Bob bakt ze bruin
Ik heb Bob Mould hier eerder geïdentificeerd als de man die mijn linkertrommelvlies heeft gesloopt. Na het lezen van zijn autobio (samen met spookschrijver Michael Azerrad) begrijp ik dat ik dat moet opvatten als een bewuste wraakactie. Door jarenlang te hard geluid om zich heeft heeft Bob namelijk zelf zoveel last van tinnitus dat hij alleen nog maar kan slapen met omgevingsgeluid, bij voorkeur een televisie. Hij wenst zijn fans blijkbaar hetzelfde toe.
Interessant boek wel, die bio van Bob. Op het eerste gezicht zijn alle ingredienten van de doorsnee rockbio er. Geboren in een gehucht met zucht naar de grote stad: check. Slechte jeugd: check. Onbegrepen puber: check. Castout op college: check. Een dat-wil-ik-ookmomentje bij een concert van een rockband (Kiss): check. Een gezonde trek in drank, drugs en sigaretten: check. En zo kan ik nog wel even doorgaan. Maar er zijn ook grote verschillen. En die maken het verhaal minder doorsnee.
Geïnspireerd door The Ramones en met een voorliefde voor spiegedelische sixtiespop richt Bob in 1980 Hüsker Dü op. De band vernoemt zich gewoon voor de leuk naar een Deens bordspelletje. Bob speelt gitaar en zingt, Greg Norton speelt de bas en Grant Hart is een zingende drummer. Schijnbaar een van de beste van de jaren tachtig.
In de beginjaren is de band muzikaal niet zo erg relevant, maar legt door veel toeren, waarop ze snel- en luidspelen tot kunst verheffen, het fundament voor een paar toch best wel goede platen. Vanaf 1983 maken snelheid en jeugdig politiek engagement namelijk plaats voor songsmeedkunst.
Bob on speed: 1981
De band tekent als eerste niet Californische band (namelijk uit Minneapolis) op SST, het meest toonaangevende hardcore indielabel in de VS, met Henry Rollins’ Black Flag als “grote band”. Na een paar succesvolle platen, met Flip Your Wig als hoogtepunt, stapt de band als een van de eerste indiebands in de VS over naar een “major”. Dat was destijds zoiets als Wim Bosboom die van de Vara naar de Tros ging: verraad! Later zouden bands als Sonic Youth en Nirvana natuurlijk volgen. Vaak na Bob geconsulteerd te hebben over waarop te letten.
Meer budget en meer distributie bij de Grote Platenmaatschappij leverden eigenlijk geen bijzonder goede platen op. Wel wat goede nummers, waarvan Could You Be The One waarschijnlijk het bekendst is. En, als je het mij vraagt, het beste. Daarna was de spreekwoordelijke koek op. Bob doekte Hüsker Dü op en ging wat anders doen.
Bob doet alsof hij er nog lol in heeft: 1987
Na een korte periode met semi-akoestische soloplaten koos Bob uiteindelijk weer voor het bandformat. Geïnspireerd door Loveless van My Bloody Valentine nam hij in 1992 Copper Blue op. Dat blijft wat mij betreft de enige echt goede plaat van Bob. Het is ook zijn meest succesvolle die ervoor zorgde dat hij in Europa mening festival mocht headlinen.
Bob goes pop: 1992
Sugar viel uiteindelijk ook weer uit elkaar na de moeilijk en minder succesvolle tweede. Bob koos opnieuw voor een solocarriere. Zonder veel succes. Ergens begin jaren 00 maakt hij een interessante carrieremove: hij bedenkt een gay clubavond in Washington, waar hij ook zelf plaatjes draait. Dat doet hij niet alleen, maar samen met Richard Morel, een best wel grote meneer in het danswereldje in de US van A. Met deze zgn. BlowOff-avonden gaat hij op toer en komt daarbij dus ook weer terecht in de zaaltjes waar hij twintig jaar eerder met zijn hardcorebandje speelde. Geinig toch?
DJ Bob: 2011
De electronica krijgt daarna een steeds grotere rol op zijn soloplaatjes, maar die worden steevast best wel genegeerd. Het is dus niet voor niets dat Bob het twintigjarige jubileum van Copper Blue aangreep om weer eens met een bassist en drummert op stap te gaan. Dat smaakte blijkbaar naar meer, want Bob heeft net een nieuw plaatje uit dat weer vanouds luid is. Dat plaatje is niet echt heel bijzonder, maar best aardig. Je hoort wel duidelijk waar Foo Fighters hun mosterd halen.
Bob krijgt de zak: 2012
Wat Bob’s bio verder anders dan anders maakt is het inkijkje dat hij geeft in het leven van een gay man. De drugs en de rock & roll zijn in zijn boek vergelijkbaar met die van andere popidioten, maar de sex zie je nu eens vanuit een geheel ander perspectief. Soms krijg je daarbij misschien wat meer informatie dan je lief was, maar goed, was het niet Confucius die zei: een open mind is een joy forever, ofzo. En het is best fijn te lezen dat Bob zich zo thuisvoelt tussen de bears. Als je daar trouwens meer over wilt weten, moet je deze docu eens bekijken. Bob de beer speelt er zelf ook een rolletje in!
Bob the bear
3 Responses to Bob bakt ze bruin