Boekie van Hooky

Een jaar of vijf geleden was ik met een stel kornuiten in Brussel. Daar vond in Plan K aan de toepasselijk genaamde Rue de Manchester een Factory-festival plaats. Naast wat optredens van bejaarde bands die platen op dat label uit hadden gebracht, draaide Peter Hook die avond plaatjes (of deed alsof, daar wil ik even vanaf zijn). Tot onze verrassing speelde Peter ook nog eens een moppie mee met Section 25 (dat deden ze een jaar later trouwens nog eens dunnetjes over in Oss). Al met al een gedenkwaardige avond. Na afloop legden wij onze door trappistenbier bedwelmde hoofden te rusten in de nabijgelegen jeugdherberg. Net als Joy Division 30 jaar eerder!

Dat leerde ik toen ik van de week in Peter Hook’s boekje over zijn jaren in Joy Division las. Eerlijk is eerlijk: onze nacht in Brussel eindigde wat minder tumultueus dan die van de band. Wij goten geen sinaasappelsap en bier in elkaars bed, er piste niemand in de asbak en we kregen het ook niet aan de stok met het hotelmanagement. Maar wij waren dan ook geen rockband op de toppen van ons kunnen.

Als blikken konden doden…

Ja mensen, het is weer zover: ik ga jullie weer eens vervelen met een stukje over die ene band uit Manchester. Ditmaal met een goede reden. Nee, niet omdat de fittie tussen Barney en Hooky nu groteske vormen begint aan te nemen. Hoewel… okee, even dan. Je weet: de Barney houdt niet zo van toeren, maar Hooky, rockgod die hij is, wel. Daar hadden ze vaak ruzie over voordat Hooky een jaar of zes geleden uit de band stapte. Dat maakt de langste toer in het bestaan van New Order die as we speak de Verenigde Staten van de USA aandoet tot niets anders dan een wel erg ingewikkelde lange neus.

Hooky doet Ian in Tivoli

Maar Hooky laat zijn eigen natuurlijk niet onbetuigd. Nadat hij hoogstpersoonlijk de Haçienda nieuw leven heeft ingeblazen en er als enig bandlid alsnog wat aan verdient (dus zonder te delen), heeft hij sinds een paar jaar zijn eigen Joy Division coverband: The Light. Die band reisde de afgelopen jaren met een soort karaokeshow de wereld rond. Hooky gromt zich daarbij op geheel eigen wijze door het legendarische repertoire. En omdat hij dan niet tegelijkertijd kan gitaarspelen, speelt zijn zoon de bas. Eerst speelde hij overal Unknown Pleasures integraal, toen Closer en daarna Still. Nu zijn de JD-plaatje op en heeft Hooky aangekondigd de eerste twee platen van New Order te gaan spelen. Where does it end, vroeg Ian zich al af. Indeed: het zou bijna grappig zijn als het niet om volwassen mensen ging.

Booky van Hoekie

Waar was ik? O ja, de goede reden. Hooky heeft dus een nieuw boekie. Na How Not To Run A Club, over de bedrijfsvoering van de Haçienda, doet hij in Unknown Pleasures, Inside Joy Division een boekje open (haha) over hoe hij dat nou gevonden heeft: lid zijn van de meest invloedrijke band sinds The Velvet Underground. Al snel blijkt dat hij zich daar eigenlijk niet zo heel veel van kan herinneren. Maar dat geeft niks, want wat hij wel weet, weet zijn spookschrijver leuk op te schrijven. In lekker bloemrijk Noord-Engels lezen we over Hoekies eigen eerste levensjaren (opgegroeid op Jamaica), de ontstaansgeschiedenis van de band (na een bezoek van Peter en Bernard aan het eerste concert dat The Sex Pistols in Manchester gaven – eerst heetten ze Stiff Kittens, toen Warsaw en toen dus Joy Division), de jaren van hard werken zonder veel te bereiken, het uiteindelijke succes en natuurlijk de dood van Ian.

Biertje erbij

Daarbij hij zet zichzelf nadrukkelijk neer als jongen van de gestampte pot. Ian en Bernard hielden weliswaar net als hij van een pint en een geintje op zijn tijd, maar diep in hun hart waren het natuurlijk intelluelen die zelfs boeken lazen. Drummer Stephen was ook een lad, maar tegelijkertijd een English eccentric die weliswaar tanks spaart, maar geeneens fatsoenlijk auto kan rijden.

Stephen’s little tank

Nee, geen rare fratsen voor Hoekie. Pagina’s lang is hij eigenlijk vooral de sul van de band. Hij rijdt het busje en moet ook nog eens zonder hulp avond aan avond de spulletjes in- en uitladen. Hij is er nog boos over. Gelukkig neemt hij zichzelf, ook meer dan dertig jaar na dato, niet al te serieus. Dat maakt hem sympathiek. Hooky had zijn boek makkelijk kunnen gebruiken om wraak te nemen op zijn aartsvijand Barney, maar dat doet hij niet en ook dat siert hem. Hij geeft Barney uitgebreid credits voor zijn gitaarspel en productieskills. Steken onder water blijven uit.

Voor de ingewijde lezer levert Inside Joy Division een handvol nieuwtjes op. Zo komen we te weten dat jeugdvrienden Barney en Hooky grote fans van Santana waren. Zozeer zelfs dat Barney met plakletters de bandnaam op zijn modscooter had geplakt en Hooky “Abraxas”. Verder blijkt Ian weinig genoten te hebben van de groupie-aandacht die de band uiteindelijk ten deel viel. Door de combinatie van medicijnen tegen epilepsie en grote stress leed hij aan impotentie. Daardoor is zijn befaamde buitenechtelijke relatie met de Belgische Annik volgens Hooky nooit “geconsumeerd”. Hooky wijdt tenslotte nogal uit over de kwajongensstreken die de band elkaar en andere bands leverden. Die gingen opvallend vaak gepaard met poep, pies, of beiden. En ja, ook Ian deed daar enthousiast aan mee.

Huisvader Ian

Hooky geeft weinig nieuwe info over de zelfmoord van Ian. Sterker nog: hoe meer hij erover nadenkt hoe minder hij begrijpt waarom de silly bugger zich heeft verhangen. Hij sluit in grote lijnen aan bij wat wij in in Anton Corbijn’s Control al konden zien. Het bandleiderschap weegt zwaar op de schouders van een zieke jongeman die een schizofreen bestaan leidt: overdag getrouwde huisvader en ‘s avonds gevierde rockster met maîtresse. Veel pagina’s van deze muzikale schelmenroman besteedt Hooky er gelukkig niet aan. Je kunt namelijk begrijpen tot je een ons weegt, je krijgt Ian er niet mee terug.

Hooky schijnt van plan te zijn om nu zijn herinneringen aan zijn tijd in New Order op te tekenen. Ik kijk daar al naar uit. Vooral omdat er over die band pas echte rock+roll-verhalen te vertellen zijn. Joy Division zijn brave schooljongetjes vergeleken bij de band die John Lydon deed schrikken van hun drank- en drugsconsumptie. Schiet maar op dus a.u.b., Hooky!