Cat Power doet Bob Dylan, Muziekgebouw Eindhoven, 13 juli 2024
Zoals algemeen bekend transformeren meisjes na verloop van tijd tot vrouwen en ook Cat Power is geen uitzondering op deze wetmatigheid. In Eindhoven zijn we er getuige van dat de zangeres (inmiddels 52) een stukkie zwaarder en breder rond de heupen is geworden. Tegelijkertijd komt ze zelfverzekerder over dan voorheen. Nou ja, als ze opkomt wankelt ze op akelig hoge naaldhakken onwennig richting microfoon en hou je even je hart vast. Maar eenmaal op haar plek frontstage blijkt al meteen dat ze zich de laatste jaren heeft ontpopt tot een doorgewinterde performer. Van zang- en microfoontechnieken heeft ze duidelijk kaas gegeten en ze weet nu ook waar ze haar handen moet laten. Af en toe gooit ze er zelfs een heupwiegerig dansje tegenaan terwijl ze al handgebarend ‘speelt’ met de volgspot die boven haar bungelt. Waar ‘onhandigheid’ vroeger haar middle name was daar blijkt daar nu niets meer van. Cat Power als diva, het kan verkeren.
Maar waarom zijn wij eigenlijk aanbeland in deze halfvolle Eindhovense theaterzaal met enkel zitplaatsen? Antwoord: omdat Cat Power het in haar hoofd heeft gehaald om een zowat 50 jaar oud concert van haar idool Bob Dylan compleet na te spelen natuurlijk! We hebben het over het als ‘legendarisch’ bekend staande optreden dat de ouwe brombeer in 1966 gaf in de Manchester Free Trade Hall. Dat was destijds een echte ‘gamechanger,’ precies in het tijdsgewricht waarin His Bobness van folky akoestisch naar poppy elektrisch overstapte. Dat ging niet zonder strubbelingen gepaard. “Judas!” had een bezoekende purist hem tijdens dat concert toegeroepen. And the rest is history..
De concertopnames verschenen aanvankelijk alleen als bootleg en abusievelijk kreeg het toen de titel “Live at The Royal Albert Hall’ mee. Sindsdien is die laatste titel gangbaar geworden. Dylan zelf bracht jaren later in 1992 het bewuste concert als ‘officiële’ live-plaat uit, doodleuk nog steeds met die titel “Live at The Royal Albert Hall.” De coverplaat van Cat Power kwam vorig jaar uit, het vermaarde Dylan-concert speelde zij nummer voor nummer na en de plaat werd nu wèl daadwerkelijk opgenomen in de Royal Albert Hall (in Londen dus). ‘Live in The Royal Albert Hall’ is zowel in het geval van Dylan als van Cat Power als dubbel-LP verkrijgbaar. Op de ene plaat staan enkel de akoestische songs, op de andere schijf de elektrisch voortgebrachte nummers, 15 in totaal. Volg je het nog een beetje?
Net als Cate Blanchett in de Dylan-film “I’m Not There” (Todd Haynes, 2007) lijkt Cat Power (echte naam Chan Marshall, spreek uit als ‘Shawn’) er genoegen in te scheppen om als vrouw in de huid te kruipen van het enigma uit Duluth, Minessota. Daarbij kleden beide dames zich ‘mannelijk’ (zwart, broek, colbert met schouderstukken, kort haar). Maar hey, Cat Power is geen actrice, zij is hier om te zingen! In Eindhoven gaat het akoestische gedeelte haar bijzonder goed af. Ze doet dat met veel overtuiging, op zijn best geeft ze die liedjes (Visions of Johanna enzo) iets heel eigens, iets heel kwetsbaars mee. De teksten zijn uitstekend te volgen. Haar rasperige, wat slepende stem doet bij vlagen denken aan die van Marianne Faithfull, balancerend op het randje van weemoed en verval.
Minpuntje vormen de mondharmonicapartijen van de gozer rechts, ik verdenk hem ervan een geschoold musicus te zijn. Want waar Dylan altijd zo lekker onbehouwen en tegen het valse aan uit de bocht kon vliegen met ongepolijst blaaswerk, daar speelt deze knakker beheerst en verantwoord, en dan gaat zoiets al gauw klinken als Toots Thielemans. Ook het elektrieke gedeelte (nu van driemans- naar zevenmansband) weet een snaar te raken maar kan mij uiteindelijk toch iets minder bekoren. Waarschijnlijk omdat het unieke stemgeluid van Cat Power hier wat in de verdrukking raakt. Dat ze het bedaagde zitpubliek een paar keer vergeefs oproept om te gaan dansen werkt niet echt sfeerverhogend. En tja, het laatste nummer van de show hoort nou eenmaal ‘Like A Rolling Stone’ te zijn, een uitgekauwder zeiknummer dan dit is nauwelijks denkbaar. En aan toegiften deed Dylan toen in 1966 ook al niet. Dus je kan wel zeggen dat dit per saldo indrukwekkende Dylan-eerbetoon niet echt een knallende finale kent. Op 28 augustus komt Cat Power op herhalingsoefening, dan in Openluchttheater Caprera te Boemendaal (georganiseerd door Patronaat Haarlem). Er zijn nog kaarten verkrijgbaar.
