Bernard Sumner-Peter Hook: 0-0

Het gelukkige huwelijk dat New Order ooit was is zeven jaar geleden hopeloos gestrand toen een boze Peter Hook na jaren van ruzie de deur met een harde klap achter zich dichtsmeet. En net als kinderen na een vechtscheiding zaten de fans maar mooi met de gebakken peren. Je houdt van beide ouders evenveel, maar je moet toch kiezen bij wie je gaat wonen. Voor mij was de keuze niet zo heel moeilijk. Ik ging mee met Bernard en de rest van de band. Af en toe een weekendje bij Peter is leuk, maar meer dan genoeg. Eigenlijk was ik toch al een beetje op hem uitgekeken.

Hoekie en Barney in gelukkiger tijden

Ik begon mijn respect voor Peter te verliezen toen hij eind jaren 80 leren broeken en een paardenstaartje ging dragen. Later maakte hij met Revenge van alle zijprojecten die New Order voortbracht de meest matige plaatjes. Dat maakte hij later met Monaco een beetje goed, maar eigenlijk alleen omdat zijn toenmalige muzikale maatje net zo zong en net zo gitaar speelde als Bernard.

In het begin van de 21ste eeuw ging Hoekie ook nog ineens DJ-en. Niemand geloofde dat hij echt kon draaien, maar hij gedroeg zich achter de draaitafels op nogal vervelende wijze als een ster. Niet cool dus en daardoor helemaal niet New Order.

Wat Hooky wel goed deed was snel na de scheiding boeken gaan schrijven. Twee tot nu toe: een over The Haçienda en een over Joy Division. Bij het verschijnen van dat laatste boek kondigde hij aan intussen te werken aan een boek over New Order. Slim, want noch Joy Division, noch New Order waren erg scheutig met interviews. Dat was geen bewuste strategie, hoor. Hadden ze gewoon geen zin an. Fans zaten daardoor te springen om een kijkje achter de schermen van de band. Wilde geruchten over feesten, drank en druks deden de ronde, maar niemand wist wat er nou echt van waar was. Handig dus van Hooky om de boel eens op te schrijven en ook nog eens te verspreiden over maar liefst drie boeken (is drie keer kassa!).

Barney over zijn gig met Iggy: “Hierna kan ik eigenlijk gerust sterven”

Net als zijn muziek vielen de boekjes van Hoekie toch een beetje tegen. Hook is een beetje en ouwe zeur (vooral over geld) en heel erg veel van wat er nou precies met Joy Division was gebeurd kon hij zich niet herinneren. Mijn verwachtingen waren dan ook hooggespannen toen Bernard Sumner begin dit jaar een autobiografie aankondigde. Hij zou een boekje opendoen over zijn jeugd, Joy Division, New Order en hoe het nu precies zat met die ruzie met Hooky. Het valt me moeilijk om het toe te geven, maar ook dat werkje, Chapter And Verse heet het, valt niet mee. Leest lekker weg hoor, daar niet van, maar het is zo onthullend als een bikini uit de jaren vijftig.

Sumner blijkt, zoals ik al verwachtte, een stuk genuanceerder te zijn dan Hook. Hij is gewoon slimmer en volwassener, waar Hookie eigenlijk altijd een verwend kind is gebleven. Terwijl Hooky een nogal gefrustreerde indruk maakt, zit Barney lekker in zijn velletje en weet zijn verhaal een stuk intelligenter te vertellen. Maar wat hij opschrijft is voor de wat beter ingevoerde liefhebber allemaal al bekend. In bijna driehonderd pagina’s staat bijna niets nieuws.

Barney

Tsja…

Bernard is voor het eerst openhartig over zijn lastige jeugd. Daar had hij nooit eerder over gesproken. Maar eigenlijk interesseert me dat niet zo. Ik wil weten wat zich afspeelde achter de schermen van de band die zich jarenlang in geheimzinnig enigmatisch en mysterieus stilzwijgen hulde.

Helaas gaat Barney zo’n beetje met zevenmijlslaarzen door de 37 jaar dat Joy Division en New Order inmiddels bestaan. Het lijkt erop dat jaren van stevig gebruik van diverse genotsmiddelen zijn geheugen danig hebben aangetast. Er zijn wat anekdotes blijven hangen, maar een bevredigend beeld van hoe het er nu echt aan toeging in de band krijgt de lezer niet. Barney zal zelf ook ingezien hebben dat zijn verhael weinig om het lijf heeft. Hij heeft daarom als appendix een uitgetikt verslag toegevoegd van wat er gebeurde toen hij Ian Curtis onder hypnose bracht en hem vroeg naar ervaringen uit zgn. vorige levens. Ik zal hier verder niks over de inhoud daarvan verklappen, maar wel dat die bijlage zo’n beetje het meest interessante stuk van het boek is.

Barney neemt natuurlijk wel even de gelegenheid te baat om eens even goed stil te staan bij de breuk met Hookie. Je moet het hem nageven: hij doseert daarbij de vegen uit de pan. Hij toont zich een gentleman die weliswaar overtuigd is van zijn morele gelijk, maar ook best wil toegeven dat hij zijn tekortkomingen heeft. Over het algemeen deugt Barney echter volledig, aldus Barney . Dat nemen we voor nu dan maar even van hem aan. Ons definitieve oordeel bewaren we nog even tot Hook zijn aangekondigde boek over New Order heeft afgeleverd.

Doe ook ff een boekje a.u.b.

Chapter And Verse biedt dus leuke lectuur om een regenachtig weekeinde mee door te komen, maar is allesbehalve definitief. Het zou dan ook leuk zijn als ook The Other Two (drummer Stephen en toetsenmeisje Gillian) ook een duit in het zakje der biografieën doen. Misschien kunnen zij zich nog wat dingen herinneren die Peter en Bernard vergeten zijn of zich niet willen herinneren. Ik vermoed echter dat we voor het volledige verhaal van de meest invloedrijke band van de jaren 80 toch moeten wachten op de definitieve monografie door een buitenstaander.