Cut Worms in Ekko, 30 aug 2018
.g tot een nonchalant ophalen der schouders (geinig bandje, ‘t zal wel weer overgaan), nu zijn daar CUT WORMS uit Chicago, Illinois. Ook zij tappen opzichtig uit het Everly Bros-vaatje, al zijn er ook verschillen: waar de Cactus Blossoms zich richten op de meer traditionele laid–back country-kant van de Everly’s, daar komen de Cut Worms met een moderne indie-variant en haken zij meer in op de vrolijkere upbeat kant van het vermaarde duo.
Cut Worms heeft tot op heden twee platen uitgebracht, de 12” ep ‘Alien Sunset’ uit 2017 en de ‘Hollow Ground’ LP die net een paar maanden uit is, beide op het befaamde Jagjaguwar Records (bekend van oa Bon Iver, Angel Olsen, Foxygen, Dinosaur jr., Black Mountain, etc) ). Mooi is het om die platen in chronologische volgorde op de platenspeler te slingeren en geboeid toe te horen welk een gave ovulatie deze band heeft doorlopen. Twee nummers staan op beide platen te horen, dus dat helpt. Die eerste plaat klinkt nogal kaal, country-achtig en soms wat onzeker, terwijl die tweede een heuse producer kent in de persoon van Jonathan Rado, Ja hij weer, die ene duivelse helft van Foxygen die thans snel naam maakt als indie-topproducer en ook acts als Lemon Twigs, Whitney, Jackie Cohen, Father John Misty en Alex Cameron al succesvol op sleeptouw nam. Rado heeft de Cut Worms een voller, volwassen, evenwichtig geluid meegegeven waarmee ze de boer op kunnen..
Cut Worms is in essentie een one-man-band, want Max Clarke is de naam van de centrale persoon die op de plaat zowat alle instrumenten bespeelt (lap steel, keyboards, allerlei gitaren, vocalen) en ook de arrangementen doet. Live kan hij dat natuurlijk niet waarmaken en heeft hij drie muzikanten om zich heen verzameld, waarbij de keyboard-guy zorgdraagt voor de fraaie backgroundvox. In Ekko konden we daar gisteravond mooi getuige van zijn.
Nu had Gijsbert K. onlangs in het grootste studentenblad van Nederland gekrabbeld dat deze Max Clarke op de plaat alle vocalen voor zijn rekening had genomen. Dat lezende moest ik even heimelijk gniffelen want hoe kunnen de tenor van Phil en de bariton van Don nou in één lichaam samenkomen, hm? Ik zat daar wel mee. Vol onvrede over zo’n alsmaar doorknagende kwestie stap ik direct na afloop van het concert dan ook recht op Max Clarke af (wat een droogstoppel, die gozert!) en vraag hem recht in zijn smoel of hij echt alle vocalen op de plaat gedaan heeft dus. ‘Sure,’ zegt hij noncha en rommelt ongestoord verder aan de stuff op zijn merchtable, mij aan mijn lot achterlatend. Okay dan, bewijs geleverd, nu eens geen eeneiige tweeling maar een twee-eiige eenling dus!
Cut Worms met links Max Clarke
Maar nog even terug naar dat concert. ‘Geef een Amerikaan een gitaar in zijn handen en hij/zij zal er geheel andere klanken aan ontlokken dan een Europeaan,’ hoor je weleens zeggen en ik geloof zeker dat die stelling waar is. Die country-feel, die suggestie van weidse landschappen, die rake soft touch …Waar zij het achteloos uit hun mouw schudden daar zal pakweg Terrie van The Ex er van zijn levensdagen niet in slagen om ook maar een fractie ervan uit zijn Zaanse plankgitaar te raggen. Fraaie, onthaastende pop is wat we krijgen in Ekko. De liedjes van deze kutwormpies werken als oorwormpies, je hoeft ze maar één keer te horen en de rest van de dag sta je ze onwillekeurig mee te fluiten, en dat geldt niet alleen voor astmapatiënten (smiley). Wel nog verpakt in het aloude, soms wat knellende drieminutenstramien, dus op dat vlak zien we volop mogelijkheden tot verdere uitgroei.
Kwestie nog: gedurende het ganse optreden rijst de vraag waar dit nou zoveel op lijkt. Zelf hoor ik Amen Dunes erin (met wie ze ook samen optreden soms), en The Everly Bros natuurlijk, of momentjes van Jonathan Richman en Nick Lowe. Andere aanwezigen houden het liever bij Gene Clark of bij Louden Wainwright III. Er stond zelfs een kluns pal naast me die meent The La’s erin terug te horen, nou vraag ik je… Oh ja, en een leuk covertje speelden ze ook, ‘It’s up to you’ van Ricky Nelson, dat zegt ook wel wat…
Zucht… helemaal naar de andere kant van het podium gelopen om dit fotootje te nemen. En nee, dit is niet Hendrik Haverkamp die je hier op zijn rug ziet.
En dan is er nog die naam ‘Cut Worms.’ Ten eerste zijn cutworms schadelijke larven die menig landbouwer tot wanhoop drijven. Maar belangrijker nog: net zoals wij bandjes kennen als Van Dik Hout, Van Katoen en Toontje Lager, zo maakt ook de term ‘cut worms’ deel uit van een gezegde. “The cut worm forgives the plow’ komt rechtstreeks uit een woordspelig gedicht van William Blake. Oftewel: ‘de doormidden gesneden worm vergeeft de ploeg,’ waarbij je je moet bedenken dat doorgesneden wormen het unieke vermogen hebben om vrolijk voort te leven als twee afzonderlijke wezens. Ik zei toch, een twee-eiige eenling is die Max Clarke!
Maar wat een gelul allemaal, zeg. Uiteindelijk zijn Cut Worms gewoon vier guys die volstrekt zichzelf zijn en samen bij vlagen fabelachtig mooie popsongs maken.
Comments
Related Posts
Weet Mandy, Indiana de hooggespannen verwachtingen wel waar te maken? →
Bam, daar gaat het deurtje van het Tramhaus dicht →
Vreemde vogels bij Florist in Ekko →
