Dampend debuut van The Strypes
Afgelopen maandag 9 september 2013 was een belangrijke dag in het leven van deze bloggert, want…(rofgetrommel)….op die dag kwam eindelijk het debuutalbum van The Strypes uit !!! Even in herinnering brengen: The Strypes dat zijn die 15-jarige, inmiddels 17-jarige, Ierse pikkies die opvallen met rauwe rhythm & blues in de hoogste versnelling. Eigenlijk een soort hedendaagse Pretty Things of Dr. Feelgood, maar dan gebruikmakend van de nieuwste productietechnieken en media. Ik zeg: het idee alleen al om in dit door crises getekende tijdsbestek met dergelijke (in wezen verouderde) muziek op de proppen te komen is even uniek als schaamteloos reactionair, dus verdient op zijn minst de aandacht.
“Snapshot” is de titel van de lang verwachte plaat. Op CD is-tie al uit en ook op Spotify is-tie reeds te beluisteren. Op vinyl is-tie nog niet te krijgen (althans niet in Rotterdam), men verwacht ‘m komend weekend, Twee maal zes = 12 nummers staan er op het vinyl, alles bij elkaar duurt-ie amper 30 minuten, op de cd nog uitgebreid met twee live nummers. Vijf van de 12 nummers waren al eerder uitgebracht, maar zijn nu in een nieuw jacquet gestoken.
Nieuwe single Mystery Man (staat ook op Snapshot)
Ik zeg: Snapshot klinkt erg aanstekelijk. Wat zeg ik? een teenage attack is het!! De plaat ADEMT gretigheid en enthousiasme. Ja, de dampen slaan er vanaf als van de reet van een overspannen renpaard. Verrassend is ook dat het ding geproduceerd is door Chris Thomas, de man die we natuurlijk vooral kennen van Never Mind the Bollocks. Niet zomaar de eerste de beste dus. Hij heeft de plaat een mooi vol geluid meegegeven.
Ook uit: een dubbel-45 met 7 nummers daarop. Mooi dingetje!
Amper vijf maanden terug, op 6 april om precies te zijn, stonden de Strypejes nog in Rotown hun Nederlandse debuut te vieren. Je kan dus wel zeggen dat ze de afgelopen maanden een enorme groeispurt hebben meegemaakt, met onlangs nog een hele rits optredens in het voorprogramma van de fucking Arctic Monkeys in Groot-Brittannië. En dat betekent spelen in GROTE zalen! Plus alle media-aandacht die daarbij hoort natuurlijk.
In Rotown 1
Gelukkig is deze voormalige “boy-band-tegen-wil-en-dank” in de tussentijd ook lichamelijk wat volwassener geworden, met krullerig haar rondom de genitaliën enzo (vermoed ik). Dus gelukkig geen foto’s van leuke, kleine jongetjes meer. Dan hoef ik dus voortaan ook niet meer zo besmuikt om me heen te kijken wanneer ik bij de Bruna een artikeltje over The Strypes sta te lezen….
Belastend fotomateriaal: early Strypes….
Aanstaande dinsdag 17 september doen The Strypes Paradiso aan voor een eenmalig NL-concert. Te bezien valt nog wat het huidige succes met ze gedaan heeft. Blijven het de vier sympathieke puistenkids zoals we die in Rotown nog in het wild konden observeren? Of hebben ze gedrag aan status aangepast, en krijgen we te maken met opgeblazen ego’s, opgeblazen logo’s, opgeblazen zweefvarkens plus nog meer van dat soort ongein? We zullen het zien…
De meer algemene vraag is ook: gaan The Strypes de rock ‘n’ roll redden? Zal dankzij hen een nieuwe generatie de verborgen rudimentaire krachten van deze kunstvorm gaan ontdekken? Of blijven ze verdomme liever aan de lippen van Giel Beelen en Maaike Ouboter hangen?
In Rotown 2
Ook de kwestie wat voor publiek er dinsdag nou op Paradiso af zal komen prikkelt de nieuwsgierigheid. Wordt het een tienerpubliek zoals aan de andere kant van de Noordzee gebruikelijk is? Of toch weer een naar herkenbare thrills hunkerend seniorenpubliek? In dat verband moet ik even terugdenken aan de show van Mikal Cronin, een paar weken terug in Nijmegen. Daar leek de gemiddelde leeftijd toch zeker zo rond de 46 jaar te schommelen, oei…. Tja, wat dat betreft heeft Nederland een naam hoog te houden. Zo beklaagde Johnnie Rotten zich in zijn biografie al over het hoge ouwelullengehalte onder het Hollandse publiek: “the Dutch were too hippie and laid back for us – the audience tended to be a hell of a lot older than us too. They looked like a bunch of Grateful Dead rejects.”
Comments
Related Posts
En weer komen de Canadezen ons bevrijden →
The Radio Dept. laat lang op zich wachten →
Setlist-fetishisme bij Protomartyr →
One Response to Dampend debuut van The Strypes