Carter The Unstoppable Sex Machine: meer dan een bandshirtje

In het Facebookdraadje onder een eerder berichtje over Oasis ontspon zich vorige week een korte, wat warrige discussie over bands waar Oasis bij in het voorprogramma speelde. Daarbij kwamen vervolgens ineens twee namen uit de prehistorie van de britpop om de hoek kijken: Sultans Of Ping FC en Carter The Unstoppable Sex Machine. Twee bands waar niemand van onder de 50 ooit van gehoord zal hebben, maar waarvan de laatste een onmisbare schakel was tussen Britse indiepop van de jaren 80 en de “Cool Brittannia” britpop van de jaren 90.

Over Sultans Of Ping FC ga ik verders niet zoveel optikken, hoor. Die band had een piepklein hitje in Groot-Brittannië met een onweerstaanbaar irritant liedje over een trui, maar verder is het niet echt om over naar huis te schrijven.

Onweerstaanbaar irritant

Een ander feit is dat de band de opener was voor Carter USM toen deze band op 12 november 1992 in de Tivoli te Utrecht speelde. Ik was daarbij, maar kan me er geen bal van herinneren. Over naar Carter dan maar.

FatBeastv2

“You Fat Bastard!”

Eerst het slechte nieuws. Lezers die Carter USM ooit op een podium hebben zien spelen (en in de doelgroep 45 jaar en ouder zal dat zo’n beetje 100% zijn) herinneren zich ongetwijfeld dat de band steevast aangekondigd werd door een halfnaakte dikzak. Tegen die gast ging het publiek dan heel hard “You fat bastard, you fat bastard!” roepen en dan viel de band in met het instrumentale nummer Surfing USM. Welnu, die dikke gast was Jon “Fat” Beast, de promotor van de band en hij is twee jaar geleden overleden. Fans van Carter doneerden vervolgens binnen no time 5.000 pond voor een “decent” begrafenis. Kijk, dat geeft het belang van de band al aan.

De twee bandleden van Carter USM, Jim Bob en Fruitbat leven allebei nog wel, maar hebben de band twee jaar geleden officieel aan de wilgen gehangen. Dat ging niet stilletjes. Ze deden dat na een uitgebreide tour door alle delen van Groot-Brittannië , waarbij ze eindigden in de Brixton Academy in Londen. Dat is geen klein zaaltje hè. Daar staan Adele en The Foo Fighter ook. Aanwijzing twee dat Carter niet zomaar een Brits kutbandje van dertien in een dozijn was.

Zo zag de wereld eruit in 1991

Carter USM is niet alleen bekend vanwege zijn bandshirts die begin jaren negentig onderdeel waren van de garderobe van iedere zichzelf respecterende vroegtwintiger. Neen, Carter USM waren de Pet Shop Boys van de punk, die hun maatschappijkritische teksten verpakten in ijzersterke indiepopliedjes. Slechte woonomstandigheden (Sheriff Fatman), overmatig drankgebruik (Anytime, Anyplace, Anywhere), kindermisbruik (After The Watershed), overconsumptie (Shoppers’ Paradise), er was geen sociaal thema of misstand te verzinnen en de band had er wel een liedje over. En dat deden ze dus allemaal met zijn tweeën, geholpen door alleen maar een een bassynthesizer, wat samples en een drumcomputer.

s_img11320747751

Het alomtegenwoordige Cartershirt (nog steeds te koop)

De teksten van Carter waren zonder uitzondering puntig, tongue in cheek en gezongen is volvet cockney. Veel songtitels verwezen naar nummers van andere artiesten of naar klassiekers in film en literatuur. Datzelfde gold voor hun samples. David Bowie vond het niet zo erg dat ze zijn “Wham Bam, thank you ma’am” uit Suffragette City gebruikten in Surfin USM. Die vervelende Rolling Stones hadden er dan wel weer moeite mee dat Carter een stukje uit Ruby Tuesday gebruikte in After The Watershed. Dat nummer mocht niet op plaat verschijnen. Wat een zeiklullen. Uit al die verwijzingen konden jonge studenten natuurlijk wel feilloos opmaken dat Fruitbat en Jim Bob dan wel hun best deden om van de straat te lijken, maar dat allerminst waren. Ze waren gewoon zoals wij!

In de jaren 1990 tot 1992 brandde de vlam van de band het hevigst. In die periode maakte de band drie klassieke albums: 101 Damnations, 30 Something en 1992: The Love Album. Daarnaast namen ze, als b-kantje, nog wat lekkere covers op, zoals van Rent van The Pet Shop Boys, This Is How It Feels van Inspiral Carpets en Bedsitter van Soft Cell. De band toerde ook nog eens onophoudelijk en trok in binnen en buitenland volle zalen met hun opzwepende mix van rave, punk en stroboscopen.

Ook Marr en Morrissey moesten eraan geloven

Helaas gooide Nirvana en grunge lelijk roet in het eten van de band. Synthesizers, drumcomputers en stroboscopen gingen vanaf 1992 in de ban: de jeugd wilde langharige drugsgebruikers met brulstem en houthakkershemd. Exit Carter.

De band maakte nog wel wat plaatjes, maar die werden slechts met wat schouderophalen ontvangen. Het einde kwam definitief in zicht toen de band synthesizer en drummachine thuis lieten en ging toeren met een echte bassist en drummer. Het werd allemaal niks meer. Het heilige vuur ontbrak – zowel bij band als bij publiek. Uiteindelijk hielden ze er dus maar mee op.

Zowel Fruitbat als Jim Bob deden daarna wat solodingetjes of speelden wat bij andere bands. Die Jim Bob publiceerde ook nog een aantal romans. In 2010 besloot de band voorzichtig weer eens wat samen te spelen. Dat werd dus een groot succes. Onder de tiltel The Drum Machine Years trad de band op voor zalen vol 40-somethings die hun jeugd nog eens wilden herbeleven. Dat bracht lekker wat geld in het laatje, maar eindeloos blijven teren op successen van vroegah is ook niet alles. Bovendien is de muziek van Carter voor 20-jarigen. Dat is voor vijftigers (want dat zijn Jim Bob en Fruitbat inmiddels) niet eindeloos vol te houden. In 2014 viel het doek dus definitief. Eind goed, al goed.

Wil jij ook nog even terug in te teletijdmachine naar de tijd dat ook jij alle dagen friet met mayonaise kon eten en toch nog in je Levi’s maatje 28 paste? Kijk dan eens hiernaar: