Darniellisten aller landen verenigen zich. The Mountain Goats in De Helling 14-11 2019

Foto’s: Anne-Marie van Rijn

Er ontgaat je altijd meer dan dat je meekrijgt. Zo bleek ook weer toen ik afgelopen donderdag in De Helling en concert van The Mountain Goats bijwoonde. Ik kende deze formatie als een aardige middenmoter in het rustige kwaliteits-folkrock-segment die al sinds de jaren negentig met een zekere regelmaat heel aardige cd’s uitbrengt. Muziek voor in de Volvo V50 of Toyota Prius. Met betrekkelijk lage verwachtingen reed ik met mijn Volvo V50 naar De Helling, waar voldoende ruimte op de parkeerplek was. Wel stond het bomvol met OV-fietsen, dus ik vermoedde dat er in de buurt ergens een leuk personeelsfeest werd gegeven.

Ik vergiste mij. Het concert van The Mountain Goats was stijf uitverkocht en het publiek bestond niet uit bezadigde Volvo-rijders maar uit hippe millennials die zo leken weggelopen uit het campagneteam van Jesse Klaver. Opvallend veel van hen bleken Engels met studentikoos Amerikaans accent te spreken, wat overigens niet hoeft te betekenen dat het geen Nederlanders zijn. Geen generatie heeft zo massaal gecapituleerd voor het angelsaksische cultuurimperialisme als die der millennials.

Na een voorprogramma met drie Amerikaanse studentes die een strijktrio vormden, kwamen de Mountain Goats op, ofwel John Darnielle en Matt Douglas. Wie deze band volgt weet dat de Mountain Goats even goed de John Darnielle-band had kunnen heten, want alles draait om dit dichtende, schrijvende en musicerende heerschap met intellectueel brilletje en gek roze jasje. Als de favoriete professor op de campus zorgt John er in mum van tijd voor dat zijn studenten toeschouwers ademloos luisteren naar ieder woord dat over zijn lippen komt. Want achter de Mountain Goats blijkt geen degelijk muziekgezelschap voor Volvo-rijders schuil te gaan, maar een cultus, een sekte met John Darnielle als de grote voorganger en adorerende volgelingen als fans. Als John een slechte grap maakt, ligt de hele zaal dubbel, als John tot twee maal toe een nummer verkeerd begint, klapt de zaal om diens genialiteit, als hij wijsheden debiteert zie je menig geknoopt oor. Ik meende zelfs enkele mensen te hebben gezien die druk aantekeningen maakten in een notitieblok.

In ieder geval bleek ik zowat de enige in het publiek te zijn die niet ieder liedje woordelijk kon meezingen en de ogen droog wist te houden. Gelukkig waren alle toeschouwers zo sterk gericht op John, dat mijn gebrek aan adoratie mijn medetoeschouwers niet opviel. In sektes wordt afwijkend gedrag immers dikwijls niet getolereerd, had ik eens gelezen. Door me ietwat verdekt op te stellen wist ik zonder veel brokken het einde te halen van de viering.

Ik ben er vrij zeker van dat ik niet ben gefotografeerd of herkend, dus inmiddels durf ik wel enkele kritische woordjes neer te pennen over dit concert. Ten eerste zingt John live nog beroerder dan op de plaat. Eigenlijk zijn de beste nummers van de Mountain Goats de nummers waar John zich inhoudt en zich niet laat verleiden tot Don McLean-achtige pathetiek. Maar die nummers speelde hij nauwelijks. Ten tweede is er veel te weinig respect voor die trouwe Matt Douglas die naast John staat als een soort amanuensis die het ene na het andere instrument uit zijn kabinet haalt. Tenslotte is het geen blijk van genialiteit maar van zwakte of slechte voorbereiding als je nummers verkeerd inzet, een brug niet meer kan herinneren en teksten bent vergeten.

En nu maar hopen dat niemand van de sekte der Darniellisten de Kettingzaag leest.