Confessions of an El Zombie-roadie. TiVre 18 nov.

Een reportage van FishEyeGumbo

Terwijl ik net in een goed gesprek zit met de ex-voorzitster van het Belle van Zuylen-genootschap, in de 3-uur pauze van een symposium over “Scolarly and scientific networks in Early Modern Times” in de Faculty club achter de Dom, zie ik dat ik 2x gebeld ben door El Zombie.

Oh ja, dat is waar ook, ze spelen vanavond in Tivoli als voorprogramma van de UDS, of eigenlijk van “Rudeboy feat. DNA playing Urban Dance Squad”. Zou het ze toch gelukt zijn om me op de gastenlijst te krijgen? Concert is al weken uitverkocht, en er was me al medegedeeld dat er een minimale gastenlijst is (2 personen), ik had dit concert eigenlijk al afgeschreven. Dus ik snel terugbellen.

“Hey El Zombie, whazzup?”

“Hey. Sta je al bij iemand op de lijst vanavond?” bromt E. Zombie.

“Nee, ikke niet.”

“Wil je mee vanavond, als soort van roadie, dan kunnen we je wel binnenkrijgen.”

“Ja, natuurlijk, leuk. Ik wil ook wel de UDS zien.”

“Dan moet je om 4 uur in dB’s zijn.”

“Oh…ik ben hier net op best wel interessant congres, dat wordt wel een gehaast.”

“Okay, dat dacht ik al, dan gaat het over. “

“Nee, nee, ik wil wel mee, ik zie je om 4 uur bij dB’s.”

Nou, snel naar huis, fiets ophalen en meteen door naar dB’s. Daar zijn de boys, nog vol van het avontuur van de dag ervoor. Gespeeld in een uitverkocht Vera, ook weer als voorprogramma van UDS, en het was een groot succes geweest. Bij binnenkomst stonden de volle fruitschalen, kaasplankjes en droge worst, en goed gevulde koelkasten al op ze te wachten. Er was een uitbundig applaus toen ze het podium betraden en na afloop van hun concert, en dat moeten ze me allebei vertellen, stond er een meisje klaar met handdoeken, om de rock ’n roll-zweetdruppels mee af te deppen.

Ze waren er lekker blijven slapen in de logeerkamers achterin Vera, nadat ze tot 3 uur in de nacht halve liters bier, voor 4,50€, in de Kelderbar soldaat hadden gemaakt. Einde was een beetje blurry. Het ontbijt was ook weer heel uitgebreid, enige minpunt was dat de terugreis toch echt wel een lange zit was. Maar ja, als dat alles is.

Maar vandaag dan de eerste keer in TiVre. Eens kijken hoe dat is. Eerst nog een goede Marshall uitzoeken bij dB’s, auto inladen, en met z’n vieren (ze hadden ook een chauffeur geregeld) op pad. Ik ben altijd al benieuwd geweest hoe je daar bij de Catharijnekade, langs het water van de doorgetrokken Singel, in de TiVre-ondergrondse komt. Er was me verteld dat dat ook prima geschikt is voor grote tourbussen, maar mij leek dat altijd wat krap.

Maar het is echt zo, op het eind van die inrit gaat het flink naar beneden en kunnen er inderdaad hele bussen naar binnen. Je komt dan uit in een soort ondergrondse busterminal met 9 (!) ‘loading docks’, een heel groot ondergronds gebeuren dus. We gaan uitladen en wachten op onze stage-manager, want die is nog druk met de UDS. Uiteindelijk komt ze ons ophalen, en in de lift naar boven vertelt ze ons dat we een aparte kleedkamer hebben, de UDS-crew wou toch graag allebei de kleedkamers van de Pandora hebben. Je plek wetende als voorprogramma doen we daar niet te moeilijk over. De kleedkamer voor El Zombie is 1 verdieping hoger, van de Hertz. We krijgen een pasje en bandje, zodat we ook overal waar ‘Staff Only’ staat naar binnen kunnen, zetten de spullen in de zaal (UDS moet nog soundchecken) en wij gaan maar even naar boven in ‘onze’ kleedkamer zitten.

Ai, dat is een beetje een koude douche. Zeker voor El Zombie die net hun Vera-ervaring achter de rug hebben. Eén suf schaaltje met wat mandarijntjes en 2 mini-chocolonelys. En 2 6-packs in de koelkast. Bud ook nog. Meteen maar aan de stage-manager gevraagd of daar wellicht, alsjeblieft, wat bij kan komen, maar dat is niet de bedoeling. El Zombie heeft de ‘minimal rider’ (oftewel nooit een rider ingeleverd) en dit is dan alles wat mogelijk is. Sorry maar regels zijn regels.

Stage manager gaat weer weg en daar zitten we dan, in het gezellige TL-licht en met onze mandarijntjes. “Zullen we maar een biertje pakken dan? Zijn we wel bijna meteen half door onze biervoorraad heen, en het is nog géén 6 uur?”

AH, Fuck It! Als het op is gaan we wel de koelkast van Rudeboy leegdrinken, die drinkt toch niet. Later krijgen we er nog wel 1 sixpackje bij, en de koelkast van de Squad hebben we natuurlijk niet aangeraakt, maar de toon is gezet. Zó werkt het dus in TiVre.

*DNA deelt lauw bier uit*, *zelf drinkt hij dat echt niet op*

Het is uiteindelijk tijd voor de soundcheck, helaas begeeft de Marshall het, net ná (?) de soundcheck. Gestress en gedoe natuurlijk, bellen met dB’s voor professioneel advies, testen met spelen over de basversterker van UDS (is veel te keihard), we komen niet verder. Ik als roadie kan ook niet helpen want ik heb totaal geen verstand van (buizen)versterkers. We laten E. Zombie maar even met rust en gaan eten op verdieping -1, prima eten hoor en we krijgen er ook 1 drankbon bij, dus dat is mooi meegenomen.

Uiteindelijk komt alles toch nog goed natuurlijk. En wordt er nog ergens een versterker opgeduikeld, weliswaar een Fender Twin maar er kan gespeeld worden. Showtime is kwart over 8, om 20:14 staan ze klaar achter de gordijnen. Er wordt wat gemummeld in portofoons door de stagemanager en om 20:15 is het zover: Go! Showtime!

Het optreden is verder prima, geen daverende toejuichingen bij het betreden van het podium, maar een beschaafd applausje kan er toch wel vanaf. Er is een wat aarzelend begin, en de bassdrum loopt de hele tijd weg, maar dat zijn details. Gedegen set, en een hele goede uitvoering van ‘Prozac’ op het eind. Primadeluxe.

We staan nog klaar met handdoekjes maar ze komen helaas via de andere kant van het podium weer backstage. De jongens kunnen gaan uitpuffen, en ik kan door met mijn 2^de programma van de avond: backstage door dat gebouw struinen. Ik heb een pasje en een bandje dus mij maken ze niks. Ik had de week ervoor bij LGW 4 dagen door “The Mall” gerend, ik wil het nou ook wel eens van de andere kant zien. Downtown Abbey.

En het is een verhelderende blik achter de schermen. Het is, en dat is niet verwonderlijk, één grote fabriek. Stuk of 7 ‘producties’ tegelijkertijd; hippe Engelse band in Ronda (Sports Team en wat Nederlandse bands als voorprogramma), symfonieorkest aan het oefenen in Vredenburg, Tim Knol in Cloud Nine en een piano-kwintet in de Hertz. En dus de UDS in Pandora. En dat allemaal backstage gerund door scholieren. In de liften is het een komen en gaan van twenty-somethings of jonger. Als je wilt weten waarom je Becks altijd zo lauw zijn; het barpersoneel zit liever met elkaar te ouwebetten dan dat ze bierkratten gaan sjouwen.

Nou, dat is ook niet helemaal eerlijk, en valt ook best wel mee, die kids doen ook hartstikke hun best. Maar ik zeg altijd maar zo; elke stad krijgt de poptempel die het verdient. Wij hebben een megalomaan kunst -en cultuur-winkelcentrum, in Groningen hebben ze een zaal met een menselijke maat en aandacht voor iedereen. Is dat erg? Ga ik er voor naar Groningen verhuizen? Neen, dat gaat ook niet gebeuren.

Ik ga nog even mini-LGW-en, en na een paar nummers Rudeboy plays UDS feat. DNA neem ik nog een kijkje bij Tim Knol in Cloud Nine. Na afloop zie ik daar een hele grote stroom bezoekers weer binnenstromen, ik dacht nog even ‘maar het concert is net afgelopen?’ Maar nee, het is tijd voor de change-over. 11 uur, tijd voor de gitaar-disco. Snel terug naar beneden want 11 uur is ook onze curfew.

Nog effe high-fiven met de UDS, kapotte versterker opduikelen, spullen verzamelen en terug naar dB’s. Hèhè, weer terug naar normaal.

Het toeval wil dat we er ook in dB’s om 1 uur uitgegooid werden, maar dat is gewoon grappig omdat het daar zo’n uitzondering op de regel is. De bar heeft er genoeg van, drukke avond geweest en ze gooien de tent dicht. Prima. Moet kunnen. Het is mooi geweest.