¡Cumbia por siempre!

Al jaren ben ik verzot op Cumbia uit de oude doos. Er ging dan ook regelmatig een lampje branden als de naam Meridian Brothers weer eens voorbij kwam. Vorig jaar nog in RASA. Youtube kon mij echter niet overtuigen en mij over mijn vooroordelen heen helpen.

Jarenlang was bijna alles wat er aan ‘Cumbia’ publiekelijk bekend werd, zo plat als André Hazes junior die de blues zingt. Voor een beetje Cumbia-purist viel het allemaal niet mee met wat er door de jaren heen aangeboden werd. Nu kan je veel van de Meridian Brothers zeggen, plat is het zeker niet, maar toch… vooroordelen en zo.

Steeds vaker trap ik in de handige verkooptruc van zaaltjes, namelijk aankondigen dat een concert bijna is uitverkocht. Een mens denkt dan bij zichzelf: ‘als ik wil gaan, dan kan ik beter een kaartje in de voorverkoop aanschaffen!’. Waardoor ik ’s avonds, na ingekakt te zijn, een goede reden heb om toch de frisse avondlucht te gaan opsnuiven (en Ekko was bij lange na niet uitverkocht!).

Na een zomer met veel regen en wéér een dag met veel regen, besloot ik het er dan ook op te wagen, de stoute gympen aan te trekken en mezelf naar Ekko te slepen. Op zoek naar wat warmte en zonneschijn geluiden. Btw, cash wordt daar niet meer geaccepteerd, ketakloos betalen wel.

Meridian Brothers is ooit begonnen als een éénmansproject van Eblis Álvarez. Na een tien jaar durende overstap van ‘latino rock verbastering’ naar ‘Cumbia verbastering’, werd Meridian Brothers uit Bogotá in 2009 een heuse band. De ritme sectie speelt heel basic (’60-‘70) Cumbia, maar wel zo strak als een vers gelegd lijntje en dat is een geweldige basis voor allerlei fratsen Daar wordt dan ook uitbundig gebruik van gemaakt door de andere drie, die alles uit de spreekwoordelijke kast halen, zoals bijvoorbeeld synthesizers, gitaren, blaasinstrumenten en draadeinde. Dansbaarder ga je het niet krijgen! (Pas toen ik de eerste keer in contact kwam met Cumbia kreeg ik door hoe prettig dansen kan zijn, daarvoor was het ronduit beschamend. Misschien nu nog steeds, maar dat zal mij een rotzorg zijn.)

In de pers worden ze omschreven als ‘vreemd en freaky.’ Dat zijn ze ook wel een beetje, maar als je luistert naar Cumbia van pakweg 60 jaar geleden, dan ontkom je niet aan het idee dat ‘vreemd en freaky’ misschien wel een wezenlijk onderdeel van Cumbia is. Het zijn vooral goede muzikanten met liefde voor muziek, die een hoop lol willen maken en diep in hun corazon ook wel een stel mafketels zijn.

Beetje vaag zijn ze af en toe wel: hun laatste plaat heet ¿Dónde Estás Maria?, maar Maria stond gewoon voor op het podium?!

Meridian Brothers heeft de traditionele Cumbia modern gemaakt, zonder de kracht ervan te verliezen. Cumbia is zo dansbaar als de tering en als je daar een mogelijkheid in vindt om die kracht te behouden, dan blijkt dat je allerhande elektronica los kan laten op zeer traditionele muziek. En als je de essentie van het origineel kan vasthouden, blijf je mensen aanspreken. Zo ook bij de Meridian Brothers, want binnen no time bewoog de hele zaal mee op de aanstekelijke ritmes die van het podium afgolfden. Het gebeweeg op de vloer werd ook weer duidelijk gewaardeerd door de band. En ja, dan krijg je zo’n wisselwerking die geen enkel aangenaam concertavondje misstaat. De weg van voor het podium naar de bar en weer terug was ook alleen af te leggen door mee te moven met alle andere bezoekers.

Al met al ging ik gelukkiger terug dan heen!

Was getekend, uw tropische sferen zoekende correspondent,
Harry Terloops

Tijdens hun eerste toegift(!) speelden ze Neblina púrpura. Een vercumbianiseerde versie van Purple Haze. Live was het gelukkig een stuk overtuigender dan deze steriele versie…