Bodega weet van geen ophouden

Al verschillende keren zijn ze bij ons op bezoek geweest en hup, opnieuw volgt er een Europese tour. Niet alleen vier Nederlandse clubshows maar ook een stuk of 25 in het buitenland. Met zoveel ervaring achter de kiezen zou je denken dat Bodega economisch met hun krachten omgaat en het entertainment waarop ze het publiek trakteert beperkt tot het gebruikelijke uurtje. Maar niks daarvan, van stoppen willen ze niet weten. Maximaal maken ze gebruik van de tijdsruimte die Ekko hen biedt: stipt om 21.00 het podium op om daar pas om 22.30u weer vanaf te stappen, en dan alleen maar omdat ze rekening te houden hebben met ‘the curfew’ van de club. Met hun ‘drive’ zit het dus wel goed!

Dat doorzettingsvermogen heeft wellicht ook met hun achtergrond te maken. Ze hebben een typische ‘New York state of mind,’ zoals Nas zou rappen. Roeien tegen de stroom in, gelijkgestemden opzoeken en dan een rockband oprichten, meer als kunstzinnig project dan als een leuk vriendenclubje, want voor dat laatste is die stad veel te hectisch, te duur en te veeleisend. Toen ze in 2018 bij London Calling voor het eerst Nederland aandeden bestond de band nog uit drie dames en twee heren. Maar nu zijn we alweer twee drummers verder, en ik tel ook al een derde bassist. Als ik goed geteld heb hoor. Het lijkt ze voor geen meter te deren.

Twee ‘originals’ spelen er nog steeds in Bodega en het is nu wel duidelijk dat zij de harde kern van de band vormen: zangeres/percussioniste Nikki Belfiglio en gitarist / zanger Ben Hozie. Van oorsprong zijn beiden voormalige kunstacademiestudenten die zich wierpen op film en fotografie, en Bodega is voor hen ook zo’n ‘art-project.’ Veel zorg wordt er dan ook besteed aan videoclips, website, blog, T-shirts, teksten en platenhoezen. Voor de hoesfoto van hun nieuwste plaat bouwden ze eigenhandig een ATM-machine (flappentap) na die vervolgens ook weer in video’s en op tekstenvellen figureert. In Ekko gaat dat vergezeld van een bijpassend decor van bewegend beeld, terwijl Nikki met neppe bankbiljetten strooit. Het denken in concepten is hen duidelijk wel toevertrouwd.

Tamelijk verguld zijn ze met zichzelf: op Spotify is een serie podcasts (check ATM: Bodega At This Moment) te horen waarbij Ben Hozie met zijn eigen bandleden en andere direct betrokkenen in gesprek gaat. Het gaat dan over onderwerpen als hun muzikale invloeden, hun artistieke achtergronden en hun rol in Bodega. Om dat te illustreren haalt hij allerlei ouwe demo-opnames van stal zodat we als luisteraar alles mooi kunnen meebeleven. Best wel een staaltje navelstaarderij inderdaad maar wat is er eigenlijk mis mee om jezelf serieus te nemen?

Ook opgestoken van die podcast: meteen al toen ze ooit begonnen als Bodega Bay (genoemd naar een bestaande kustplaats boven San Francisco alwaar The Birds van Hitchcock werd opgenomen) haalden ze hun inspiratie uit de Do It Yourself-ethiek van de jaren 80. De titel van Bodega’s laatste plaat ‘Our Brand Could Be Your Life’ is dan ook gebaseerd op het bekende boek over 80s Amerikaanse hardcore/DIY-punk ‘Our Band Could Be Your Life.’ In dat boek –alom bekend als een ‘essential read’- worden 13 baanbrekende bands behandeld die de 80s indie rock definieerden. Hüsker Dü, The Replacements, Black Flag, Fugazi, en zo voorts.

*Welkom in New York City: altijd die nerveuze energie, altijd een tikje wereldvreemd…*

In Ekko krijgen we een felle band voorgeschoteld die geen moment twijfelt aan zichzelf. Stralend middelpunt is Nikki Belfiglio , die behalve zingt ook continu met de hi-hat in de weer is. Muzikaal gezien zit Bodega met hun art-rock op de zelfde golflengte als stadgenoten als Parquet Courts en Sultan: springerige punkfunk basloopjes en puntige drumpartijen die je heupen in beweging zetten, aangevuld met dwarsige gitaarpartijen, veel praatzang en een pittige laag percussie. En met teksten waarmee ze de wereld die hen omringt de volle laag geven. Bodega weet daarbij een mooi evenwicht te vinden tussen aanstekelijk en tegendraads, tussen tonen en tegentonen, tussen poppy en punky. Aan leuke liedjes geen gebrek, da’s altijd een voordeel van bands die al langer bestaan. Hoogtepuntje is een misschien wel 10 minuten durende versie van hun prijsnummer Tarkovski. Kortom, echt wel een héél goed optreden dus! Waar ik daarentegen wel kriegelig van wordt zijn de lappen tekst die Ben Hozie al declamerend de zaal in slingert. Op den duur wordt dat eentonig en drammerig, om naar maar te zwijgen over die achterlijke wollen hipstermuts op z’n kop waar we het hele optreden tegenaan moeten kijken.

*Een hele lijst. En dan staan de vier toegiften hier nog niet eens op*

Voorprogramma THE KLITTENS mag er ook wezen. Vijf meiden uit Abcoude-Noord, ze hebben het al aardig ver geschopt met tourneetjes door de UK, een paar platen en cassettes onder hun riem en airplay op BBC6. De naam Klittens is overigens een typische jeugdzonde, een samenvoeging van clit en kittens, hihi. Het schijnt ook dat ze in het zwaar alternatieve circuit een rol van betekenis spelen, zoals met het Klitfest underground-festijn dat volgende maand in Den Haag plaatsvindt. Goed zo!

*Mooi rood slaat niet dood. Let ook op de vlag erachter*

Hun muziek is gek genoeg nogal aan de vriendelijke kant, al zijn er fuzz-injecties en steken de meerstemmige, ja soms vijfstemmige koortjes bijzonder knap in elkaar. Charmant en cute zijn ze zeker. Maar ja, The Substance draait nu in de bioscopen en wie die feministische body-horror uitspatting heeft gezien weet hoe desastreus dergelijke predicaten uiteindelijk kunnen uitpakken voor een vrouw. Pretty girls should always smile… die woorden vergeet je nooit meer als je de bios eenmaal bent uitgelopen. Gelukkig kunnen The Klittens ook fel van leer trekken, zoals hun laatste paar nummers in Ekko laten horen. De woede die doorklinkt in hun slotnummer (over de oneindige wraakzucht van het Israëlische leger ten koste van onschuldige burgers, en over de discutabele rol van Nederland daarbij) zorgt ervoor dat hun muziek toch onder je huid kruipt. En zo hoort het ook. Anger is an energy, Johnny Rotten zong het al…