Cassels in dB’s: Britse belhamels met brains

Met live-foto’s van Anouk W.

Nee, ik had zelf ook nog nooit van ze gehoord. Maar een snoodaard vroeg of ik zin had om mee te gaan, en trouwe lezers weten hoe ik ben: dan gá ik ook! Cassels dus. Cassels zijn twee broertjes, Jim en Loz, en ze komen uit Oxford. Niet uit Oxford, Mississippi maar uit Oxford, Engeland. Begin twintigers zijn het, de ene drumt en de andere zingt/gitaart. Daar stopt ook meteen de vergelijking met Archie & The Bunkers, maar dat terzijde. Zo independent als de neten zijn ze, maar ondertussen wel een vijf weken durend Europees tourtje doen hè.

Op hun allereerste gig daarvan staan ze op een mooie donderdagavond in good old dB’s. Het is tevens hun enige optreden in Nederland dus dat voelt speciaal aan. Let wel, tijdens hun optredens is het raadzaam om Beck’s bier te drinken, gewoon om dat die jongens ook zo heten. Jim en Loz Beck dus.

Die middag was ik eerst even Dig-It Record Store wezen uitchecken. In de bakken aldaar kwam ik tot mijn verrassing een LP van Cassels tegen. Zozo, deze schavuiten zijn er snel bij, dacht ik nog. Dig-It had er een sticker opgeplakt. ‘Support your local scene’ stond erop. Een beetje besmuikt grinnikend ging ik de jongen achter de toonbank erop wijzen dat deze band toch echt zo Brits is als vieze thee met melk. Nee nee, klopt toch wel hoor, wees hij mij fijntjes terecht, de eigenaar van het platenlabel woont namelijk in Utrecht. Huh, een Utrechts label?

Yep, zo is het. God Unknown Records heet het, ook daar had ik persoonlijk nog nooit van gehoord. En Jason Stöll heet de gast die het runt. Een snelle blik op Discogs leert dat God Unknown al een stuk of tachtig (!) platen uitheeft, alles van het hardere soort. Een solo-LP van Mike Blaha bijvoorbeeld, je weet wel die ene broer uit Blind Shake. In dB’s meteen even kennis gemaakt met Jason, want hij liep daar zomaar in het wild rond. Aardige gozert, mooi baardje, al ben ik vergeten te vragen uit welk oord hij nou afkomstig is. Hij vertelde over meer plaatwerk dat er aan zit te komen en dat is niet mis! Meer zeg ik daar niet over want discretie is my middle name en ik ga hier niet mijn goede reputatie te grabbel gooien.

Zoals bekend, in de Engelse rockpers zijn ze dol op ‘opiniated’ jongelui. Media- en fotogenieke figuren met een uitgesproken mening, je kan er de Thames mee dempen. In Nederland daarentegen zijn we stukken slomer en weten mensen pas écht wat ze willen als ze de 40 eenmaal gepasseerd zijn. Goed, wij hebben Abel van Gijlswijk, maar dat is dan ook de uitzondering die de regel bevestigt.

En ja, Cassels zijn ook wat uitgesprokenheid betreft zo Brits als ranzige fish met chips. ‘A Gut Geeling’ heet hun nieuwe plaat op God Unknown, het is hun derde. Centraal daarop staan spitsvondige teksten die niet zozeer worden gezongen maar eerder als ‘spoken word’ worden gebracht. Okay het is misschien een wat kromme vergelijking, maar net zoals The Kinks vroeger (wie kent ze nog?) lijkt Cassels er de voorkeur aan te geven om hun liedjes in de derde persoon enkelvoud te stellen. Liedjes dus die niet over henzelf maar over anderen gaan. Titels als ‘Mr. Henderson Coughs,’ ’Beth’s Recurring Dream’ en ‘Charlie Goes Skiing’ spreken wat dat betreft boekdelen. Zo komt Cassels wat voyeuristisch over. Of beschouwelijk, laten we het zo noemen.

Zoals dat gaat komen teksten alleen in combinatie met opwindende muziek pas echt tot leven. En in dB’s zijn we daarvan getuige: poepgatstrakke rock vol U-bochten, struikeldrempels en tempowisselingen, waardoor het soms trekjes heeft van breakneck math-rock, maar dan eerder per ongeluk dan dat het de bedoeling is. Deze knapen zijn gewoon veelzijdig en lopen over van de ideeën! Meer dan op hun platen is er in de live-setting gelukkig ook ruimte voor instrumentale stukken waardoor de boel toch luchtig blijft en niet verstopt raakt. NoMeansNo, Gilla Band…in die hoek moet je het zoeken. Wonderbaarlijk is het om te ervaren hoe ingenieus de boys hun songs weten op te bouwen. Als royale verjaardagstaarten worden die laag voor laag opgebouwd, om steeds naar het einde toe te culmineren in een hectische finale vol repeterende salvo’s, als de spreekwoordelijke kers bovenop die taart. Knap hoor, wat een vol geluid. Geen moment heb je het idee naar een tweemansband te luisteren. Kortom: Cassels, hou ze in de gaten, ze komen vast nog wel terug!