Black Devil Disco Club: net zo lekker als in 1978
Vandaag verschijnt er op het Alter-K-label uit Parijs een heruitgave op vinyl van een serieuze klassieker in het electronische genre. Een plaat die lange tijd zo obscuur en onvindbaar was dat er niet alleen grote bedragen voor geboden werd, maar dat sommigen het werkelijke bestaan ervan betwijfelden.
Wij spreken hier over het fenomenale Disco Club van het Franse gezelschap Black Devil. Over dat gezelschap was lange tijd zo weinig bekend dat er hevig getwist werd over de vraag wat de naam van de artiest was en wat de naam van de plaat. Voor het gemak houden vriend en vijand het maar op Black Devil Disco Club.
Disco Club verscheen in 1978. Het is dus eigenlijk eigenaardig dat het label de heruitgave presenteert ter viering van het veertigjarige jubileum van de plaat. Dat is dus gewoon drie jaar te vroeg! Daar zit ongetwijfeld een overijverige marketingdame achter. Datzelfde geldt voor de nogal uitgebreide en peperdure goudkleurige boxset van de plaat (in originele vorm een EP van iets meer dan 30 minuten), waar ieder snippertje muziek dat met de plaat te maken heeft over zes plaatkanten is uitgesmeerd. Geld-uit-de-zak-klopperij noemde mijn vader dat. En dat terwijl we het feest der overbodige heruitgaven, a.k.a. platenzaakdag, al lang en breed achter de rug hebben.
Die marketingfoutjes nemen niet weg dat de plaat van Black Devil het vergeten broertje is van From Here To Eternity van Giorgio Moroder en Cerrone 3: Supernature van Cerrone. Hoe baanbrekend en vooruitstrevend de plaat is bleek toen het label Rephlex de plaat in 2004 voor het eerst heruitbracht. Velen dachten toen met een zgn. hoax van doen te hebben. De plaat klonk zo vers en goed dat het leek op een plaat die gewoon in dat jaar gemaakt was en met een leuk verhaaltje van een overijverige marketingdame (“toevallig” door labelgenoot Luke Vibert gevonden op een rommelmarkt) aan de man gebracht werd.
Niets was minder waar: de plaat bestaat echt. De personen die de muziek volgens de hoes gemaakt zouden hebben bestonden evenwel niet. Achter de namen Joachim Sherylee en Junior Claristidge ging componist Bernard Fevre schuil. En een klein beetje Jacky Giordano, maar die zorgde alleen voor het geld dat nodig was om de plaat op te nemen.
Fevre nam de plaat op met alleen de hulp van een drummer en een tapemachine. Geen batterijen aan electronica, zoals Kraftwerk en Giorgio M., maar heel erg low tech. Een beetje zoals Rodion GA, die in de jaren zeventig op zijn Roemeense zolderkamertje zat te fröbelen met een kammetje en een vloeitje, had ook Bernard Fevre muziek in zijn kop die hij niet kan maken met beschikbare instrumenten. Hij moest er een nieuw genre voor uitvinden.
Fevre: “blij dat ik die ouwe zooi nooit heb weggegooid”
Fevre had vóór Disco Club alleen zgn. library music gemaakt: kant en klare muziek die je kunt kopen om onder je documentaire of softpornofilm te zetten. In dat genre (onlangs herontdekt door onze eigen Jacco Gardner) is Fevre een grootheid. Eigenlijk is het succes van Disco Club voor alles een prettig ongelukje in zijn carrière – vergelijkbaar met toen Giorgio met wat gepiel aan een Moog per ongeluk de moderne dansmuziek ontdekte. Alleen had Fevre dus minder moderne apparaten voorhanden.
Na de “herontdekking” van Disco Club door Luke Vibert in 2004 maakte Fevre in 2006 een doorstart met zijn disco-carrière. Dat leverde best wat leuke plaatjes op, met veel samenwerkingen met fans onder artiesten, maar het werd nooit meer zo goed als in 1978. Geeft niks. Hij had zijn punt al gemaakt.
Naschrift
Ik heb mijn huiswerk niet goed gedaan. De goudkleurige box bevat niet alleen Disco Club, maar ook Suspence (uit 1975) en Cosmos 2043 (uit 1977). Die laatste twee plaatjes zijn niet van Black Devil, maar wel van Bernard Fevre. Het zijn typische voorbeelden van zijn ambient library werk. Wel leuk voor Bernard al die aandacht. De plaatjes die bij de eerste uitgave massaal zijn genegeerd door de wereld, vinden nu gretig aftrek. Is er toch nog rechtvaardigheid.
Comments
Related Posts
Last Night At Club Vinex, Vol. 11 →
Last Night At Club vinex, Vol. 8 →
Toen Giorgio bas speelde bij de Rolling Stones →
