen voor zich uit staart). Hm, dat komt nog steeds niet echt complimenteus over hoor. Ook bij de zangeres/bassiste ga ik effe verhaal halen, want weet zij wel dat haar manier van zingen als twee waterdruppels lijkt op die van mevrouw Davis lijkt? Nee, dat weet ze niet, nooit gehoord van Betty Davis, zegt ze! Nou, ik geloof daar geen reet van maar laat het verder maar op zijn beloop. Gaat ze zien op 4 februari, Paradiso, Amsterdam en op 5 februari Herman, Rotterdam

Een paar maanden terug waren we hier op de Zaag dolenthousiast over het Nederlandse debuutoptreden van Crack Cloud in dB’s als onderdeel van le Guess Who. Op een nieuw bezoek van Crack Cloud is het nu nog even wachten (op 4 juni spelen ze op Best Kept Secret), maar een off-shoot ervan, het eveneens Canadese bandje NOV3L is nu al wel richting Europa afgezakt. Ook NOV3L speelt straffe funky discopop met tal van moodswings en tempowisselingen, maar helaas missen ze het maniakale en gedrevene dat Crack Cloud wel kenmerkt. Die karaktereigenschappen kwamen bij Crack Cloud vooral tezamen in het lichaam van het fanatieke zanger-drummertje, je kan dus wel zeggen dat hij het verschil maakt! Evenwel is NOV3L wel een band die je zeker effe gezien moet hebben: eigenwijs, muzikaal recalcitrant, jong, tikje mysterieus, arty, zwaar geïndoctrineerd door de Gang of Four / Talking Heads, en zo voorts. Te zien op 10 februari , Brewpub Kromme Haring Utrecht

Hoogtepunt van het Label Mates Festival is wat mij betreft WARM DRAG, die we middenin een Engelse toertje treffen. Hun zeer duister aandoende debuut-LP kwam vorig jaar uit op het fameuze In The Red Records en dat is er eentje om je tenenkaas bij af te likken. Mainman/producer/componist is Paul Quattrone, in het dagelijkse leven drummer bij Thee Oh Sees. In Warm Drag speelt hij de rol van de keyboard man. Koel kauwgom kauwend, gekleed in een goedkoop bermuda bloesje-met-korte-mouwen en bekroond met een vieze porno druipsnor staat hij rechts van het podium in het halfduister geposteerd achter zijn Akai MPC 1000, zijn Roland SP404sx en een batterij aan effectpedalen. Ondersteund door een nukkige drumcomputer weet hij de desperate, tegen techno aanleunende dronesound van de latere Suicide moeiteloos uit deze snoerenspaghetti te peuren, is dit nou een geestverschijning van de heilige Martin Rev? Als Martin Rev niet meer zou leven zou ik dat toch zweren… Paul wordt terzijde gestaan door Vashti Windish, een blonde vamp die doet denken aan Nancy Spungen op haar allerengst, maar dan gekleed als een black female Elvis from hell. Een zwarte jumpsuit waarin allerlei country-frutsels geborduurd zitten… Ze kruipt kermend over het podium als een serpent met stoflongen. Okay, dat is nog niet de neurotische zenuwpees die Alan Vega zo onweerstaanbaar maakte, maar evenwel intrigerend genoeg… En zo bleef het nog lang onrustig daar in Londen…