Bowie, de vuile dief
In 1973 verscheen het boek Rock Dreams – rock ’n’ roll for your eyes van de Belg Guy Peellaert. Een opmerkelijk boek: hij liet zijn fantasie los op allerlei pop-iconen uit voornamelijk de jaren 60. Een tijdperk dat toen enerzijds nog maar net voorbij was, maar anderzijds alweer een eeuwigheid geleden leek, zo hard gingen de ontwikkelingen destijds. In een felgekleurde, soms felrealistische maar vaker nog surrealistische tekenstijl wist Peellaaert een geheel eigen wereld te scheppen, daarbij volop zijn verbeelding gebruikend. Steeds leek hij erbij, op essentiële momenten in het leven van zijn onderwerp. Dus wat krijg je dan: een tekening van Hank Williams, stomdronken op de achterbank van een auto; van Otis Redding eenzaam zittend aan de dok of de baai…
….of van Sam Cooke, neergeknald door de eigenaresse van het motel waarin hij verbleef. Sam’s laatste woorden waren overigens bijzonder accurraat: “Lady, you just shot me”.
Ook van Guy Peellaert
De geboren Brussellaar Peellaert had al eerder naam gemaakt als decorbouwer/ striptekenaar/ grafisch ontwerper. Met Rock Dreams (met tekstuele bijdragen van de Engelse popjournalist Nik Cohn) schoot hij in de roos, wereldwijd ging maar liefst een miljoen fantasten tot aanschaf over. In het boek maakte hij gebruik van bestaande foto’s die hij bewerkte met de airbush-techniek. Het zou hem zelfs de bijnaam “the Michelangelo of Pop Art” opleveren, ahum…
De meest opzienbarende afbeelding in het boek is ongetwijfeld die van de Rolling Stones, neergezet als een stel zich verpozende nazi’s. Ze worden omringd door een paar pre-puberale meisjes, die ook nog eens naakt zijn. Anno nu zou dat reden zijn voor een grote rel, inclusief woedende bandleden, met dreigpapier wapperende advocaten en met de pers die er bovenop springt. Maar in die tijd: niets van dat alles!
Sterker nog: de Rolling Stones waren zeer gecharmeerd van het tekenwerk van onze Belg. Met een goed gevoel voor dingen die ‘in’ zijn, benaderden ze Peellaert voor een hoesontwerp voor hun nieuw uit te komen plaat. Peellaert stemde toe en eind 1974 verscheen de LP It’s only Rock n Roll. De hoes daarvan toonde ons wederom de Rolling Stones in het gezelschap van vrouwelijk schoon. Alleen dit keer een wat braver geheel, met de Stones in de rol van geadoreerde hippe vogels, en de meiskes eh.. die gingen nu gekleed en oogden wat meer volwassen.
De hoes was 100% rock ‘n’ roll-fantasie natuurlijk. Maar onbedoeld en achteraf gezien past het perfect in het pre-punk tijdperk, waarin stinkend rijke popsterren alle contact met de straat verloren leken te hebben. Mooi tijdsbeeld dus.
Ook was er sprake van een wrang bijsmaakje. Tijdens de plaatopnamen had Mick namelijk in een openhartige bui de schetsen aan zijn vriendje David Bowie laten zien. Mr. Rubber Lips had daarbij buiten de waard gerekend want die Bowie is natuurlijk in de eerste plaats een ouwe kippendief. B. was er zo van onder de indruk dat ook hij Peellaert benaderde voor een hoesontwerp. En zoals wij allen weten is B. niet alleen slick maar ook nog eens snel. Resultaat: Bowie’s Diamond Dogs kwam een paar maanden éérder uit dan It’s Only Rock ‘n ‘Roll. Mick had dus het nakijken, en B. had de heuse primeur van een hoes-met Peellaert-schildering!
voor
De Diamond Dogs-hoes leverde overigens weer WEL een schandaaltje op. Platenmaatschappij RCA was namelijk bang geworden dat de genitaliën van de man-hond in Amerika op bezwaren zou stuiten! Moet je nagaan: het omstreden lichaamsdeel was nauwelijks als dusdanig herkenbaar en was nota bene afgebeeld op de achterkant van de (klap)hoes !
In ieder geval, men had al wat proefdrukken van de hoes laten maken, maar die werden op last van RCA snel vernietigd. Slechts enkele hoezen wisten aan de papierversnipperaar te ontsnappen. Vervolgens werd de hoes aangepast, het klok en hamerspel van het beessie werd met veel zwarte verf weggeretoucheerd. Met als bijkomend resultaat dat “een originele Bowie-hondelul” nu vet geld doet. Laatst nog op E-bay ging er eentje van de hand voor 5.000 dollar!
na
Guy Peellaert stierf in 2008 in Parijs aan de gevolgen van kanker. David B. maakte in 2016 een fatale val uit een Utrechts Dom-carillon. De vraag of hij gesprongen is of geduwd werd zal voor altijd wel onbeantwoord blijven. Mick Jagger verdween in 1997 na een nachtelijk eindje zwemmen in de Mississippi. De volgende ochtend werd zijn levenloze lichaam aangetroffen, hangend in de schepraderen van de SS Natchez, waarschijnlijk waren er drugs in het spel. Maar ehh.., sorry kids…. ik draaf door, mijn rock ‘n’ roll fantasieën slaan een beetje op hol geleuf ik. Beter kappen nou!
De artiest (links) en zijn muze (rechts)
Comments
Related Posts
Together Pangea laat nog één keer zien wie hier de baas is →
Dankzij Herbert Grönemeyer kun jij lekker naar je plaatjes van Neu! luisteren →
De ‘piano van de armen’ maakt het verschil →
