Colder brengt tegelijk zijn Lost Highway en zijn Blue Velvet uit
Parijzenaar Marc Nguyen Tan, alias Colder, heeft het afgelopen jaar al meer platen uitgebracht dan in de tien jaar daarvoor. Daarbij weet hij verrassend genoeg op geheel eigen wijze kwantiteit te verbinden aan kwaliteit. Als een goede bourgogne rijpt zijn muzikale talent blijkbaar met de jaren.
In 2003 en 2005 kwamen er twee platen van Colder uit die groot waren in de blogosphere. Pitchforkachtige muso’s kwamen superlatieven tekort om de Fransman de hemel in te prijzen. Daar hadden zij trouwens wel een punt. De postpunkgeoriënteerde electronische chillfunk van Again en Heat lag lekker in het gehoor. Tegelijkertijd was het werk, mede door de lispelende mompelzang van Tan zelf, wat afstandelijk en overgestileerd. De platen waren daardoor vooral populair als achtergrondmuziek bij modeshows en hipsterfeestjes waar toch niemand naar de muziek luistert.
Vlees op de botten
Colder zelf vond waarschijnlijk dat het beter kon. En hij heeft daar flink wat tijd voor genomen. Tien jaar lang bracht hij geen plaatjes uit. Hij ging wat produceren voor anderen en speelde in het geheim geïmproviseerde muziek onder de naam Scratoa! (haha, daar is zelfs nog een myspacepagina van).
Vorig jaar doorbrak Colder de stilte met zijn album Many Colours. Colder was geen totaal nieuwe muzikale richting ingeslagen, maar zijn nummers hadden wat meer vlees op de botten gekregen. Het goede was gebleven, met nu wat extra funk en swing on the side. Many Colours is daarmee geen funkplaat geworden hoor, maar het geluid is stukken vetter en warmer dan op die ouwe plaatjes. De muziek van Colder had ziel gekregen.
Goodbye
Dit jaar verblijdt Marc ons met maar liefst twee plaatjes die hij eind vorige maand tegelijkertijd heeft uitgebracht. Het zijn het “poppy” Goodbye en het “trippy” The Rain. Met die twee plaatjes overtreft monsieur Tan zichzelf opnieuw. Hoewel Colder nog steeds een eenmansproject is, klinkt de muziek op de plaatjes als een complete band. Het geluid van Colder opnieuw uitgebreid, verdiept en verrijkt.
Invloeden van kraut, motorik, dub, electronica, postpunk en funk zijn gebleven. Op Goodbye zijn daar flarden sixties pop en psychedelica bijgekomen. Zo horen we op opener Blackhole Speedway een letterlijk citaat van The Doors (in dit geval een aanbeveling) en had So Easy zonder probleem op een plaatje van Jacco Gardner (of Tan’s landgenoot Forever Pavot) gekund.
The Rain
Op The Rain gebruikt Tan een compleet album om ons mee nemen op een reis door onze binnenwereld. De plaat bestaat uit Orb-achtige geluidscollages, lange drones en ook nog twee liedjes. Op een van die liedjes (Pass And Go) klinkt Tan dan ineens weer als Nick Drake die een nummer van Scott Walker zingt.
The Rain biedt je een luisterervaring die de geluidsequivalent is van Lost Highway of Inland Empire van David Lynch. Net als die films bevat de plaat flink wat onnavolgbare wtf-momentjes (Holy Night!) die je niet verklaard wilt hebben, maar waar je graag nóg een keer naar wilt luisteren.
Goodbye is dan meer Colders Blue Velvet. Een plaat die fijn buiten de gebaande paden treedt, maar die tenminste nog de vertrouwde wetten van het genre volgt. Het lekkerste is natuurlijk om het allemaal achter elkaar tot je te nemen. Geregelde blootstelling aan deze plaatjes zorgt er (als je er gevoelig voor bent) trouwens wel voor dat je de rest van het jaar niets anders meer hoeft te luisteren.
Goed, genoeg gezever over die Colder. Tijd om er zelf wat van te vinden:
Comments
Related Posts
Last Night At Club vinex, Vol. 8 →
Parmantig paradeert Marc Almond over het Rondapodium →
The Divine Comedy geeft je vleugels →
