Cheatahs brengt jong en oud dichter bij elkaar
Bij opkomst van de band sloegen de vier jonge dames naast me een smachtend zuchtje. Zij waren niet alleen gekomen voor de muziek van Cheatahs, maar overduidelijk ook voor het voorkomen van gitarist en zanger Nathan Hewitt. Met hun iPhones legden ze hem het hele concert lang in verschillende poses vast. En niet alleen zij.
Het wemelde namelijk van groepjes jonge wittewijndames. Cheatahs zijn met hun moeilijke blikken en fluisterzang blijkbaar de ultieme boyband voor zichzelfrespecterende vrouwelijke indieliefhebbers.
Gek genoeg is de band tegelijkertijd een magneet voor mannen van boven de veertig. Zij bevolkten de andere helft van de zaal van het uitverkochte ACU. Eigenlijk is dat natuurlijk helemaal niet gek. Cheatahs maken immers muziek die de muziekkenner op leeftijd terugbrengt naar zijn jeugd. Naar de tijd van vóór hypotheken, kroost en brillen met varifocus glazen: de tijd dat ze dagenlang laveloos stickies lagen te blowen op de muziek van My Bloody Valentine en Ride.
Dat betekent overigens niet dat Cheatahs een zgn. retroband is. Hun muziek is misschien niet helemaal nieuw en origineel, er zijn wel degelijk moderne invloeden. Op hun laatste plaatje Mythologies hoor je niet alleen een echo van al eerder genoemde bands (en Neu!), maar ook die van meer recente hipheid van bijvoorbeeld een Oneohtrix Point Never of een I Break Horses. Alles bij elkaar klinkt het moderner dan menig albumrecensie doet vermoeden.
Lustobject
Op het podium van ACU kwam het allemaal goed uit de verf. Het begon weliswaar wat voorzichtig en introvert, met de fluisterzang laag in de mix en de ogen strak op de batterij effectpedalen voor de voeten. Maar al snel nam het zelfvertrouwen toe, mede aangemoedigd door het goedkeurende gewieg van de vier dames naast mij. Na een paar nummers hoorden we tussen de liedjes door zelfs wat gemompel over waar ze vandaan kwamen (Londen) en over “beautiful city”.
De zaal kwam ook steeds meer los en begon lekker in de drones te hangen. Het was duidelijk: Utrecht digde deze band. De drie kwartier die de band ons gunde was dus veel te kort. Maar een oude rock+rollwet bepaalt nu eenmaal dat je het publiek altijd smachtend moet achterlaten. Het gedrang bij het stalletje met koopwaar na het concert onderstreepte deze wetmatigheid.
Tijdens onze redactievergadering achteraf werden de gebruikelijke noten gekraakt over de prestaties van de band. De een had ronduit genoten, de ander waardeerde bovendien dat de band grote groepen oudere heren en jonge meisjes in één zaal bij elkaar bracht en een derde had onmiddellijk het complete oeuvre van de band aangeschaft. Maar dan was er nog een redactielid dat zich het hele concert lang stierlijk had staan vervelen en die twijfelde aan de authenticiteit van de band. Waarom heeft deze band drie roadies nodig terwijl de gemiddelde hardwerkende Amerikaanse band zijn eigen rommel opbouwt en opruimt? En waarom die oortjes? Stond het grootste gedeelte van wat we gehoord hadden misschien op een bandje? Zijn argumenten overtuigden niemand, maar zaaiden wel enige twijfel. Wij gaan daar de volgende keer nog eens op letten. Hopelijk zijn die vier jonge dames er dan ook weer bij.
Comments
Related Posts
Energie met vraagtekens bij Beige Banquet →
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
‘Alternatieve indie’-avond in TiVre is voor 66,6% goed →
One Response to Cheatahs brengt jong en oud dichter bij elkaar