Cat Power. Het stembandje met issues

Een kaartje kopen voor een concert van Cat Power is niet zonder risico. Weinig artiesten hebben waarschijnlijk zo vaak concerten gecanceld als deze Chan Marshall, geboren 22 januari 1972 te Atlanta, Georgia. Problemen met lichaam en geest, met geld en managers en vroeger ook met drank bezorgden haar een hoge notering op de blacklist van de Mojo’s van deze wereld. Zou ze op deze fraaie woensdagavond 6 juli wel komen opdagen in Tivoli Vredenburg?

De spanning werd fraai opgebouwd. Het voorprogramma was alvast afgelast, haar band kwam zonder haar op het podium en speelde een onbestemd deuntje. Pas na vijf minuten verscheen Chan dan eindelijk op het podium; een beetje onzeker waggelend, behoorlijk wat kilootjes zwaarder, een weinig flatteus spijkerjasje. Nog steeds in alles het gekke meisje van zolder, met podium-angst en aangrenzende issues, maar wel inmiddels 44 jaar oud en sinds kort moeder. Optreden is nog steeds niet echt haar ding, zo bleek al snel. Ze weet niet waar ze haar handen moet laten, wat te doen met die ellendige microfoonsnoer en die danspasjes zien er ook niet echt uit. Het geluid is vaak ronduit slecht, er wordt veel overlegd op het podium (‘wat zullen we nu spelen?’) en aan het einde van het concert zegt ze net iets te vaak thank you, thank you, alsof ze zich wil excuseren dat ze anderhalf uur van onze tijd heeft gestolen. Er volgde geen toegift meer.

Catpower1nn

Enige ergernissen moeten kortom op de koop toe genomen worden. Maar, dan heb je ook wat. Dan heb je dus anderhalf uur lang die stem, die hese, licht wanhopige, troostrijke en altijd zuivere stem. Met al dat in die stembanden gebrande levensleed en doodsverlangen klinkt het als een soort indie-fado (is dat een genre?). Ze zingt er covers mee, maar het mooiste klinkt die stem toch in haar eigen nummers waarvan ze er te weinig speelt en waarvan ze er ook te weinig maakt. Weer dat rare gebrek aan zelfvertrouwen. Haar meesterwerk The Greatest is alweer tien jaar oud en sindsdien is er een cover-plaat uitgekomen (met daarop twee eigen nummers die ook meteen veruit het beste zijn) en in 2012 Sun, een wat rommelig allegaartje van slecht uitgewerkte goede ideeën en goed uitgewerkte slechte ideeën.
Als Cat Power met die geweldige stem en dat onmiskenbare schrijftalent echt tot de allergrootste wil gaan behoren, dan mag ze kortom wel een beetje opschieten. Kom op, Chan, neem eens een voorbeeld aan notoire veelschrijvers als Cat Seat Headrest, Ryan Adams of Ty Segall en schrijf op zijn minst iedere week een nieuw liedje! En dan zien we je over een jaartje of zo graag weer in Utrecht…

Catpower2