Black Lips in het Burgerweeshuis

Deventer is een mooie stad. Overal aan de bomen groeit Deventer koek en de meeste jongetjes die je daar in de IJssel ziet skinnie dippen heten Hanze. Met het Burgerweeshuis bevindt zich een mooie authentieke popzaal binnen de stadswallen maar minder mooi is dat het bij de Black Lips niet bepaald storm loopt. Slechts een man of 35 neemt deze vrijdagavond de moeite het stalen ros te bespringen teneinde even in de nabijheid te verkeren van de illustere ‘southern’ rockers. Dat belet de band niet om er met volle overgave tegenaan te gaan en er toch een coole rock ‘n’ rollparty van te maken. Hulde, dat sowieso!

*Zumi en Oakley gaan alvast de stad verkennen*

Krankzinnig lang houden ze het al uit, onze Black Lips, en daarom mogen ze met recht ‘survivors’ genoemd worden. Al actief sinds eind vorige millennium, en al sedert een jaar of vijftien ook het oude Europa deelgenoot makend van hun gekte. In die begintijd waren ze als typische underground-band te zien in tenten als dB’s en bij een festivalletje als Primitive. Ze waren nog echt gevaarlijk toen, voor het geestesoog verschijnen spontaan weer de gouden tanden en frontjes die vervaarlijk konden schitteren als stiletto’s in schaars verlichte steegjes. Zij waren ook de eerste band waarvan de leden elkaar bij wijze van ultieme lotsverbondenheid op het podium gingen tongzoenen en in de bek gingen pissen. Of dacht je soms dat dit soort uitwassen door Fat White Family of Jay Reatard bedacht waren?

Ooit was ik er eens getuige van dat de Black Lips optraden bij Primavera in Barcelona voor een publiek van uitzinnige Zuid-Europese jeugd. Heel indrukwekkend was de massale bijval voor deze band. Hun anthem ‘Bad Kids’ met name, bleek bij uitstek het lied dat luidkeels woordelijk werd meegebruld daar aan de boorden van de Middellandse Zee. Bad Kids / all my friends are bad kids /product of no dad kids / kids like you and me! The Black Lips als the voice of a young, disenchanted generation, waarvan een goed deel opgroeit in gebroken gezinnen, Band en publiek verstonden elkaar heel goed, dat moge niet onderschat worden.

Rock ‘n’ roll-gypsies, zo mogen we ze ook wel noemen. Eindeloos & als the last gang in town de wereld rondtoeren en dan naar believen toegeven aan ‘substance abuse.’ Zoiets schept een onderlinge band, een sleazy cult, een geheel eigen wereld, een universumpje op zich. In die zin zijn ze goed te vergelijken met de oude Stones, of met de bands rond wijlen Johnny Thunders of met de oude Wild Romance voor mijn part. En daarmee behoren ze tot een uitstervend ras want met een zuinige smoel slokjes Spa Rood drinken en dagelijks naar de sportschool gaan om in shape te blijven, dat zijn de geaccepteerde normen van vandaag de dag. Ja die ingeslopen ‘Körperkultur’ is een bijna fascistoïde aandoende lifestyle die thans door de meeste bands en dj’s wordt omhelsd. Je zou er lichamelijk onpasselijk van worden.

Nee, dan de Black Lips. Vorig jaar november zouden ze in TiVre in Utrecht optreden maar dat ging op het allerlaatste moment om onduidelijke redenen niet door. Omdat ze de avond ervoor in Vera gestaan hadden gingen we er toen voetstoots van uit dat het daar in Grunnen flink feestelijk geëindigd moest zijn, en dat ze daarom hadden afgezegd. Niet leuk maar wel sympathiek, als je begrijpt wat ik bedoel. Maar pas later sijpelde de waarheid door: november was nog Covid-tijd en kennelijk waren de Lips nogal verdacht hoestend en proestend TiVre binnen komen struikelen. Gezagsgetrouwe medewerkers daar verlangden testbewijzen maar die bleken er niet te zijn of vervalst. Aan het dringende verzoek om zich (al dan niet opnieuw) te laten testen wilden de Lips niet voldoen. Consequentie: het concert werd afgelast wegens ‘onverantwoord’ gedrag. Foei! Het schijnt dat de Zwartlippen er vervolgens bijna letterlijk als een dief in de nacht tussenuit geknepen zijn om vervolgens door nachtelijk Duitsland te gaan karren, teneinde zo de kans om door de douane oid staande te gehouden te worden zo veel mogelijk te minimaliseren. Niet zo braaf natuurlijk maar wel rock ‘n’ roll, als je begrijpt wat ik bedoel.

Zijn de Black Lips daarmee een armlastig zootje junks-in-spé? Nee absoluut niet! Natuurlijk niet!! Ga je mond spoelen!!! Het tegendeel is waar. Hun laatste, negende plaat ‘The Black Lips sing in a world that’s falling apart’ is een erg onderschat ding vind ik. In de jaarlijstjes over 2020 zag je ‘m nauwelijks terug maar wat zegt dat nou? Steengoeie liedjes staan er op, afkomstig van een band die onuitroeibaar lijkt te zijn en zichzelf telkens opnieuw uitvindt. Het verhaal van onkruid dat niet vergaat.. Waar de die-hards uit Atlanta, Georgia voorheen garagerock met een country-tic maakten, daar is het nu precies andersom: demente country-rock met een garage-tic. Wie anders maakt er zulke muziek? Een hele gave mix van decadentie, melancholie en sleazyness is het resultaat. Outlaw country is een term die zich begint op te dringen.

Niet alleen om door een ringetje te halen is die plaat maar het is ook een revanche op zichzelf. Want de voorganger daarvan, de dubbel-LP en 8^e plaat ‘Satan’s graffiti and God’s art’ uit 2017 was vooral een briljante mislukking, een over-geproduceerde prul. Maar ja, dan moet je mot maar niet in zee gaan met types als Saul Adamczewski (Fat White Family), Sean Lennon en diens immer krijsende stiefmoeder Yoko Ono. A recipe for disaster noem je zoiets.

Black Lips, even oplepelen, dat bestaat thans uit de twee oerleden Cole Alexander en Jared Swilley, sedert circa 2015 aangevuld met een bak vers bloed, te weten Jeffrey Clark (gtr, ex-Demon’s Claws), Oakley Munson (drms) en Zumi Rosow (sax, ex K-Holes). In deze nieuwe samenstelling hadden we ze al eerder aan het werk gezien, en toen leek het nog alsof die nieuwe rekruten er soms een beetje lullig bijhingen. Maar nu in het Weeshuis is het mooi om te zien dat ze alle drie een volwaardige rol naar zich toe getrokken hebben, hetgeen de band tot een krachtig geheel maakt. Oakley is simpelweg dè perfecte drummer voor de band terwijl Jeff als voorzanger zijn voorliefde voor country mag uitleven in enkele zeer fraaie nummers als ‘Georgia’ en ‘Holding me Holding You.’ Blootvoets staat hij daar op het podium, slechts gekleed in een matrozenpakje-zonder-broek. Met zijn lange blonde manen komt hij engelachtig over, als een Ty Segall in zijn poepluierperiode.

En dan Zumi! Zumi is een verschijning apart. Als de archetypische she-devil gaat ze gehuld in een knalrood sexy duivelspakje. Met duivelhoorntjes in heur haar doet ze sterk denken aan een ouwe fantasietekening van Peter Pontiac, Mick Jagger voorstellende die een duivels dansje met de duivelin doet. Vanwege Sympathy for the Devil natuurlijk. Wacht, ik pak ‘m er effe bij:

Zumi speelt ondersteunende saxdeuntjes, beroert de sambaballen en leeft zich uit in haar stage-persona. Ook verschijnt ze even voor de microphoon als ze met veel overtuiging de ballad ‘Get it on Time’ (ook al afkomstig van die laatste plaat) zingt. Verder moet je weten dat Zumi bijna ongemerkt een beetje een beroemdheid geworden is de laatste jaren. Het Italiaanse luxetasjesmerk Gucci is namelijk een complete productielijn gestart met ‘Zumi’ als merknaam! Waarom zij in godsnaam, zul je je afvragen. Nou dat weten die Italianen goed te verwoorden: ‘She has a highly individual sense of style and expresses herself fearlessly.‘ Zelf voegt ze daar nog aan toe: Í’m like, part Bastet, the Egyptian cat goddess, part bat, vampire, Zarina, a leather Daddy, Joan of Arc, the Wild Child…’

Afijn, ik dwaal af en dat modewereldje is ook helemaal niks voor mij. Scheisse, ik heb nou al zowat twee A4-tjes volgeluld over The Black Lips zie ik, en dat lijkt me ruim genoeg voor vandaag. Ik kan nog wel uuuuren doorbeppen zo. Beter kappen nou. Tabé!