Circus Ariel Pink bezoekt Amsterdam
Bij sommige beroepen is ADHD eerder een voordeel dan een nadeel. Die gedachte bekroop me gisteravond bij een happening (want dat was het) met Ariel Pink in de Sugar Factory te Amsterdam. Pink speelde met zijn zeskoppige band (en danseuse in Star-Trekoutfit) een set van meer dan anderhalf uur. Niet misselijk, maar in die tijdspanne bracht hij meer ideeën, rifjes, breaks, hooks en melodieën dan menig artiest in een levenslang oeuvre.
Inhaken met Herry Marry
Maar laten we bij het begin beginnen. Want voordat Ariel Pink met zijn losgeslagen bende circusartiesten het podium besteeg, kregen we een prettig voorprogramma in de vorm van het Rotterdamse fenomeen Harry Merry – tevens goede vriend van Ariel Pink. Gestoken in het welbekende matrozenpak met Bassiebroek bracht hij zijn chansons ten gehore, inclusief een mooie kuffer van een van Pinks nummers. Weer een zaal plat voor Harry.
Als een waas…
Stipt om half negen was het dan tijd voor het hoofdgerecht van de avond. Dat rolde zo uit de coffeeshop het podium op. Het was een interessant en multicultureel gezelschap. Vooral drummer Don Bolles (voorheen drummer bij The Germs en daarmee dus de opvolger van Belinda Carlisle) viel op door zijn mosgroene bikini. Pink zelf viel op door het bierbuikje dat koket onder zijn te korte shirtje uitpiepte.
De uiterlijkheden zullen we verder laten voor wat ze zijn: bijzaak. Het is de muziek die telt. We constateerden al snel (en niet voor het eerst) dat Ariel Pink en zijn band doen alsof ze er niks van kennen en er geen donder om geven, maar dat ze stiekum de beste muzikanten van heel LA zijn. Stuk voor stuk beleven ze er plezier aan om het zichzelf en elkaar zo ingewikkeld mogelijk te maken. En iedere keer als je denk dat ze uit de bocht vliegen trekt een van de bandleden de boel weer strak. Fascinerend om naar te luisteren.
Als je heeeeel goed kijkt zie je dat Pink’s danseuse multifunctioneel is als microfoonstandaard
Pink propt met zijn ADHD minimaal vier afzonderlijke liedjes in één nummer en probeert daarbinnen ook nog eens op de meest onmogelijke plekken breaks, koortjes en geluidjes te verstoppen. Mijn buurman riep al na twee nummer “Frank Zappa!”. En daarmee zit hij er niet ver naast. Het samengeraapte zootje achter Pink is daarmee dus gewoon The Mothers Of Invention van de 21ste eeuw. Het enige prettige verschil is dat Pinks band dus niet nadrukkelijk virtuoos doet.
Tijdloze wereldhit
Gisteravond kwamen vooral nummers van Ariels laatste plaat Pom Pom aan bod. Voor instappers is dat een mooie staalkaart van zijn omgevallen platenkast. Het varieert van 80s goth (Goth Bomb en Not Enough Violence), waarin we duidelijk de invloed van Pinks oude muziekmaatje John Maus (waar hangt die gast tegenwoordig uit!?) horen doorklinken, tot klaterende westcoastpop (Put Your Number In My Phone en Plastic Rainbows In The Big Parade) en Scott-Walkeriaans melodrama (Picture Me Gone). Was Pink een ander soort artiest met andersoortige ambities, dan waren Bright Lit Blue Skies en Dayzed Inn Daydreams wereldwijde hits die een vaste plek hebben in de top tien van Leo Blokfluits top 2000.
Toen een kwartier na de curfew van de zaal de roodfluwelen gordijnen definitief dicht gingen (waar zie je dat trouwens nog?), rolde het publiek verkwikt en met meer energie dan vooraf de straat op. Thuisgekomen zat er maar een ding op: het hele oeuvre van Ariel Pink beluisteren. En daarna nog een keer. En als we niet gestopt zijn met luisteren, dan luisteren we nu nog.
(Sommige foto’s geleend van kwaliteitsmagazine Oor)
Comments
Related Posts
Naar de andere zijde met Jaakko Eino Kalevi →
Dylan Leblanc laat ons denken →
Gezellig wit boomeravondje met Nitzer Ebb en Front 242 →
One Response to Circus Ariel Pink bezoekt Amsterdam