Calvin Johnson: de pro’s en cons van veel zelfvertrouwen
Oh ja, en dan was er vrijdagavond ook nog een konsnert van Calvin Johnson. Het had dB’s behaagd om voor de verandering eens om te zien naar een andere locatie. Molen de Ster werd het, een oude houtzagerij aan het water. In het donker was het effe zoeken naar de ingang ervan (waar is toch dat kutbruggetje?), hetgeen natuurlijk alleen maar toevoegde aan de charme ervan.
Voorafgaand aan Calvin speulden twee Nederlandse troubadours, te weten Ricky huppeldepup uit Groningen en Henk Koorn, die wij natuurlijk kennen van Hallo Venray. Het zal wel aan mij liggen hoor hee, maar persoonlijk kan ik hier totaal niet mee uit de voeten. Ik bedoel, met mensen die ervoor kiezen hun hart open te gooien en het wagen hun intiemste zielsroerselen aan een bunch of strangers te openbaren, maar dan tegelijkertijd ook in een code-taal gaan zingen. Alle aan- en afkondigingen in het Nederlands en tussendoor overschakelen op het Engels, hoe logisch is dat? Ook al probeer ik me er aan over te geven, het lukt me niet erdoor geraakt te worden. Wel mijmer ik wat weg over een type als (de vaak gedisste) Maaike Ouboter die het wel aandurft om gewoon puur in haar moerstaal te zingen. Haar schat ik dus mooi hoger in dan deze twee heren.
Gotsamme Henkie Koorn, wat mij betreft een regelrechte nederpop legende. Met zijn bands Hallo Venray en De Abba’s vond hij dik 25 jaar geleden hoogstpersoonlijk de neo-psych uit en gaf hij zeer gedenkwaardige concerten, met name een hele rits in Theater Kikker destijds. Met De Bolderkar gaf hij daar nog gevolg aan met geinige nederlandstalige shit (het kan dus wel..). Zoals daar bij die molen wederom blijkt, beschikt Henk nog steeds over die prachtige huilstem met die typerende gewonde coyote-snik. Waar een Tim Knollemans onbedoeld een aandoenlijke parodie op Neil Young is/was, daar is Henk misschien wel de overtreffende trap van de meester zelf. Maar nu lijkt Henk niet echt overtuigd (meer?) van zichzelf. Hij speelt een korte set en al na een paar nummers verzoekt hij het publiek herhaaldelijk om verzoeknummers. En als hij die dan toegeworpen krijgt dan weet hij de tekst of muziek ervan niet meer. Niet echt sterk, al redt hij zich er met zijn charmes altijd wel weer uit.
Een gebrek aan zelfvertrouwen is wel het laatste wat je bij Calvin Johnson kan bespeuren. Maar ja, deze man heeft dan een hele rij wapenfeiten achter zijn naam staan. Hij kan zich ergens op beroepen: oprichter van het invloedrijke K Records, oprichter van cult-band The Beat Happening, invloedrijk underground opionmaker, producer van o.a. Beck (diens One Foot in the Grave), en laatst nog van die prachtige nieuwe LP (‘You Know What To Do’) van The Shivas, wederom een totally overlooked K-band.
Zomaar even tussendoor: Jeffrey Lewis brengt een ode aan K-Records
Als Calvin opkomt staat er naast hem een ouderwets dia-scherm met projector uitgestald en begint hij zichzelf omstandig te introduceren. Wat krijgen we nou, een Powerpoint-presentatie a la Steve Jobs ofzo? Calvin wil dat we eerst effe gaan kijken naar een paar clips van nieuwe acts van hem op K-Records. Hij vertelt al grappend en grollend dat hij een compilatie gaat uitbrengen van lokale (omgeving Olympia, Washington dus) hiphop-bands. Ok, best leuk, kom maar op! Wat we onder andere te zien krijgen is een soort van blanke Wu-Tang-Clan, Thee XNTRX geheten. Wel tof, maar absoluut niet aan dit publiek besteed. Die ziet zijn kans schoon het nu even massaal op een ouwehoeren te zetten. Wat ook wel begrijpelijk is want zo’n singer-songwritersavond heeft toch iets van een kerkdienst waarbij je gaandeweg steeds meer last van babbeldrang en van een houten reet begint te krijgen. Wat op zich wel weer toepasselijk is in een houtzagerij (smiley)
Daarna vangt het solo-optreden van Calvin Johnson dan echt aan. Zijn gitaarspel is vrij simpel, maar wel effectief. Hij heeft best wel een mooi geknakte, karakteristieke donkerbruinen stem. En wat dacht je wat, hij zingt tenminste wél in zijn moerstaal! Dat hij dat niet altijd even zuiver doet moeten we meer zien als onderdeel van zijn handelsmerk. Niet gehinderd door enige bescheidenheid staat hij in veel woord en gebaar het begrip ‘self-consiousness’ van nieuwe inhoud te voorzien. Ofwel waar Henk Koorn te weinig van heeft vanavond, dat loopt Calvin Johnson van over.
Neen, echt innemend kun je Calvin Johnson niet noemen, het is meer een praatjesmaker dan een charmeur. Maar we hebben vanavond mooi weer even in de nabijheid kunnen verkeren van een legendarisch (underground-)figuur, zoals we dat in het huidige tijdsbestek om de paar maanden wel kunnen. Zodoende rijgt zich om de nek van ons stervelingen een ketting aaneen van dit soort ervaringen. Totdat we zelf het loodje leggen, dan blijft daar uiteindelijk helemaal niets van over…(geen smiley)
Al met al wat mij betreft een beetje een verloren avondje. Alhoewel, als ik de methodiek van de restaurantrecensie erbij haal, dan valt het wel weer mee. Check:
Locatie: 10
Prijs (ik stond op de gastenlijst): 10
Bediening: 8
Eten: 5
Prijs/Kwaliteitsverhouding (telt dubbel): 7,5
Eindscore: 8
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
