Dankzij Kelley Stoltz op nóg meer mooie dingen stuiten

Mijn eerste kennismaking met KELLEY STOLTZ? Tjeeee zeg, dat stamt al van een jaar of zeven geleden, toen de Bramster hier een stukkie over hem krabbelde Voordien had ik simpelweg nog nooit van die vogel gehoord. Maar ja, als pikkie mag ik dan regelmatig gedoubleerd hebben, op de school of rock ben ik altijd al een vlotte leerling geweest. Al snel begon het in mijn hoofd dan ook dubbeltjes en kwartjes te vallen, en inmiddels ben ik ervan overtuigd: Kelley Stoltz is ‘one of America’s most under-valued songwriters.’ Hij is begiftigd met een zeer verfijnd gevoel voor pakkende popmuziek. Een plaat van Kelley Stoltz is als een potje pindakaas: smeuïg tot op de bodem en het bederft nooit! Waar een ander maandenlang op muziekjes zit te zwoegen daar schudt deze ingezetene van San Fransisco ze achteloos uit zijn mouw, zo lijkt het wel. In zijn rol als multi-instrumentalist, coach en producer is hij de wonderboy onder de westcoast indie-bands, zoals de wonderbra de Ferrari is onder de push-up beha’s. Zijns ondanks is hij een type dat zich het meest senang voelt als hij diep onder de radar kan opereren. Dan zit hij in de garage achter zijn huis (de ‘Electric Duck studio’) eindeloos te pielen en zo per ongeluk liedjes van Brian Wilson, Harry Nilsson, Elliott Smith of Nick Lowe naar de kroon te steken. Sporadisch weet hij die onderduikneigingen evenwel van zich af te zetten, dan gaat hij ergens op tournee om alwéér een prachtplaatje te promoten.

Een kleurrijk verleden heeft Kelley Stoltz ook. Zo begon hij zijn muzikale loopbaan als fanmailbeantwoorder voor Jeff Buckley (!) om daarna via een ongeleide tijdscapsule terecht te komen in de Amerikaanse touring bands van Rodriguez en van Echo and the Bunnymen. Dat laatste is weer niet zo opmerkelijk wanneer je je bedenkt dat Kelley al in 2006 een integraal nagespeelde versie van de Bunnymen’s LP Crocodiles* het levenslicht had laten zien (* aanvankelijk alleen op cd, maar in het kader van Record Store Day 2020 zal het eind augustus voor het eerst op vinyl verschijnen). Geheel op eigen kracht heeft Kelley in de loop der tijd reeds een langspelertje of twaalf op de wereld losgelaten. En, hey da’s ook bijzonder, hij is de enige artiest op aarde die kan zeggen dat hij albums uitheeft op zowel SubPop, Third Man als Castle Face Records. Omdat meneer zo nodig hardnekkig anoniem door het leven wenst te stappen en daardoor in the end geen reet verkoopt zetten die labels hem weer net zo makkelijk op straat.

*Van alle platen van Kelleys Stoltz ben ik het meest verguld met deze 7 inch op het Cass Records, het label van Ben Blackwell, de drummer van the Dirtbombs, tevens volle neef van Jack White.*

Zomaar een lekker Kelley nummertje

*Alleen al in Utrecht trad Kelley Stoltz viermaal op: eenmaal in de Spiegelzaal van het Oude Tivoli en drie keer in Ekko (!), de laatste keer in 2015 bij Le Guess Who. Van dat optreden is deze foto.*

‘Sorry, you are only allowed to order one copy’ tikt de website van Rough Trade mij op de vingers als ik het waag om twee exemplaren van ‘Hard Feelings,’ de nieuwste plaat van Kelley Stoltz te bestellen. Ook al gaat het om een pre-order (de plaat zou op 17 juli officieel verschijnen) toch gaan ze er meteen uiterst zuinig mee om. De dag erna probeer ik nog eens dat tweede exemplaar binnen te hengelen (ja, bedoeld als kadootje voor de Bramster!), maar dan staat er: ‘Pre-orders sold out, please check your local store for availability.’ Nou ja vooruit, het is dat ik zo sportief aangelegd ben. Dan maar genoegen nemen met dat ene exemplaar.

Wat is er zo bijzonder aan deze plaat dan, zul je je afvragen. Welnu, behalve dat elke plaat van Kelley Stoltz bijzonder is, heeft in dit geval het platenlabeltje in kwestie (Chuffed Records) in hun oneindige wijsheid besloten dat een oplage van 250 stuks wel voldoende is! Het leeuwendeel van deze mini-oplage is in de USA in de verkoop gegaan en de rest van de wereld moet het doen met een restpartijtje dat in dit geval bij Rough Trade in London is gestald. Alwaar het slechts enkele dagen verkrijgbaar is geweest. Bovendien had ik ergens gelezen – en zoiets prikkelt mijn nieuwsgierigheid – dat Kelley Stoltz zich voor deze plaat heel erg heeft laten inspireren door de Engelse scene van rond 1980, dus dan hebben we het over Stiff Records, Television Personalities, Buzzcocks enzovoorts.

*250 exemplaren slechts, halfje wit / halfje zwart vinyl*

En inderdaad, als ‘Hard Feelings’ eenmaal is langs bezorgd en plechtig op de platenspeler gelegd is, blijkt het catchy powerpop all over. Een snufje Undertones hier, een toefje Buzzcocks daar, een plukje Ramones hier, een dotje Nick Lowe daar. Let wel: deze man speelt alle instrumenten zelf, en toch swingt het als een beretiet! Een parelsnoer van 17 nummers dat 40 minuten lang lekker wegluistert, kom daar maar eens om bij Radiohead! …. Kortom, wederom een topplaat van Kelley Stoltz, zijn ongeveer dertiende inmiddels! Als bonus vinden we op de achterkant van de hoes een gave foto van Kelley, gemaakt door Will Sergeant, de gitarist van Echo & the Bunnyman.

Op de LP-sticker, en ook op de binnenhoes, blijft mijn arendsoog haken bij iets dat mijn aandacht trekt: “played on an ARIA UC2 while listening to the Mick Trouble LP,’ staat er tot tweemaal toe.’ MICK TROUBLE? Wie de fuk is dat dan? Een online zoektochtje brengt al snel klaarheid: het blijkt te gaan om opnames die al heel lang ergens op de plank hebben gelegen. In de very early eighties was deze Mick Trouble ( ‘a songwriter of Jewish decent’) actief in de scenes rondom The (legendarische) Television Personalities de (al even legendarische) Swell Maps. Het was ooit de bedoeling een debuutplaat van hem uit te brengen op het Wham! label van Dan Treacy, de frontman van de Television Personalities. Maar dit label ging destijds op de fles, tot een release kwam het nooit. Tot vorig jaar dan. Echter, een laatste zin van een persberichtje wekt mijn argwaan, want dat is te mooi om waar te wezen. Er staat: ‘jarenlang lagen de opnames verborgen in een koekjesbus in de keuken bij de moeder van Dan Treacy. ‘ Ja ammehoela! En daar mot ik intrappen!?

En inderdaad, dat wantrouwen blijkt terecht. Typisch poppromo-flauwekul blijkt het te zijn. Een nadere online zoektocht wijst uit: niks geen TV Personalities, niks geen Londen, niks geen beschuitbus! De Mick Trouble-plaat blijkt het geesteskind te zijn van ene Jed Smith, een New Yorker die reeds jaren actief is en de plaat vorig jaar uitbracht onder zijn alter ego Mick Trouble. Resultaat is een eerbetoon aan de Engelse scene van destijds, en de grap is dat hij daarop zingt in een vet Brits accent en daarbij ook veel Britse slang hanteert (‘on the dole,’ of nummers als ‘Bloody Blighty‘ bijvoorbeeld). Maar goh zeg, wat een powerpop kwaliteit, wat een heerlijkheid, wat een juweeltje weer! De plaat staat, net als die van Kelley Stoltz trouwens gewoon her en der online te beluisteren, dus je moet er zelf maar eens induiken.

Dit is tevens de LP-hoes

Echter, al snel begint het diep in mijn innerste opnieuw te knagen. Want welk verleden heeft deze Jed dan wel, vraagt de Inspecteur Arglistig in mij zich af. Een antwoord is snel gevonden: in de vroege jaren 2000 was deze Jeremy het opperhoofd van het mij totaal onbekende Brooklyn-bandje MY TEENAGE STRIDE. Zij maakten vier goed ontvangen, behoorlijk poppy langspelers met soms trekjes van de The Jesus & Mary Chain. Maar My Teenage Stride bestaat allang niet meer, momenteel heeft Jed Smith in ene Alicia Jeanine een muzikale partner gevonden, samen vormen zij THE JEANINES. Met hun gelijknamig debuut maakten ze – zo lees ik nu- een van de tofste indieplaten van het afgelopen jaar, ‘mixing DIY post-punk ethos with classic sixties pop pop-craft.’ Meteen maar even uitgecheckt en jawohl, dit is jangle-pop in optima forma, dit is een band die hier om te blijven is!