Coldplay: plagiaat makes the world go round
Bij de Plus stond ik gisteren snijbonen af te wegen toen ik over de intercom een bekende deun van Coldplay voorbij hoorde komen. De Top 2000 was bezig ofzo…. Plots realiseerde ik me dat de kleffe feestdagensfeer daar, de met stompzinnige kerstmutsen getooide caissières en de overal rondjengelende kutkinderen eigenlijk perfect passen bij de huilebalkmuziek van Chris Martin & co. Zou het kunnen zijn, zo vroeg ik me vervolgens af, dat er niet alleen seizoensgebonden groenten en fruit bestaan, maar ook seizoensgebonden muziek? Dus bijvoorbeeld frisse rabarber en de Beatles in het voorjaar, zongerijpte aardbeien en de Allah-Las in de zomer en snotterige voorgekookte stoofpeertjes en Coldplay tijdens de donkere dagen? Hm, het overdenken waard….
Van het Coldplay-nummer dat ik hoorde kon ik de titel zo oplepelen. ‘Every Teardrop is a Waterfall’ heet het. Wat een titel zeg, hoe melodramatisch kan een mens zich uiten? Terwijl ik mijn beurt afwachtte bij de kassa realiseerde ik me dat het met afstand het meest OZK-(Ongelooflijk Zeikerig Kut)-nummer moet zijn, ooit door deze band afgescheiden. Tegelijkertijd kon ik een milde glimlach niet onderdrukken en moest ik effe terugdenken aan het moment van uitkomen van dat liedje. Meteen bij de release in 2011 had Coldplay zich namelijk gehaast om erbij te vertellen dat het nummer ‘geïnspireerd’ was op een reeds bestaand nummer, te weten het 90s Eurohouse-hitje ‘Ritmo De La Noche’ van de Belgische formatie Mystic. Zanger Chris Martin was op dat nummer gestuit bij het aanschouwen van de Mexicaanse/Spaanse film ‘Biutiful.’ In een bepaalde scene is het als achtergrondmuziek te horen en hij werd er kennelijk door geraakt.
Kort daarna kwam de Coldplay-zanger erachter dat dit nummer gebaseerd was op een nóg ouder nummer, ‘I Go to Rio’ van de Australische zanger Peter Allen. Vandaar dus dat Peter Allen wordt opgevoerd als mede-componist bij het Coldplay-liedje. Dus, zou je zeggen, goed geregeld zo, jongens met een gouden hartje die Coldplayers. Zo integer als de pest en nooit te beroerd om anderen financieel te laten delen in hun succes!
Nou, dat valt vies tegen. Je moet weten dat de Britten voordien al enkele malen hun neus gestoten hadden. Ze hadden al eerder processen aan hun hippe broek gekregen, steeds wegens vermeende plagiaat. Maakten ze er aanvankelijk een gewoonte van om dat alles hartgrondig te ontkennen, in 2007 was er geen houden aan toen de allerbekendste Coldplay-plagiaatzaak speelde, die van Coldplay vs. Joe Satriani. Deze Amerikaanse gitarist viel rond 2008 welhaast van zijn stoel toen hij voor het eerst Coldplay’s ‘Vida la Vida’ hoorde. ‘Damn, dat is mijn liedje!’, moet hij uitgeroepen hebben en hij stapte subiet naar de rechter. En inderdaad de overeenkomsten met Satriani’s instrumentale “If I Could Fly’ liggen er dik bovenop. Dusdanig duimendik dat tussenkomst van de rechter uiteindelijk niet nodig bleek. Coldplay en Satriani kwamen er samen wel uit en ‘schikten in den minne’ middels een tot op heden onbekend gebleven bedrag.
Het wrange is: terwijl Satriani bij wijze van spreken zijn flappen nog grijnzend aan het natellen was kwam uit Argentinië de tijding dat “ If I Could Fly’ wel héél erg doet denken aan ‘Frances Limon’ van lokale act Enanitos Verdes. Vergelijk svp zelf even:
‘Een fijne dag nog,’ riep de kerstmuts achter de kassa me na. Fuck zeg, tot een jaar of vijf geleden gebruikte niemand die uitdrukking nog maar nu hoor je het werkelijk overal. Ach ja, de ene mens kwebbelt de ander nou eenmaal blindelings na. Zowel in de supermarkt als in de opnamestudio. Alleen in het laatste geval wordt het ‘plagiaat’ genoemd.
Scene uit ‘The 40-year Old Virgin.’ Topfilm!
