Bijna nog beter dan T-Rex? Hier is de nieuwe Ty Segall
Worden er eigenlijk nog geweldige platen gemaakt tegenwoordig? Nou, als de schijn niet bedriegt verschijnt er op 26 augustus aanstaande eentje uit de buitencategorie. Het is Manipulator, de nieuwste plaat van TY SEGALL die mij volledig achterover doet slaan!
Manipulator is dus nog niet uit, maar is al wel hier en daar in zijn geheel te beluisteren, zoals op de Luisterpaal bijvoorbeeld. Mede met het oog op de nieuwe Reigning Sound en op de nieuwe Allah Las (die op 16 sept. uitkomt) denk ik: de redding voor de popmuziek zou in 2014 wel eens wederom uit de garagehoek kunnen komen.
Hoespoes
Zoals wij allen weten is Ty een uiterst productief baasje die de laatste jaren al enkele dozijnen producten de markt op geslingerd heeft. Waren het geen 7 inches, dan waren het wel cassettes, of LP’s, you name it. Dit keer komt Ty met een heuse, ouderwetse dubbel-LP! Niet dat hij DAT niet eerder gedaan heeft, want ook Gemini / Twins was een dubbelaar natuurlijk. Wat er wel echt nieuw aan is is dat men dit keer met een BIG budget de studio ingedoken is. Maar liefst een maand lang mocht hij daar stoeien met alle beschikbare middelen, een ongekende luxe in indie-land natuurlijk.
Ja, want ‘indie’ is Ty nog steeds. Iemand van zijn kaliber zou ongetwijfeld makkelijk bij een major label onderdak kunnen vinden, zo niet onze TY. Met een verbazingwekkende vastberadenheid blijft hij zijn punky roots trouw en verdient alleen daarom al een reuzenpluim. Drag City Records is de naam van het label die het voorrecht heeft zijn platen uit te brengen (afgelopen mei tijdens Primavera liep ik nog tegen een marktkraampje van Drag City aan: hele gewone jongens hoor).
Ty vorige week te gast bij Conan O’Brien. Gespeeld wordt ’Feel, ’ één van de 17 prijsnummers op Manipulator. Vanzelfsprekend in de klassieke line-up met Mikal Cronin, Charlie Moothart en Emily Rose Epstein
De mogelijkheden die de studio Ty biedt hebben zich o.a. vertaald in een heldere overall sound, ruimtelijkheid, kien uitgewerkte arrangementen, een superieure productie (van Chris Woodhouse, bekend van o.a. Thee Oh Sees) en in het gebruik van percussie en strijkers. Met name dat laatste is interessant want goed hoorbaar is dat Ty hier een daar een stukje opschuift naar de grandioze glamrock-sound van T-Rex. En dat is natuurlijk niet zomaar & toevallig, want enkele jaren terug bracht hij onder de naam Ty Rex al twee plaatjes uit op Goner records met daarop covers van oud T-Rex werk. Ook qua song-titels (The Singer,The Crawler,The Faker) doet het denken aan T-Rex (The Slider,The Wizard, Jeepster, je kent het allemaal wel).
Ty Rex
Verder denken deskundigen-die-het-weten-kunnen ook nog invloeden te horen van o.a. early David Bowie. Suede, Oasis, Blur… Nogal geestelijk armoede vind ik het om met dit soort vergelijkingsmateriaal aan te komen kakken. Ikzelf hoor liever associaties met acts als Thin Lizzy en The Pretty Things ten tijde van S.F Sorrow (vanwege die twin guitar sound!), Thee Oh Sees, Black Sabbath, The Deviants natuurlijk, Blue Cheer… Verders (of: dus) klinkt het vooral Brits en ruikt het naar late 60s / early 70s rock!
Lekker vet rockend (rechts) in Barcelona, mei 2014
Maar per saldo is het natuurlijk vooral Ty’s oorspronkelijke talent voor frisse melodieën en high-energy gitaarrifs die het hem hier doen. Vrijwel alles op Manipulator is aanstekelijk, actueel, enthousiast, gedreven en zo authentiek als een onthoofdingsvideo.
Ik moet zeggen dat ik Ty tekstueel een stuk minder interessant vind. Hij lult maar een end raak in zijn nummers en dat is zijn goed recht. Een lekkere zangmelodie is er steeds wel dus stoort het niet & zit het niet in de weg. Maar of hij ons nou echt iets te vertellen heeft? Hm, ik denk het niet hoor… Net zoals typetjes als Beck en Marc Bolan is hij veels te welopgevoed om iets wezenlijks te zeggen te hebben. In plaats daarvan ook bij hem een hoop post-moderne en/of quasi-interessante prietpraat, als je het mij vraagt.
Drummend met Fuzz in Bitterzoet A’dam, september vorig jaar. Gitarist ook hier is Charlie Moothart
Op fysiek gebied zijn wij verheugd te kunnen melden dat Ty een stuk slanker is dan voorheen, of beter gezegd: sinds zijn show afgelopen mei in Barcelona. Hij is waarschijnlijk flink wezen joggen de laatste tijd – of hij heeft AIDS, dat kan ook (smiley 1). In ieder geval: in alles doet hij weer denken aan het spring-Ty’tje zoals we hem nog uit Ekko 2010 kennen. Als om zijn herwonnen jeugd te bezegelen heeft hij nu zelfs glitters op zijn bek geplakt. Waar dat goed voor is weet ik eigenlijk niet. Misschien probeert hij op die zanger van Temples te lijken? Ach, het oog van de vrouwtjes wil ook wat… (smiley 2).
Hier kan best nog wel wat bij..
Maar een geweldige plaat is het. Een driewerf hoera dus voor Ty!! Als ik jou was zou ik maar gauw een kaartje kopen voor zijn eenmalige NL-show op 3 november in fucking Paradiso. Want die zullen met alle komende publiciteit wel snel door hun kaarten heen zijn!
Comments
Related Posts
The Lemon Twigs stelen de show op London Calling →
Met The Bug Club de januaridip te lijf →
Tropical Fuck Storm bijt, zuigt en schuurt dat het een aard heeft →
