Canshaker Pi wil effe die handjes zien

“En nou wil ik effe al die handjes zien!” roept de zanger baldadig en met een vet aangezet Amsterdamse accent. De band is al aan het toegift bezig en verdomd, alle handjes gáán ook in de lucht. De ironie van de zanger wordt niet doorzien of begrepen. Niet meer begrepen eigenlijk, want een paar jaar terug was CANSHAKER PI, de band in kwestie, nog een wilde underground-traktatie bij uitstek en kon Willem Smit, de zanger in kwestie, roepen en raggen wat er in hem opkwam.

Pics: Anoniempje

Maar nu is Canshaker Pi doorgestoten naar een nieuwe status, en dat brengt verantwoordelijkheden met zich mee, daar zal hij wel snel achterkomen. Het concert in De Nijverheid, Utrechts eigen minuscule stukje Berlijn, is stijf uitverkocht. Zelfs het hondenweer houdt niemand thuis want ook op Ticketswap was niks te krijgen, zo hoor ik achteraf. Jazeker, je kan grinniken wat je wil als een Excelsior-release voor de duizendste maal een vierballenrecensie in de Volkskrant krijgt, maar het werkt wonderwel.

En het publiek dat er op afkomt is ook nog eens jong. Op de voorste rijen staat een meisje uitbundig en luidkeels mee te zingen, ze kent alle teksten uit haar hoofd zo te zien. Driekwart van de drie voorste rijen is ook nog eens brildragend hetgeen mij, ongelooflijk bevooroordeeld als ik ben, tot de gedachte brengt dat Canshaker Pi muziek maakt voor hen die intellectueel uitgedaagd willen worden. Zoals je vroeger Wire, Supertramp, Supersister of Radiohead had, zo heb je tegenwoordig Canshaker Pi. Ja, de strafrechtadvocaten, de neuropsychologen en de gemeentesecretarissen van morgen zijn vandaag fan van Canshaker Pi. Ze hopsen er uitbundig op, totdat ze hun bul uitgereikt krijgen. Zeg kerel, dat begrijp je toch wel?

De Canshakers treden de laatste jaren werkelijk overal in het land op, dus ze nooit gezien hebben is een grotere prestatie dan ze wél ooit gezien te hebben. Zo staat een optreden in de Tweetakt-tent op het Neude nog helder voor de geest, een jaar of vier terug. Dat was in de periode dat een besproete gitarist met knalrood wapperhaar, type verstrooide professor, nog hun totale blikvanger was. Maar die jongen is van het toneel verdwenen. Wat we ervoor terugkrijgen is een gedisciplineerd spelend kwartet, een unit zogezegd. Een stuk meer publieksgericht en ook best wel een leuk stelletje om te zien, ik bedoel de meisjes kunnen er loos op.

Okay, en de sound dan? Die is bij tijd en wijle reuze tof. Een paar jaar terug heette dit nog ‘indie-rock’ maar tegenwoordig is de term ‘post-punk’ weer helemaal en vogue. Op zijn best schudt de band dynamische, tijdloze, net-effe-andere gitaarhooks uit de mouw, gelardeerd met gouden zangmelodieën. Wat minder vind ik het als de liedjes helemaal dicht geplamuurd worden met van die vuige rockgitaren. Persoonlijk hoeft dat gebrul en dat geram op die gitaren niet zo van mij, hun talent ligt meer in de dwarsig-soepele subtiliteit.

Het zal wel erfelijk zijn, de Amsterdamse muzieksien van vandaag de dag staat bol van de kinderen van voormalige indie-sterren. Zo kennen we de twee blommetjes en het cameronnetje in de band van Pippie Blom, en ook de dochter van Terrie Ex laat volop van zich spreken. Over Douwe Bob hebben we het maar even niet, en nu hebben we ook Willem Smit, het huidige visuele middelpunt van de kanneschudders. Hij is weer een spruit van de zanger van Scram C Baby. Willem heeft een geheel eigen, ondefinieerbare manier van bewegen. Het is funky maar ook weer geworteld in iets oer-Hollands. Misschien dat het komt door zijn klompvormige sneakers maar zijn moves lijken het midden te houden tussen die van Prince en Buizen Berend.

Nog meer indruk maakt voorprogramma PETERSBURG (spreek uit Pietersburgh, op zijn Engels dus). Dat kan echter ook aan het verrassingseffect liggen want in Petersburg treffen we de eerder genoemde rossige wildebras aan, het voormalige bandlid van Canshaker Pi! Hij is voor zichzelf begonnen, Boris de Klerk heet het jong. Petersburg maakt hele transparante low-tempo pop waar de spanning van afdruipt. Vanwege de hoge vocalen van de zingende drummer en de subtiel ingezette elektronica neigt het soms wat naar Thom Yorke en The Eels, maar dat is vast niet de bedoeling. Ze blijken al een jaartje terug een LP afgescheiden te hebben, dus die meteen maar binnen gehengeld. ‘Show’ heet het ding, uit op Geertruida Records. Je mot er zelf maar eens induiken, het staat ook op Spotify te beluisteren.