Breda heeft het, Tilburg doet het.

BreBurg

Tja, ik kan niet anders dan de bovenstaande kwoot uit het lokale sufferdje beamen. Ik val mijn stad (Breedje-da that is) niet graag af, maar het vergelijkend warenonderzoek dit weekend bracht uitsluitsel. Twee buursteden en twee festivals. Breda deed het met het gratis festival Breda Barst en zette als headliners Therapy?, Arno en Dotan in. In Tilburg stond Incubate voor de 10e keer op het programma en had de voor mij aansprekende namen als Rude 66, Legowelt, Sol Invictus en Carter Tutti Void op het affiche staan. OK niet te vergelijken, maar waar je op het gratis deel van Incubate wordt overspoeld met jonge jeugdige rafelige bandjes op aansprekende locaties, is het bij Breda Barst vooral ‘op veilig’. Breda mist het juiste (studenten)publiek, de infrastructuur en de moed van kleine podia’s om iets anders aan te kunnen bieden dan cover of bluesbandjes (of erger: beide) of de zoveulste dj (iedereen wil de nieuwe tiestwell worden). Onze lelijke zusje moet ook een stuk harder werken om wat mensen naar Tilburg te krijgen. Maar dat harde werken werpt zijn vruchten af. Op verschillende ongebruikte plekken gebeuren bijzondere en charmante dingen. Incubate is daar thuis en daagt je met een prachtig aanbod.

Nou was er nog een reden om 20 km naar het oosten af te reizen en dat was de 2-jaarlijkse derby (Wii vindt het zo om het jaar ludiek om in de jupilerliek te spelen). Vooraf was er genoeg tijd om het program van Incubate Zero uit te checken. Al stiefelend vanuit het station rolde ik direct een geinige koffietent binnen.

Kijk daar in het hoekie

Bird on the Wire stond al in het hoekie de popelen om te beginnen. Een korte set met zeer dromerige pop was de juiste start voor deze dag. Het bleef gelukkig allemaal spannend genoeg met een venijnig roffeltje hier en een zweverige uithaal daar. Geinig om te zien dat ze hun nummers met vertrouwen en kundig spelen, maar dat ze weer in schuchtere vogeltjes veranderen zodra de muziek stopt. Leuke band!

Zie ze shinen

Op naar Cul de Sac waar ook vorig jaar vuige avonturen waren beleefd. Na een brabants kwartiertje begon daar Shoeshine. Niet de meest originele naam voor de shoegazeband uit Brussel. Ze hebben in hun korte bestaan alweer twee smakelijke EP’s de wereld ingeslingerd. Daarop klinken duidelijk invloeden van My Bloody Valentine en bandjes die daarom heen cirkelden. Van de lage opkomst werd Shoeshine niet ongerust en men gaf wat men in huis had. Dat is een grote diversiteit van stijlen en stevige songs die om een soepele manier neergezet werden. Alle liedjes werden lekker aan elkaar gehaakt, zodat een plichtmatige applausje uitbleef. Als er dan tijdens de set toch een korte stilte valt, schrikt de band zich een hoedje van het applaus dat ze dan toch nog zeer terecht krijgt. Shoeshine had zeker ook moeten glimmen op Breda Barst.

Megan en haar tapedeck

Soms weet je na een nummer al genoeg ‘wegwezen hier’ dan overviel met bij The Great Communicators ( ‘helemaal uit A’dam’). Gelukkig werd ik snel opgevangen door Megan Biscieglia, ook bekend als Bad Braids. Een dame uit Philly met ballen. In haar eentje zichzelf begeleidend met gitaar. Een ouderwetse taperecorder stopte daar het welbekende stofzuigergeluid onder, met daarover heen een repetitief gitaardeuntje. Ze omschrijft het zelf als ‘Dark Folk’ (je moet hier denken aan sferisch, landschappen, schilderstreken en soortgelijke termen die je op de serieuzere muziekblogjes kunt teruglezen). Haar plaat ‘Supreme Parallel doet het bij dit weer in ieder geval uitstekend.